Loos alarm

Het begon met zo’n bloeddrukkastje. 24 Uur moest ik met dat ding lopen om te kijken of mijn bloeddruk niet nog verder steeg. Ik vind het maar niks, zeker niet als het bloedheet is. En dat was het die dag.

De cardioloog zou bellen met de uitslag. Maar ik hoorde niks. Geen bericht, goed bericht?

Maar dan, na een maand, vind ik een voicemailbericht op mijn telefoon. Daarin vertelde de cardioloog dat ik toch maar op de poli moest komen. Er zou een afspraak gemaakt worden. En weer hoorde ik niks.

En toen begon het grote malen. Daar, waar ik normaal zeer laconiek over de PHPD (pijntje hier, pijntje daar) heen stap, werden kleine dingen in eens groter en groter. Voelde ik nou dit, kreeg ik nou dat….?

Enfin, ik kon ook zonder het te meten, wel voelen dat zoiets zeer nadelig voor mijn welzijn is. En maandagmorgen voelde ik ineens van alles. Druk op m’n borst, steken, knoop in mijn rug.

Ik begon me steeds naarder te voelen. Al toen ik de trap af kwam, zag Leo het. Hier ging iets niet goed. Dokter gebeld en daar kon ik gelukkig vrijwel meteen terecht.

Bloeddruk gemeten. Die was wel hoog, maar zo hoog nou ook weer niet. Ik vertelde het verhaal van het bloeddrukkastje. Ja, dat vond de huisarts ook wel een beetje gek. Ik mocht gelukkig wel naar huis, maar zou nog gebeld worden.

Binnen een half uur had ik hem weer aan de lijn en mocht Leo me naar de Eerste Hulp brengen. Daar werd ik aan allerlei apparaten, meters en slangetjes gelegd. Bloed werd afgenomen, foto’s gemaakt. Nou ja, die hele mallemolen. Om aan het eind van de middag, toen ik me inmiddels ook wel weer geheel prettig voelde, gezond verklaard naar huis mocht gaan. Met nieuwe bloeddrukpilletjes, dat wel.

Wat het was? Nou, eigenlijk weet ik dat niet. Was het paniek? Daar lijkt het wel een beetje op. Had die cardioloog nou maar meteen verteld dat het geen spoed, geen alarmerende toestanden waren. Dat die afspraak nog wel een maand of wat mocht aanlopen. Dan had ik rustig afgewacht. Maar ja, tussen je oren kunnen er heel wat rare zaken de kop opsteken.

Ontsmetten

Afgelopen vrijdag had ik in de Appie door de Margriet gebladerd. Nog nog even gegrinnikt om Sanne, die door haar zus gebeld wordt. En schrikt wat zuslief allemaal doet in deze C-tijd en Sanne zelf achterwege laat.

‘sMiddags moest ik in het ziekenhuis een bloeddrukkastje ophalen en 24 uur bij me dragen. Dat en de warmte maakte dat ik gisteren bloggen maar even oversloeg.

Natuurlijk moest ik in het ziekenhuis mijn handen ontsmetten. Oké, dat begrijp ik wel.

Maar wat was ik verbaasd, toen ik na 24 uur dat kastje afkoppelde en ontdekte dat juist dàt niet echt schoon was. Daar waar de verbindingsslang vastzit, was nog nooit een doekje langs gegaan. Bah, het zat vol met stof en haartjes. En dat terwijl iedereen zoiets 24 uur bij zich moet dragen, op zijn blote lijf en ook nog eens mee moet nemen in bed. Ieeuw, vies dus!

Dat maakt dan ook dat ik al die schoonmaakregels een beetje sceptisch bezie.Want het ene ontsmetten en het andere vies laten, helpt natuurlijk niet echt.

Tegenstrijdig…

Op Facebook kreeg ik vorige week regelmatig het bericht te zien dat de Hartstichting geregeld heeft dat je nu ook bij de HEMA je bloeddruk kunt laten meten. Dat kan natuurlijk ook bij de huisarts, bij de apotheek of zelfs thuis met een eigen bloeddrukmeter.

Ik vind het wel vreemd dat het zomaar kan bij de HEMA. Misschien handig als je weinig tijd hebt… Maar ook tegenstrijdig. Want je loopt daar, pakt en passant een rookworst mee en nog een, altijd handig. Er naast staan zoute crackers… Mmm, lekker!! Dat die te zout en te vet, dus slecht voor je hart zijn laat je langs je heen gaan. Hé kijk, een nieuwe smaak chips in grootverpakking. Neem mee die zak. En de kruidnoten en speculaas zijn ook niet te versmaden….

En dan staat daar ineens een mevrouw die je bloeddruk meet. Want meten is weten…… Nou nee, daar doe ik niet aan mee. Zo nu en dan laat ik mijn bloeddruk bij de praktijkondersteuner meten en dan is die soms ietsje te hoog. Gek genoeg was die bloeddruk perfect toen ik een paar jaar geleden met klachten naar de huisarts ging. Het bezoek aan de POB-poli (Pijn op de borst) bracht echter een hartinfarct aan het licht. Ik werd meteen opgenomen en binnen twee weken was ik geopereerd en wel weer thuis.

Ik weet dan ook niet wat ik met al die meetgegevens aan moet. Dat vroeg ik ook al eens de cardioloog. Want bij te hoge druk, kon ik hem dan bellen? Nee…. Moest ik dan zelf maar wat meer medicijnen innemen? Nee!!! En als die druk lager werd, mocht ik dan medicijnen minderen of zelfs stoppen? Nee, in geen geval!

Waaruit ik concludeerde dat het dus geen zin had. Want minder zout eten, rustig aan doen, veel bewegen en niet te zwaar worden, daar ben ik al jaren mee bezig. Wat mij betreft laat ik dat meetpunt bij de HEMA dan ook links liggen. Trouwens, net als rookworst, chips, crackers en zoetigheden. Bij de HEMA koop ik wel pennen, ondergoed, bekers en nylons. Ze raken me niet kwijt als klant. Daar zullen ze dus wel blij mee zijn….. 😉 😉 😉

Ergernissen

Nee, ik weet het. Ergeren is zinloos en dus moet je dat niet al te veel doen. Het verhoogt je bloeddruk en veroorzaakt rimpels. Toch zijn er soms momenten, waarop ik me vreselijk erger.

Dit is mijn erger top3:

1) als ik een instantie bel en er zo’n computerstem zegt “voor keuze A, kies 1, voor keuze B, kies 2”
2) verpakkingen die maar niet open gaan. Vooral plastic blisterverpakkingen, Grrr ##*&
3) in een winkel of op de markt iets aangeboden krijgen en daar kleverige vingers aan over houden. En dat alles wat je aanpakt dan ook kleverig wordt.

Ergeren jullie je soms ook zo?