Category Archives: Persoonlijk

over mijzelf, hobbies en zo

Reiger

Posted on by

Afgelopen week wandelden we na het avondeten nog een klein stukje. Toen we het bruggetje wilden oversteken, zagen we deze reiger.

Zo stilletjes mogelijk benaderde ik hem, mijn telefoon al helemaal klikklaar. Maar dat had ik niet hoeven doen. Hij was totaal gefocust op wat hij in het water meende te ontwaren. Had helemaal geen oog -en geen angst- voor de wandelende mensen.

Blijkbaar was het een goed voorzien stukje sloot, want diverse malen verdween zijn snavel in het water en liet hij iets naar binnen glibberen.

Was hij misschien nog aan het hoofdgerecht bezig, terwijl wij ons al verheugden op een toetje….? 😉

Pareltje

Posted on by

Een ook uit het pre TV-tijdperk 😉 zijn mooie dingen op te graven. Zoals dit lied van Guus Vleugel, gezongen door Maya Bouma: “Ik ben zo eenvoudig gebleven”. En de muziek is, ja natuurlijk, van Harry Bannink.

Bakken

Posted on by

Deze foto stond op Facebook als herinnering aan mijn bakworkshop bij Robèrt Bekhove in 2014.

In de jaren tussen toen en nu is heel veel gebeurd en ook veel veranderd.

Maar bakken doe ik nog steeds heel graag. Maar wat er uit de oven komt, moet ook opgegeten worden. En dat is wel lekker, maar past niet altijd in de dagelijkse maaltijden. Wanneer er bezoek komt, heb ik wel weer een mooie reden om iets in de oven te schuiven.

En deze koekjes, die ik afgelopen weekend bakte, zijn zo lekker. En met mate genuttigd… nou ja 😉 😉 😉

Het recept heb ik uit de Bakbijbel van Rugter van den Broek:

HAVERMOUTKOEKJES
2 eieren
130 gr (donkere) rozijnen
1 tl kaneel
1 sinaasappel, rasp
100 gr boter, op kamertemperatuur
130 gr rietsuiker
130 gr donkere basterdsuiker
¼ tl zout
1 tl vanille-extract
200 gr bloem
2 tl bakpoeder
180 gr havermout
50 gr wal-of pecannoten, grofgehakt

Meng de eieren, rozijnen, kaneel en de sinaasappelrasp door elkaar en laat het mengsel 1 uur staan. Verwarm intussen de oven voor op 180 °C. Doe de boter, suiker, het zout en de vanille in een kom en mix dit kort.
Meng vervolgens de bloem en het bakpoeder erdoorheen en roer daarna het ei-rozijnenmengsel hier goed doorheen. Voeg als laatste de havermout en de gehakte walnoten toe. Maak balletjes van het deeg ter grootte van een walnoot en druk deze iets plat.
Leg ze met voldoende tussenruimte op een met bakpapier beklede bakplaat en bak ze 10 tot 14 minuten lichtbruin.
Laat de koekjes afkoelen op een rooster.

Lekker bij een kopje koffie of thee!

Pasjes

Posted on by

Jaren geleden kocht ik op de markt twee opbergdoosjes voor pasjes. Handig, alle betaalkaartjes en toegangspassen bij elkaar.

Eén doosje sneuvelde na een aantal jaren, maar gelukkig is had er nog een. Maar ook dat viel laatst en sloot niet meer goed.

Bij diverse winkels vroeg ik naar zo’n doosje, maar nee, nergens te koop. En dan is internet je vriendje. Want bij Bol.com waren de mogelijkheden vrijwel onuitputtelijk. Van heel goedkoop tot afschrikwekkend duur.

Maar ineens zag ik een vrolijk geel mapje, lekker klein, precies passend bij mijn favoriete tas. En ook nog eens redelijk geprijsd. Dat werd dus snel bestellen. En al de volgende dag kwam het door de brievenbus.

Ik ben er heel blij mee. Handig, want de belangrijkste pasjes vinden een plek in een speciaal metalen beschermhoes, waar ze met één knopbeweging uit flippen. De andere pasjes vonden ook allemaal een plekje.

Er past wat contant geld in en er is zelfs plek voor (een paar) munten. Goeie koop!

Spelling

Posted on by

Deze poster laat maar weer eens duidelijk zien hoe het met het onderwijs van onze eigen taal is gesteld.

Bron: Google foto’s

Wie regelmatig de commentaren op -onder andere- Facebook ziet, begrijpt dat we het niet meer zo nauw nemen met de spelling. En zoiets als “autocorrectie” helpt daarbij ook niet al te veel. Vaak genoeg geeft die juist een heel verkeerd gespeld woord en in de snelheid van je berichtje wordt dat dan over het hoofd gezien.

Maar ik vraag me toch af…! Hoe kan het dat de ontwerper, de zetter, de drukker, zelfs de man die de posters ophing, die enorme spelfout nooit opgemerkt hebben.

Of is er uit onverschilligheid geen opmerking over gemaakt? Zien we zulke dingen wel en denkt men “Ach laat maar…!”?

Overdaad

Posted on by

Ja, ja, ik weet het. Ik heb er al vaker over geschreven. Maar het irriteert me telkens weer. De ongebreidelde overdaad in onze winkels.

Ik heb niks tegen keuzes. Het hoeft echt niet allemaal sober en grijsgrauw. Ik kan met plezier kijken naar een gevarieerd schap en kiezen welke jam of hagelslag ik nou weer eens op brood zal doen.

Maar een aantal maanden geleden viel me bij de grootsuper op (en dat zal bij andere supers niet anders zijn!) dat er wel erg veel soorten pindakaas in het schap stonden. Zo iets eenvoudigs als pindakaas, wat zouden ze allemaal aanbieden? En omdat ik een tel-tik heb, telde ik de verschillende soorten. Ik kwam toen op 24 soorten pindakaas. Met stukjes noot, met grote stukjes noot, naturel, met suiker, zout, chocola en dat dan van diverse merken. Keus te over mevrouw! Maar ik neem toch altijd maar dat ene merk. Geheel naturel, zonder poespas, suiker, en zonder palmolie.

Vorige week – ik vermoedde het al – stonden er nog eens wat meer soorten bij. Nieuw merk op de markt en ja, dus te koop bij de grootgrutter. Inmiddels kan ik het aantal verschillende soorten niet meer tellen, maar dik over de 30 variaties staan er hier in het schap.

En dat is dan alleen nog maar pindakaas. Twee stappen verder staan de potten chocopasta, met amandel, met hazelnoot, met……..

Ach lieve meneer AH, mag het asjeblieft een beetje minder….?

Pareltje

Posted on by

Dit lied horen we meestal gezongen door Frans Halsema. Maar ook Gerard Cox brengt de tekst van Michel van der Plas prachtig over het voetlicht. De muziek is, ja natuurlijk, van Harry Bannink.

Recept

Posted on by

Alle boodschappen waren al in huis, toen het bezoek afbelde. Daar zat ik met een koelkast vol groenten. Tot overmaat van ramp had Leo een dubbele portie puntpaprika’s meegenomen. Wat moest ik daar nou mee?

Ja, je kunt het invriezen. Maar ik besloot om dan maar deze week wat eenzijdiger te koken. Ik keek nog eens in de groentenla en zag ook nog twee dozen champignons me aanstaren.

Maar daaruit resulteerde dit redelijk simpele recept:

Bron: Google afbeeldingen

1 blik (of pot) (witte) bonen
250 gram champignons, in plakjes
1 flinke (rode) ui, gehakt
1 teen knoflook, fijngehakt
2 flinke puntpaprika’s, in reepjes
een handjevol gehakte peterselie
1 theelepel (gerookt) paprikapoeder
snuf hete paprika of cayennepeper
1 theelepel tijm
1/2 theelepel rozemarijn
peper en zout naar smaak
olijfolie

Verhit de olie, fruit de ui en paprika er even in. Voeg de gesneden paprika’s toe en laat even smoren. Voeg de kruiden toe, wat water als het te droog wordt. Doe er dan de champignons bij en laat die even goed bakken tot ze vocht verliezen. Voeg eventueel nog wat water toe.
Spoel de bonen af en laat uitlekken. Voeg toe aan het champignonmengsel en laat goed warm worden. Roer er de peterselie door. Breng goed op smaak met peper en zout.

Serveer met wat brood

EET SMAKELIJK!!

Ik improviseerde met wat ik in de koelkast en voorraad vond. Ga dan ook heel soepel om met wat ik aan ingrediënten opgeef. Neem andere bonen, vervang de peterselie gerust door bleekselderij of zelfs rucola. Net wat je zelf lekker vindt 😉 😉

Boek

Posted on by

Al meteen bij de beschrijving op Facebook leek dit boek me wel wat. Ik hou van zulke verhalen. Gewone mensen in het leven van alledag, met hun eigen problemen, relaties, verdriet en daaromheen de geschiedenis.

Ik kende de schrijfster niet. Dat klopt, want het is een debuutroman. En meteen een dijk van een boek. Niet alleen in omvang, maar ook om te lezen.

Ik leende het bij de bieb en kon het zaterdagmiddag halen. Maandagmiddag was het uit.

Het is het verhaal van vier vriendinnen, wier levens door verschillende draden aan elkaar verbonden zijn. Ik vond het boek passen in dezelfde sfeer als de boeken van Elisabeth Jane Howard, maar ook deed het me denken aan Ken Follett of Jenny Glanfield.

Het boek begint met de nieuwe opleiding van Henny en Käthe in 1923. We leren Lina kennen en Ida en maken kennis met de mensen om hen heen. Zo verschillend, zo herkenbaar, met hun verliefdheden, hun aarzelingen, moeilijkheden en pleziertjes. En dat allemaal tegen de achtergrond van Hamburg en Duitsland tussen twee oorlogen. En verder tijdens de verschrikkingen van het Nazi-regime. Geen vrolijke tijden, maar met zo nu en dan toch lichtpunten.

En nou wacht ik op het uitkomen van het volgende deel, want er komen er nog twee. Dan kan ik verder lezen over hoe het allemaal verder vergaat. Want ik ben nieuwsgierig hoe ze de nieuwe tijd ingaan en hoe hun kinderen het gaan doen. Helaas moet ik dan nog even wachten, pas in november komt het tweede deel uit.