Category Archives: huishouden

Recept

Posted on by

Maandag begint de Nationale Week zonder Vlees. Wij doen er aan mee. Dat is niet zo moeilijk, want we eten al heel vaak vegetarisch. Dit recept (voor 2 personen) staat beslist de komende dagen een keer bij ons op tafel.

125-150 gram bulgur
250 gram champignons (in schijfjes)
½ rode of gele paprika (gehakt)
1 ui (gehakt)
2 tenen knoflook (gehakt)
150 gram doperwtjes
1 eetlepel (naar smaak) gedroogde oregano
1 theelepel (gerookte) paprika
¼ (meer of minder) theelepel hete paprika
3-4 bosuitjes (gehakt)
klein bosje peterselie (gehakt)
zout en peper naar smaak
100 gram Haloumi kaas in reepjes/blokjes
olijf- of arachide olie
1/4 citroen
Kook de bulgur in water en laat droog stomen.
Bak de kaas in wat olie goudbruin. Neem uit de pan en laat afkoelen.
Bak de champignons goudbruin, doe daarna de paprika blokjes, ui en knoflook en oregano, en paprikapoeder erbij. Circa 5 minuten laten smoren, eventueel wat water toevoegen.
Op smaak brengen met peper en zout en erwtjes toevoegen en nog 5 minuten goed doorwarmen. Op het laatst wat citroensap toevoegen.
¾ van de peterselie en bosui door de bulgur roeren.
Bulgur op borden scheppen, groenten er over verdelen en kaas bovenop leggen. Rest van de peterselie en bosui erover strooien.
EET SMAKELIJK!!

Bonnenman

Posted on by

Weten jullie nog wie dat was? Nee, hij (of zij) heette geen Bonneman, maar was een persoon die geld kwam ophalen aan huis. Ik herinner me dat nog wel. Mijn moeder kreeg dan bonnen, die ze in winkels kon inwisselen. Ze betaalde daar dan dus mee. De waarde van die bonnen, zeg maar krediet, was haar door een bedrijf voorgeschoten. En wekelijks betaalde ze een deel daarvan terug.

gulden

Je kreeg geen bankbiljet maar een waardebon

Wat gek eigenlijk, want met die bonnen kon je alleen maar in bepaalde winkels kopen. Mijn moeder had daar een geel boekje van. En telkens als we iets nodig hadden, dan kwamen die bonnen te voorschijn. Stigmatiserend zouden we dat nu noemen. Want nu betaal je met je pinpas en niemand weet of je wel of niet rood staat.
Leo weet dat ook bij zijn oma zo’n bonnenman aan de deur kwam en ik zag die bonnen ook bij een tante, verstopt in de theepot. Oom mocht blijkbaar niet weten wat ze hiermee betaalde.
Het fijne kregen wij als kinderen natuurlijk niet te horen. Ik herinner me wel dat ik mee mocht, als mijn moeder weer bonnen ging halen. Het bedrijf zat dacht ik op de Henegouwerlaan in Rotterdam. En ik weet niet meer hoe het heette. Wat zou ik graag daar nog iets meer over willen weten. Rinkelt er bij jullie een belletje?

Geëmancipeerd…

Posted on by

Tja, je kunt als grote supermarkt natuurlijk niet achterblijven. Dus werd er op de reclameredactie driftig vergaderd. Hoe kunnen we ons nou een beetje profileren als modern en geëmancipeerd bedrijf? Na lang nadenken kwam de stagiaire met de oplossing. Die handige nat/droog stofzuiger, die laten we bedienen door een eh… meneer. En die handige krik, in handen van een vlotte leuke vrouw, nou dat slaat aan hoor!
En zo zuigt meneer het stof en heeft mevrouw een plek in de garage. Is dat nou geen voorbeeld van emancipatie…. ? 😉 😉 😉

Prijzig

Posted on by

Vorige week stopte mijn wasmachine midden in een programma. Een lampje gaf aan dat “de kraan dicht was”. We waren nergens aan gekomen, hoe kon dat nou? Samen gingen Leo en ik de mogelijkheden na. Misschien een verstopte waterslang? Slang er af en filtertje doorgespoeld, maar helaas dat hielp niet. Zou het waterslot kapot kunnen zijn?
Enfin, de servicedienst gebeld. Daar nam men niet eens de moeite om te melden met wie ik sprak. Ik viel meteen in het keuzemenu en na het kiezen van een nummer werd ik er ook weer snel uitgegooid. Tot twee keer toe. Dan maar een andere keuze en kijk aan, ik kreeg contact met een mens 😉  Ja, er kon iemand komen. Kosten 199,00 euri, waarvan bijna 110,00 voorrijkosten. Er was ook een mogelijkheid om een contract aan te gaan voor 12 maanden à 24,99 per maand, dan kregen we een jaar lang een soort garantie. Ik vond het een hoop blabla, maar vooral een heleboel geld. Eens even laten bezinken.
We besloten naar de witgoedwinkel in de buurt te gaan. Daar vroegen we om een waterslot en of dat gemonteerd kon worden. Natuurlijk, maar meneer dat kunt u zelf hoor! Fluitje van een cent. En als het echt niet lukt, dan komen we alsnog even langs. We betaalden rond de 25,00. Leo zette het nieuwe waterslot op de kraan en nu doet de machine het weer. Leerzaam en spaarzaam dagje, toch…

De tijd vliegt…

Posted on by

Waarom lijkt de tijd zo vlug te gaan? Ligt dat aan de leeftijd, onze manier van leven, de drukte, de stress…? Als kind leek alles veel langer te duren. Zomervakanties waar geen eind aan kwam, trage middagen met kwebbelende tantes, die maar niet weg wilden, lange slome zondagen met regen en verveling. En nu…? Nu is het weer avond voor we er erg in hebben. En dat wat ik vorige maand gedaan scheen te hebben, blijkt in werkelijkheid al weer vele maanden geleden te zijn.
Om een beetje te kunnen overzien wat er allemaal in onze diepvries staat, maak ik regelmatig een lijst op de computer. Lang blijft die niet onbeschreven, want we strepen af wat we er uit nemen en schrijven nieuwe schotels en gerechten er weer op. Dat doe ik dan gewoon met een pen en is ie volgeschreven na verloop van tijd, dan maak ik een nieuwe.
Tot mijn schrik zag ik dat die lijst op 31 mei 2017 op de computer was gemaakt. Ik dacht het in oktober te hebben gedaan. Nauwelijks voorstelbaar, maar helaas niks tegen in te brengen. Ja, ja, de tijd gaat inderdaad heel snel….

Kassa

Posted on by

Sinds kort is onze Appie-super voorzien van scanners. Je kunt dus met een apparaatje in je hand zelf je kassabon opmaken en aan het eind afrekenen. Natuurlijk niet meer met gewoon geld, maar met een pinkaart. Dat laatste doe ik al jaren en ook dat zelf scannen heb ik al vaker gedaan. Maar toch, het staat me een beetje tegen.
Allereerst zet het mijn manier van boodschappen doen op zijn kop. Dat zal de leeftijd zijn, maar nu moet je wel heel veel handelingen tegelijk doen. Je boodschappenbriefje raadplegen, het artikel zoeken, scannen, meteen in je tas of krat zetten en die afrekening op het eind is ook nogal omslachtig. Tot slot moet je met de streepjescode van je kassabon het hekje openen om de winkel te kunnen verlaten.
Zo, en dat zou ons allemaal tijd besparen en ons leven lichter maken. Kom nou toch, meneer Heijn… Het voordeel zit toch aan uw kant. U bespaart op die manier toch vooral op de personeelskosten. Nog even en de kassières kunnen ook weg. Alles geautomatiseerd, weggesaneerd. Ik vind dat niet zo heel erg sociaal en daar kreeg ik zowaar steun voor uit onverwachte hoek. Ook jongste zoon, toch een IT-er in hart en nieren, vindt dit een gevaarlijke ontwikkeling. Want straks is er helemaal geen werk meer voor mensen die minder hoogopgeleid zijn. Jongeren komen voor dergelijke baantjes dan helemaal niet meer aan de bak. En vooral, onze samenleving wordt steeds onpersoonlijker.
Ik ben dus een dwarse klant en ga nog lekker met mijn karretje in de rij voor de kassa staan. En hou nog eens een praatje met de kassière, al is het maar om een protest te laten zien!

Eitje

Posted on by

Vele jaren geleden wilde een gast in een hotel een “Zwei-und-ein-halb Minuten Ei”. Dat lukte niet en dus reageerde hij nogal luidruchtig en boos.
Hadden ze nu maar in dat hotel dit leuke eitje gehad. Dan was een zachtgekookt ei een… eitje geweest. Want je doet dit bij je eieren in de pan, voegt koud water toe en zet ze op. Na een tijdje hoor je “In Holland staat een huis”. Wie z’n ei super zacht gekookt wil, haalt het er dan uit. Nog even wachten en er klinkt zachtjes “Twee emmertjes water halen”, dan is het wit stevig maar de dooier nog zacht en precies zo als ik mijn eitje graag eet. Wacht je tot het “Wilhelmus” klinkt, dan zijn de eieren netjes hardgekookt, maar nog niet groen. Hier kan een kookwekker niet tegenop!

Ontspullen

Posted on by

Ontspullen, iedereen kent het woord wel, maar ik geloof niet dat het in de Dikke Van Dale staat. Nou ja, we weten in ieder geval wat het betekent. Doodgewoon alle ouwe meuk weggooien. En dat doen we dan bij voorkeur aan het begin van het jaar, want het was er weer druk vorige week, bij het Milieupark in Rotterdam. Lange rij auto’s met ladingen troep, dozen rommel en zakken afval. En er waren er al een heleboel geweest ook, zo te zien aan deze rij met volle containers. Het ruimt wel op. Jammer is alleen dat we binnen een jaar weer met nieuwe rotzooi zitten… 😉 😉 😉

Nieuwe inzichten

Posted on by

Toen onze jongste zoon klein was, had hij last van astma. Soms zo erg, dat ie dagenlang in het ziekenhuis lag. Dat wij, als ouders, opgemerkt hadden dat die astma uitgelokt kon worden door bepaalde bestanddelen in de voeding, zoals kunstmatige kleurstoffen en conserverings-middelen, werd door sommige artsen opzij geschoven. Nee, daar zou het heus niet aan liggen. Volgens de experts werd astma vooral veroorzaakt door pollen, stof, huisstofmijt. De allereerste zorg was dan ook dat alles in huis zo brandschoon mogelijk moest zijn. Als we alle voorschriften nauw-gezet op hadden gevolgd, zou ons gehele huis gesaneerd zijn. Stond alles op wieltjes, zodat ik dagelijks (!) ook achter de boekenkast en bedden had kunnen kon stofzuigen. Zover hebben we het niet laten komen. Gelukkig waren de kinderslaapkamers al wel voorzien van linoleum. Ik dweilde ze dagelijks en nam alles wat er stond af met een vochtige doek. Ondanks mijn hekel aan huishoudelijke werk, deed ik dat nauwgezet. En was hij dan toch benauwd, dan voelde ik me schuldig, was bang dat ik nog beter schoon moest maken. Al kon ik in de loop der tijd wel wat meer afstand nemen.
Maar toen kwam de dag dat hij ging studeren en op kamers wonen. Die kamer was beslist niet zo schoon als thuis. Ik gaf hem de nodige instructies mee. “En denk erom, zeker elke week stofzuigen hoor! Alles goed schoonmaken, zoveel mogelijk stofvrij houden!”
Ik vertelde het wel, maar geloofde niet dat ie het ook zou doen. Ik moest het loslaten.
Na een tijdje zei hij dat hij eigenlijk nooit meer last had. En hij wist ook waarom: omdat hij nou wat rommeliger leefde, niet meer alles zo brandschoon was. Hij had gewoon weerstand opgebouwd. Daar sta je dan als moeder, met je goeie bedoelingen en je goeie gedrag. Had ik daar nou zo mijn best voor gedaan…
En toch…. hij had misschien wel gelijk! Want inmiddels is uit onderzoek gebleken dat kinderen in onze superschone huizen zo weinig met allergene stoffen in aanraking komen, dat ze daardoor astma ontwikkelen. Nu denkt men er over om melkpoeder te fabriceren waaraan bepaalde bacteriën en schimmels zijn toegevoegd, zodat het immuunsysteem ze leert herkennen….. Of hechten we teveel waarde aan hygiëne en moeten we gewoon niet al te veel stoffen, zuigen, aan de gang gaan met al die super-schoonmaakmiddelen? En zo nu en dan het huis eens lekker laten doorwaaien? En ook eens nagaan of al die vreemde stoffen in ons eten geen bijwerkingen hebben? Dan zou het zomaar kunnen dat de natuur zelf voor een oplossing zorgt.

Theevogeltje

Posted on by

Dit grappige dingetje kreeg ik van zoon en schoondochter als kerstcadeautje. Zo op het eerste gezicht wist ik niet wat het was. Te klein om als vogelhuis te dienen, of als voederbakje. Maar na enkele ogenblikken snapte ik het. Het is een thee-ei. Je klikt het vogeltje open, doet er thee in en dan hang je het geheel in je theeglas. Het deksel sluit je glas af en na gebruik kan het vogeltje nog even uitlekken op zijn schoteltje. Handig toch?
Ik heb het al een paar keer gebruikt, want niet altijd heeft Leo trek in thee en is een grote pot te veel voor me. En is niet alleen handig, het staat ook leuk op tafel!