Boek

Elena Beelaerts-van Blokland: Ach freule

Ik las het boek “Ach freule” van Elena Beelaerts van Blokland. Een boek over een verre voorvader, die in de familie zelden genoemd wordt. Waarom zou dat zijn?

Elena probeert via gesprekken met haar oma, die al zeer oud is, te ontdekken waarom deze voorvader wordt doodgezwegen. Oma weet zich niet veel meer te herinneren, maar allengs komen toch meer verhalen los en vormt zich een beeld.

Dan blijkt dat de man naar Suriname te zijn gegaan en daar in een functie van “blank-officier” tot plantage-eigenaar is opgeklommen. Ik vond het zeer interessant over het plantersleven te lezen en de tekeningen zijn mooie aanvulling.

Aan de hand van de tekeningen van deze Theodore de Bray beschrijft Elena het plantersleven en kan daarbij natuurlijk niet om de slavernij heen. Ze geneert zich daarvoor, voelt zich schuldig aan de dingen die gebeurden.

En -dat proefde ik tenminste- zij voelt zich een beetje gegeneerd dat een dergelijke familieband kan bestaan in haar toch verder zeer vooraanstaande familie. Maar waarom je schuldig voelen…..? De mensen leefden in die tijd met zijn goede en slechte kanten. En deden wat toen gebruikelijk was en getolereerd werd.

Wij maken waarschijnlijk andere fouten, maar alleen degene die ze maakt is daarvoor verantwoordelijk. Een latere generatie mag daarover anders denken, maar goedmaken kan niet meer.

Dat werd het niet

Op zoek naar een cadeautje voor onze oudste. Want die is jarig. Hij vindt verjaardagen maar niks en piept er met vriendin altijd lekker tussenuit.

Dat begrijpen we wel. Wij hebben nog -soms wat akelige- herinneringen aan overvolle kamers met kwebbelende tantes, rokende ooms en afkeurende blikken over onze manier van doen.

Maar helemaal niks doen is toch ook maar niks. En je mag best blij zijn met weer een jaartje ouder, als alles tenminste goed gaat. En dat gaat het.

Maar wat geef je dan? Ik zag deze spelletjes en het leek me een heel geschikt cadeau. Past toch mooi bij zijn nieuwe baan…?

Toch hebben we iets anders gekocht. Want hij is helemaal geen spelletjes mens, net als zijn vader. En mijn spelletjes genen gingen dus niet op hem over. Al had ik het best wel eens willen spelen….!

Wie wat waar…?

Hoewel alles tegenwoordig steeds meer en meer digitaal gaat, krijg ik nog wel zo nu en dan een brief van het ziekenhuis, met daarin een afspraak aankondiging. Prima zou je denken… Maar dan moet zo’n brief wel up-to-date zijn.

Laatst had ik nog iets meer info nodig, dus belde ik het nummer in de brief. Helaas, dat bleek al sinds april 2024 niet meer in gebruik.

En omdat de afspraak niet in het ziekenhuis zelf was, maar in een buitenpolikliniek, zocht ik het adres. Ik weet wel waar het is, maar niet hoe de straat daar heet. En dat moet je wel weten als je de navigatie wilt gebruiken.

Dan maar op zoek naar het telefoonnummer van de specialist. Nee, ook niet in de brief te vinden. En tenslotte ontbrak ook nog de informatie over een -gebruikelijk- laboratoriumonderzoek, dat minimaal één week tevoren moet gebeuren.

Na veel zoeken op de ziekenhuis-website had ik eindelijk iemand aan de lijn. Verbazing over mijn vragen. “De meeste mensen weten wel waar de poli is”. Vooronderzoek…..? Oh ja, dat moet wel gebeuren. Formulier? Eh, …. oh dat stuur ik u dan nog.

Ik verbaas me over dat soort brieven. Wel info over wat je moet betalen als je niet komt opdagen (prima), maar de meest essentiële gegevens ontbreken. Zet er simpelweg in: wie, wat, waar en wanneer? En check of aan alle voorwaarden is voldaan. Of ben ik te kritisch?

Werk

Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, zong Lia Dorana al lang geleden.

En nog steeds kun je in de stad verdwalen omdat er van alles is opgebroken, afgesloten of opnieuw opgebouwd.

Nu worden in Ommoord her en der straten open gebroken omdat er nieuwe riolering moet komen. Hier bij station Alexander.

Ik vind het leuk om al dat gedoe van bovenaf te bekijken. De rommel neem ik voor lief, want heel vaak heb ik er geen hinder van.

Nu ook niet, want ik ga een dagje weg met de trein. Laat die bouwers maar rustig hun gang gaan.

Rimpelen

Het dagelijks nieuws wordt ons met regelmaat doorgegeven. Van alles wat. De meningen van mensen, de oordelen van anderen, hoe het wel zou moeten en hoe niet. Wat er allemaal g3ebeurt op de weg, de files, de auto’s. Eigenlijk veel te veel om dagelijks te consumeren.

Maar soms ontdek je ineens iets waar je even bij stil wil blijven staan. Zo zagen we op FB of Insta een verkeersongeval. Een elektrische auto was gebotst. Gebeurt vaker, maar dit keer was er geen tegenligger geweest. De bestuurder was tegen een object gebotst: tegen een Rimpelbuisobstakelbeveiliger.

Bron: Wegenwiki / Chris

Ik dacht dat Leo het woord ter plekke verzonnen had, maar nee, het is een officieel bestaand woord. Weliswaar in het dagelijks gebruik afgekort tot RIMOB. Duitsers, in het algemeen nogal op lange woorden gesteld, noemen het Aufpralldämpfer, botsbeveiliging dus.

Maar wat is een Rimpelbuisobstakelbeveiliger. We hebben er allemaal wel eens een gezien, kijk maar.

Schijnveiligheid

Veel mensen hebben tegenwoordig een slimme deurbel. Zo’n bel die registreert wie er voor de deur staat en daar een filmpje van kan maken. Ik geloof dat het ons leven niet veel veiliger zal maken, noch dat het leven rustiger wordt. Leven in een super beveiligd huis zou me benauwen.

Bron: Google foto’s / AD

Dat openbare plekken beveiligd worden met camera’s vind ik weer wel een goed idee. Je kunt tenslotte niet bij elk object 24 op 24 uur een diender plaatsen. Dan hebben die camera’s wel degelijk nut.

Maar toch…..! In Prinsenbeek werd in de nacht van zaterdag op zondag een bijna compleet glazen afdak boven de fietsenstalling naar de gallemiezen geholpen. Puur vandalisme. Schade loopt in de tienduizenden euro’s.

Ik vraag me dan af: Heeft niemand dat gezien, gehoord, melding van gemaakt? Geeft de beveiligingscamera dan geen seintje aan de politie? Of is er geen cameratoezicht en waarom niet?

Of sussen we onszelf in slaap met het idee van veiligheid. En zijn we intussen nog net zo ver als vroeger. Toen stelde men ook pas ’s morgens vast wat ’s nachts gebeurd was.

Moderne techniek

Bron: Google foto’s

Als je alles wat je leest of hoort moet geloven, dan zou ons leven door alle moderne techniek vlekkeloos verlopen.

Nou dat is natuurlijk niet zo. Er gaat nog wel eens iets mis, valt weg of is spoorloos verzonken in het internet. Wij zouden dan ook niet zonder papieren briefjes, pen en papier of zonder printer kunnen.

Maar een vingerafdruk of gezichtsherkenning op je telefoon is wel best handig. Hoef je weer geen pincode of inlogpatroon te onthouden.

Totdat…. je een facelift neemt, zoals Gerard Joling. Dan herkent je telefoon je zelfs niet meer. Dat lijkt me toch wel een heel frustrerende ervaring.

Restanten

Ogen die groter zijn dan mn maag en een teveel aan lekkere dingen in de winkel.

Nou zitten we met de kleurrijke restanten. Ze lonken naar mij, roepen zachtjes: “eet me, eet me, toe….”

Maar nee, ik moet verstandig wezen. Zoveel snoepen is niet goed. Ik hou me in.

Tot de avond. Dan verslapt mijn discipline. Nou ja, een of twee….. dat zal wel mogen.

Maar ik weet van vorige keren… Voordat ik er erg in heb is het schaaltje leeg.

Vrolijk Pasen

Fijne Paasdagen wens ik jullie.

Het lijkt mooi weer te worden, dus kunnen we er even uit of in de tuin of op balkon zitten.

Geniet van de (gevulde) eitjes en alle bloemen die nu de grond uitschieten, de bloesem aan de bomen.

Wees vrolijk en blij, we hebben de rest van het jaar nog tijd genoeg om chagrijnig te worden 😉

Taalfouten

De laatste tijd valt me op hoe veel taalfouten er in teksten te lezen zijn. Bij allerlei soorten teksten, op allerlei plaatsen.

In reclameteksten in de bioscoop, in folders, op Facebook. De foute d’s en t’s vliegen je om de oren en ook de ei en ij krijgen de raarste plaatsen in een woord.

Bij winkels zie je ook vaak de gekste fouten.

Neem nou deze. Ik moest er even over nadenken, maar toen begreep ik het. Met halogeen lamp, dus toch een lamp 😉