Vechtpartijtje

Als we rustig in de kamer zitten, is het ineens een kabaal van je welste in de tuin. Gekrijs, klapwiekende vleugels en we zien wat veren door de lucht waaien.

Het zijn eksters en roeken, die duidelijk met elkaar in gevecht zijn. Maar waarom? Dat weten we zo gauw niet te achterhalen. Ze vliegen onrustig heen en weer en wippen van de schutting op het dak van de buren.

Maar dan ontdekken we iets op onze tuinkast. Lag dat er nou al? Nee, het blijkt een stuk brood te zijn. Maar dat is wel gek, want dat dak loopt rond af en je moet wel heel goed mikken dat zo’n broodkorst precies in het midden komt en blijft liggen. Trouwens, hele boterhammen gooien wij niet in de tuin. Hooguit wat kruimels uit de broodmand. We vermoeden dat het uit de bek van een vogel gevallen is.

Omdat wij opstonden zijn de vogels meteen weg gevlogen. Maar dat duurt niet lang en dan begint het gevecht alweer.

Uiteindelijk blijft er één roek over, die de korst met zijn poot op het dak vastdrukt. Zo, daar zal hij eens op zijn gemak van genieten…. Totdat er weer een ander zo brutaal is om ook een deel van de buit op te eisen. Even tilt de roek zijn poot op en …. floep, de broodkorst valt naar beneden en verdwijnt tussen de planten.

Dan heeft de vogel er genoeg van. Als het moeilijk wordt, zoekt hij wel ander voedsel. En zo is de rust weergekeerd in onze tuin.

Lente

Volgens meteorologen begint de lente vandaag, op de eerste dag van maart.

Maar op de lagere school leerde ik dat de seizoenen altijd op de 21e ingingen. En nou ben ik al behoorlijk “op leeftijd” en interesseert het me eigenlijk geen zier welke datum er gebruikt wordt.

De lente begint als de natuur er klaar voor is. En dat is soms veel vroeger dan cijfermatig bepaald is. Dus staan er al weken sneeuwklokjes en krokussen in de tuin.

De bakken met bollen stonden nog een beetje verdekt opgesteld omdat ze anders te veel regen zouden vangen. Maar nu begint daar ook van alles te bloeien.

En nou maar afwachten wat er nog verder op gaat komen. Want ik stopte een aantal soorten bij elkaar, maar vergat te noteren wat het allemaal was.

Geen nood, dan kijk ik wel regelmatig en bereid me voor op (aangename) verrassingen 😉

Te vroeg?

Sneeuwklokjes, die zijn toch de eerste bloeiers van het nieuwe jaar. Maar dan nu al? Wat is er met die bloemen aan de hand.

Ik was hoogst verbaasd deze sneeuwklokjes nu al te zien. Ik dacht meteen dat die klimaatopwarming dus wel eens meer waar zou kunnen zijn dan ik dacht.

Maar gelukkig, er is altijd wel iemand die net iets meer verstand van bloemen en planten heeft. En zij vertelde me dat er ook heel vroeg bloeiende soorten sneeuwklokjes waren. En daar zou deze dan wel een exemplaar van zijn.

Daarmee is het raadsel voor mij dus opgelost.

Gelukkig, er is al genoeg om aan te twijfelen in deze wereld.

In onze tuin staan ook sneeuwklokjes en meestal is er één die op 1 januari net boven de grond komt. Dat is en blijft dan toch de enige echte.

Kleur

Zo langzamerhand wordt alles in de tuin minder mooi. De bladeren verwelken, al verkleuren sommige struiken wel prachtig. Alles lijkt op zijn laatste benen te lopen.

Maar kijk, er zijn altijd langzame starters. Dit zijn de bloemen van de Kirengeshoma palmata, ook bekend als de Japanse wasbloem.

Een wat bescheiden schaduwplant, met mooi gevormde groene bladeren. Tot eind augustus, dan verschijnen er ineens knoppen aan het eind van de takken. En dan gaat het snel. Nu is hij op z’n hoogtepunt, met heldergele bloemen. Hij staat bij ons al lange jaren goed in het zicht.

Nog even een uitspatting van kleur, voor alles verwelkt en echt verdwijnt. Tot volgend jaar, dan verraden de groene punten dat alles op nieuw begint.

Hulp

Al jaren komt Hans een keer per jaar de tuin op orde brengen. Natuurlijk proberen we zelf alles enigszins in toom te houden, maar tegen sommige planten en struiken kunnen we niet op.

Er staat heel veel groen in onze tuin en dat mag best wel z’n gang gaan. Maar regen en wind en daarna flink zon had ons stukje veranderd in een jungle. En dus waren we maar wat blij dat er hulp kwam.

Hans en Brian gingen tussen de buien door stevig aan de slag. Na afloop nog even harken en bladblazen en alles zag er weer netjes uit.

We gingen met een gerust hart een paar daagjes weg. En nu heeft de natuur weer gelegenheid de boel over te nemen….. 😂😂

Vol verwachting

Hoe leuk ik een moestuin ook vind, het is helemaal niks voor mij. Ik ben het type “makkelijke tuinierster”. Dus groeit er hier en daar nog wel eens iets wilds buiten de paden. En dat kan natuurlijk niet bij nette rijtjes bonen, sla of bloemkool.

Maar zo nu en dan lukt het me wel om iets van groente te laten opgroeien. Dus zaaide ik eind mei courgette in grote potten. In elke pot kwamen drie zaadjes, die allemaal opkwamen. Dat is te veel, dus verwijderde ik er een aantal en nu staan er hier drie courgetteplanten te groeien. Het zijn nu nog maar inie-mini’s, maar het groeit als eh… courgette.

Als de voortekenen niet bedriegen, wordt het deze zomer courgettesoep, courgette met rijst, met pasta, in blokjes, in plakjes, gegrild of gekookt.

En nou ben ik een beetje ongeduldig, want ik wil wel eens weten hoe of dat smaakt. Maar courgette zullen we vaak eten, reken maar!

Strategisch

Al jaren hangt dit insectenhotel in onze tuin. Eigenlijk had ik de indruk dat het helemaal niet zo druk bezocht werd. Maar afgelopen maandag keek ik eens beter en zag toch dat er wat insecten in- en uitvlogen. Ook ontdekte ik een groot spinnenweb pal voor het hotel.

En pats, ja daar vloog meteen een insect recht toe recht aan in het web. Onmiddellijk kwam een vervaarlijke zwarte spin aan om zijn prooi vast te zetten.

Maar dat lukte niet goed, want het insect (een wesp?) stribbelde heftig tegen en wist zich te bevrijden. Onverrichter zake trok de spin zich terug… in het insectenhotel. Die had een strategisch plekje uitgezocht. Ving hij de insecten niet in zijn web, dan kreeg hij ze gratis en portvrij thuisbezorgd.

Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Maar ja, wat kan ik er nou aan doen. Spinnen zijn ook nuttig. Weliswaar lijken ze een beetje griezelig (en deze zwarte helemaal) maar het is en blijven levende wezens.

Ik doe dus niks en laat het over aan de natuur.

Niet in trek

Na de IJsheiligen is het weer tijd om de potten in onze voortuin te beplanten.

Naast de bergingsdeur, in de schaduw van een muurtje en een welig tierende klimhortensia staan twee potten die ik altijd met fuchsia’s vul. De vorig jaar zo keurig overgehouden planten hebben helaas de winter dit keer niet overleefd. Dus op naar het tuincentrum voor nieuwe.

Normaal is dat geen probleem. Fuchsia’s vond ik er altijd in soorten, maten en kleuren. Maar dit jaar zocht ik me suf. Keek ik nou zo verkeerd? Maar nee, pas na goed zoeken vond ik een paar bakken met wat kleine planten.

Bron: Google Foto’s

Ik keek nog eens goed rond en realiseerde me dat het assortiment ineens heel anders geworden was. Blijkbaar is de klantenkring overgegaan op moestuinieren, want er was een uitgebreide keus aan kool, kruiden, sla en andere groenteplanten. Maar geen plek voor Fuchsia’s.

Ik vond uiteindelijk maar een paar planten. Die zullen dus flink moeten groeien om mijn plaatsje deze zomer op te fleuren.

Zaaien

Het is weer de tijd om te zaaien. Wonderlijk vind ik dat altijd. Je stopt mini korreltjes in de grond en later groeit er iets uit.

Dit jaar hoop ik te kunnen genieten van grote oranje afrikanen, snoeptomaten, basilicum en nog wat andere planten.

Ik heb geen kasje, dus moet ik wel een beetje improviseren met potjes op de vensterbank of ergens in huis. Ook moet ik me inhouden wat het aantal potjes betreft, want het heeft geen zin om straks met een overdaad aan planten te zitten en die dan in de kliko te moeten gooien.

Maar vorige week ging ik aan de slag en wie schetst mijn verbazing dat er al na enkele dagen wat sprietjes van de afrikanen op kwamen. Als die zo door blijven gaan, kunnen ze straks de concurrentie aan met de zonnebloemen. Ik volg het nieuwsgierig.

Dwarsig

Er zijn mensen die dwarsig van nature zijn. Maar dat je ook planten hebt die zulke trekjes vertonen, dat wist ik niet.

Want een beetje dwarsig is deze krokus toch? Ligt er een hele border vol gezonde en vruchtbare grond, ruimte zat om veilig te groeien. En wat doet dit exemplaar?

Die steekt zijn paars-witte kopje dwars tussen twee grote grindtegels door. Nauwelijks ruimte voor een bloem, nog minder voor wat bladeren. En dan ook nog de enige paars-witte naast een hele verzameling dieppaarse soortgenoten.

Iemand zei eens dat je de bloemen krijgt die je verdient…. Doordenkertje!