Bij de e-bieb leende ik “Beminde zusters” van Tineke Hendriks. De beschrijving: “Tegen de achtergrond van de ontzuiling in de tweede helft van de 20e eeuw worstelt een katholieke vrouw met haar rol als moeder en stiefmoeder” maakte me nieuwsgierig.
Ik wist wel dat gereformeerden zich verre hielden van andere gelovigen, maar dat zoiets ook bij katholieken gebeurde, verbaasde me.
Het grote gezin leeft in Hillegom nogal geïsoleerd. Het leven van bestaat voornamelijk uit vroeg opstaan, zeer hard werken, knielen en bidden. Nauwelijks tijd of gelegenheid om iets anders te doen is er niet. Het huishouden wordt met strakke hand gerund. En hoe dom werden de meisjes gehouden. Kuisheid was heel belangrijk, onderwijs van minder belang.
Neel is al ver over de dertig en wil graag het huis uit. Maar hoe? Ze grijpt de eerste de beste gelegenheid aan en stort zich in een nieuw leven. Echt gemakkelijk is het niet. En hoe ouder ze wordt, hoe meer moeite ze krijgt met de veranderingen die ontstaan.
Tineke Hendriks schrijft licht en neemt grote stappen in de tijd. Niet alles wordt even uitvoerig belicht. Toch las ik het boek met plezier, al heb ik me meermalen verwonderd dat zoiets in Nederland, zelfs in de 20e eeuw, nog bestond.
De gelegenheid om een kijkje te nemen in de werkelijke wereld van “Upstairs, downstairs” liet ik me niet ontgaan. En het bleek een goede keuze. Met veel humor en gepaste bescheidenheid vertelt 
Niet ver van de grote Gemeente-bibliotheek staan deze twee mini-biebjes, keurig rug aan rug. De inhoud was op dat moment een beetje pover, vond ik. Maar de intentie is natuurlijk prima. Je neemt een boek en als het uit is, zet je het weer terug. Of je zet en een ander boek bij… Je ziet ze steeds meer. Deze staan dus midden in de stad, maar ook in onze wijk kom ik wel eens zulke initiatieven tegen. 
Soms is gebrek aan inspiratie juist de bron voor nieuwe. Want struinend door mijn foto’s kwam ik deze tegen. Gemaakt in het voorjaar van 2016, ergens in het Zeeheldenkwartier in Den Haag. Een nostalgische reclame voor een “Leesinrichting” en stammend uit een tijd dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend was dat iedereen de beschikking had over eigen boeken. Maar lenen kon natuurlijk wel, bij zo’n leesinrichting. Dit was waarschijnlijk een chique zaak met zo’n mooi tegeltableau in het portiek. Welke boeken zouden ze daar gehad hebben.