Vandaag een gedicht van Jan Hanlo, dat ik vond op Facebook / Daggedichten. En daar past een werk van Dvid Hockney toch uitstekend bij…
Regen regen
Allerwegen
Rechte stralen
Water water
Langs de muren
Langs de palen
Vallen vallen
Langs de bomen
Natte auto’s
Gaan en komen
Loodrecht op de
Druppelzegen
Overal is
Regen regen
(Uit: Verzamelde gedichten. Van Oorschot)
Plastic broodclips zijn er in soorten en maten en natuurlijk worden ze niet alleen gebruikt om de broodzak af te sluiten. In mijn keukenla liggen er altijd wel een paar en ze worden regelmatig hergebruikt.
Tegenwoordig zijn ze niet meer van plastic, maar van karton. Zelfde ontwerp, maar veel minder stevig. Die gooi je na de eerste keer weg.
Maar dat er zoveel soorten en maten waren, dat had ik niet gedacht. Gelukkig is er altijd wel iemand die zulke kleinigheden op waarde weet te schatten en ze dus bewaart voor de toekomst. Er is zelfs een naam voor “occlupanids”.
Vele decennia later kunnen onze nazaten zien hoe handig, universeel inzetbaar en leuk ze waren.
Zomaar een foto, die me opviel. Gevonden op Instagram en gemaakt door Abdul Gapur Dayak.
Nieuwsgierige beestjes, die koekeloeren door de gaten die zelf gemaakt hebben…?
Het lijken net mensjes, toch?
Het dagelijks nieuws wordt ons met regelmaat doorgegeven. Van alles wat. De meningen van mensen, de oordelen van anderen, hoe het wel zou moeten en hoe niet. Wat er allemaal g3ebeurt op de weg, de files, de auto’s. Eigenlijk veel te veel om dagelijks te consumeren.
Maar soms ontdek je ineens iets waar je even bij stil wil blijven staan. Zo zagen we op FB of Insta een verkeersongeval. Een elektrische auto was gebotst. Gebeurt vaker, maar dit keer was er geen tegenligger geweest. De bestuurder was tegen een object gebotst: tegen een Rimpelbuisobstakelbeveiliger.
Ik dacht dat Leo het woord ter plekke verzonnen had, maar nee, het is een officieel bestaand woord. Weliswaar in het dagelijks gebruik afgekort tot RIMOB. Duitsers, in het algemeen nogal op lange woorden gesteld, noemen het Aufpralldämpfer, botsbeveiliging dus.
Maar wat is een Rimpelbuisobstakelbeveiliger. We hebben er allemaal wel eens een gezien, kijk maar.
Je bent nogal fors en dan kom je je evenbeeld tegen in het museum….
Een man van dezelfde proporties, maar daterend uit een andere tijd.
Hij heeft zich speciaal in een mooi pak gehesen, want hij zal geschilderd worden. Jij loopt gewoon in je lekkere makkelijke kloffie.
Je bent immers gewoon een dagje uit naar het museum…
Twee werelden, die elkaar ontmoeten. En soms ontstaat een woordeloos gesprek.
Altijd leuk.
Veel mensen hebben tegenwoordig een slimme deurbel. Zo’n bel die registreert wie er voor de deur staat en daar een filmpje van kan maken. Ik geloof dat het ons leven niet veel veiliger zal maken, noch dat het leven rustiger wordt. Leven in een super beveiligd huis zou me benauwen.
Dat openbare plekken beveiligd worden met camera’s vind ik weer wel een goed idee. Je kunt tenslotte niet bij elk object 24 op 24 uur een diender plaatsen. Dan hebben die camera’s wel degelijk nut.
Maar toch…..! In Prinsenbeek werd in de nacht van zaterdag op zondag een bijna compleet glazen afdak boven de fietsenstalling naar de gallemiezen geholpen. Puur vandalisme. Schade loopt in de tienduizenden euro’s.
Ik vraag me dan af: Heeft niemand dat gezien, gehoord, melding van gemaakt? Geeft de beveiligingscamera dan geen seintje aan de politie? Of is er geen cameratoezicht en waarom niet?
Of sussen we onszelf in slaap met het idee van veiligheid. En zijn we intussen nog net zo ver als vroeger. Toen stelde men ook pas ’s morgens vast wat ’s nachts gebeurd was.
Afgelopen maandag begon ik de week met muziek, maar nou niet meteen met een vrolijk nummer. Het lied beschreef het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940. Dat bombardement sloeg het hart uit mijn stad.
Maar in Rotterdam blijft men niet bij de pakken neer zitten. We stropen de mouwen op en gaan aan de slag. En anno 2025 is Rotterdam levendiger dan ooit. Grootser, hogere gebouwen en het heeft inmiddels een plek gevonden tussen de hotspots van de wereld.
Daarom vandaag nog een muziekje, ook over Rotterdam. Een beetje gedateerd, met die strippenkaart. Maar het swingt en maakt je vrolijk. Joke Bruijs en Gerard Cox in “Neem de metro mama”. En dat ga ik vandaag ook doen. Fijne dag!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Overmorgen is het 85 jaar geleden dat Rotterdam gebombardeerd werd. Tot op de dag van vandaag zijn daar de sporen van in mijn stad terug te vinden.
Vandaag geen vrolijk wijsje, maar een voordracht door Guus Hermus over deze afgrijselijke dag in de geschiedenis van Rotterdam.
Je kent het wel, je bent heerlijk aan het wandelen en je “moet” ineens hevig.
Je man begrijpt dat best en zal wel even de wacht houden.
Daar zit je dan, ongemakkelijk, gehaast en een tikkie zenuwachtig. Want stel je voor, als er iemand langs komt.
En je liefhebbende echtgenoot roept dan ineens “Goedemorge”.
Zo’n man zou je dan toch met liefde vermorzelen.
Als je alles wat je leest of hoort moet geloven, dan zou ons leven door alle moderne techniek vlekkeloos verlopen.
Nou dat is natuurlijk niet zo. Er gaat nog wel eens iets mis, valt weg of is spoorloos verzonken in het internet. Wij zouden dan ook niet zonder papieren briefjes, pen en papier of zonder printer kunnen.
Maar een vingerafdruk of gezichtsherkenning op je telefoon is wel best handig. Hoef je weer geen pincode of inlogpatroon te onthouden.
Totdat…. je een facelift neemt, zoals Gerard Joling. Dan herkent je telefoon je zelfs niet meer. Dat lijkt me toch wel een heel frustrerende ervaring.
