Geen commentaar
Category Archives: Fotografie
Toen en nu
Rotterdam, in 1908, gezien vanaf het Witte Huis.
In het geboortejaar van mijn moeder stond het Witte Huis al in Rotterdam. Toendertijd een “wolkenkrabber”. Nu een niet eens zo’n hoog gebouw tussen alle grote woontorens die de stad inmiddels rijk is.
Wie de gelegenheid heeft om eens op het dak van het Witte Huis te staan, ziet nu een geheel andere stad.
Veel van de gebouwen van toen zijn in de oorlog verwoest. Andere zijn gesloopt omdat ze niet meer voldeden aan de eisen van de tijd of plaats moesten maken voor wegen en bredere straten.
Ja, alles verandert in de loop van de tijd. De foto van toen lijkt rustig, fraai, gezellig. Maar wie ziet de armoe in de huizen, kent het verdriet om ziekte en dood?
Ach, zo gaat dat. Het is en blijft in ieder geval een mooi plaatje van een stad die altijd in beweging is.
Deel dit op:
Serie
Op Netflix vond ik een link naar de serie “Rough diamonds”. De trailer leek ons wel wat. Dus keken we acht avonden lang naar de belevenissen van de orthodox joodse familie Wolfson.
De serie speelt voor het grootste deel af in de joodse wijk in Antwerpen. Een wijk op steenworp afstand van het mooie station van Antwerpen.
Wie wel eens door die wijk gelopen heeft, voelt zich beslist in een andere wereld. Met andere winkels en mensen die er geheel anders uitzien.
Noah, de zoon die de familie al jaren geleden verlaten heeft en zich heeft afgekeerd van het geloof, komt naar Antwerpen terug voor de begrafenis van zijn broer. Diens dood was zeer onverwacht en omgeven met een geheim.
En dan blijkt dat dat ene geheim een sleep van andere geheimen met zich mee te brengen. Genoeg voor zo’n acht uur spanning.
De handel in diamanten trekt niet alleen goudeerlijke handelaren maar ook gewetenloze mensen aan. Maar niet alleen vanwege de spanning is deze serie het aanzien waard, ook de gebruiken, tradities en rituelen die gewoon zijn in deze gemeenschap, zijn ons vrijwel onbekend.
Deel dit op:
Mieren
Niet alleen Romke van der Kaa schreef laatst iets over mieren. Ook op andere sites en op Facebook en Instagram zag ik hierover gepost.
Mieren zijn nuttige dieren, met een zeer gestructureerde maatschappij. Ze ruimen insecten en organisch afval op. Maar willen we ze in huis? Nee, liever niet. Want ze kruipen overal in. En een stukje cake met mieren of een suikerpot zwart van die kruipertjes vinden we maar niks. Maar buiten, in de tuin, hebben we er toch relatief weinig last van.
Een paar jaar geleden marcheerde een colonne mieren ook door ons huis. En omdat we geen gif gebruiken wilden, probeerden we een alternatief bestrijdingsmiddel. Kaneel scheen een prima mieren verjager te zijn. Maar overal in huis strepen bruin poeder was het toch ook niet 😉 😉
Leo bracht toen een paar stukken kaneelzeep mee en die legde ik in de keuken en op andere strategische plekken.
En ja, dat hielp! Of de mieren nou die geur l niet lekker vinden of er door van de wijs gebracht worden…?
In ieder geval hebben we ze al jaren lang niet meer gezien.
Ja, wel in de tuin, maar daar mogen ze wat ons aangaat gewoon hun gang gaan.
Deel dit op:
Dat kan een kind…
Op Instagram volg ik “Mamaninthecuisine”, een Franse moeder van 6 kinderen die in Groot Brittannië woont.
Volgens haar krijgen Franse kinderen al op kleuterleeftijd les in koken op school. En dan beginnen ze natuurlijk niet met Boeuf Bourguignon.
Nee, ze bakken als eerste iets lekkers, een eenvoudige cake. En dat gaat met kopjes en lepels, dus een weegschaal komt er niet aan te pas.
Ik geef hier het recept:
Roer in een grote kom 1/2 cup volle yoghurt, 1 cup suiker, 1/2 cup olie en 3 eieren door elkaar.
Doe er dan 1-1/2 cup zelfrijzend bakmeel, 1 theelepel bakpoeder en 1 theelepel vanille-extract bij.
Even goed mengen en in een ingevette cakevorm gieten. Dan ca. 45 minuten in een oven op 180 graden Celcius. Testen met een houten prikker, die moet er schoon uitkomen.
Dat moest ik toch ook eens proberen. En het was een succes. Zo simpel te maken en binnen een 20 minuten schoof ik hem in de oven.
Tja, zo’n kunst is het niet, als zelfs een kleuter het kan. 😉
Kijk ook eens bij “Mamaninthecuisine” zelf. Er staan nog veel meer lekkere dingen op haar account.
Deel dit op:
Strand
Sinds kort wonen we tussen twee stranden. En toch zijn we niet verhuisd… Ra ra, hoe zit dat?
Aan de ene kant, bij het beginpunt van de Metro in Nesselanden, ligt het strand van de Zevenhuizerplas. Aan de andere kant ligt Hoek van Holland en is het eindpunt van diezelfde metrolijn, vrijwel op het strand.
Dus kunnen wij zowat van huis uit in één ruk van strand naar strand. Zeg maar, badpak en slippers aan, tas met broodjes en limonade mee en gaan…!!!
Nou ja, wij stappen op de metro in Ommoord en dan is het altijd nog bijna een uur rijden. Dus helemaal klopt het niet. Maar het is heerlijk. En dat vonden wij niet alleen, maar afgelopen zondag trokken duizenden mensen naar de Hoek. We hadden er tenslotte ook lang op moeten wachten.
Hoe het was? Nou, gewoon heerlijk. De zon scheen, het strand was goudgeel, de golven rolden rustig en de wind was zeer bescheiden. De ouderwetse houten plankieren waren verwisseld voor stevige betonnen platen, die over kilometers langs het strand lagen. En dus konden deze Rotterdamse 60-plussers genieten van een lekkere strandwandeling.
En voordat we weer de metro in gingen, even uitblazen op een terrasje met een hapje en drankje.
Zeker voor herhaling vatbaar!
Deel dit op:
4 mei 2023
Deel dit op:
Zusjes
Ergens tussen het nieuws las ik dat Cilia van Dijk was overleden. De naam zei me niks, maar in het artikel stond dat zij in 1985 een Oscar had gewonnen voor haar tekenfilm “Anna en Bella”.
Gek toch, dat we in Nederland soms zulke dingen een beetje onderschoffelen. Een Oscar winnen is toch niet niks. Daar mag je best een beetje trots op zijn.
Want het is zo mooi om te zien hoe de zusjes Anna en Bella hun jeugdherinneringen bekijken en samen terug gaan in de tijd. Met alle leuks dingen, met de kleine pesterijtjes, met jaloezie, maar met ook de sterke verbondenheid.
Het filmpje duurt ruim 7,5 minuut. Absoluut waard om het nog een te bekijkenn. Tijd genoeg om even een kopje koffie te drinken 😉
Deel dit op:
Verkeerde been
Dit plaatje zal je niet zo snel hier kunnen maken. Want wanneer zie je in Nederland nou nog een non in habijt?
Trouwens, waar vind je een cafeetje met dit soort barkrukken?
Dan weet je dus meteen dat ik die foto niet zelf heb gemaakt, maar geplukt van internet.
Nou ja, een beetje makkelijke dag is ook wat waard…!
Het is in ieder geval wel een leuk plaatje. Wie een beetje kippig is, ziet de clou niet meteen.
Maar als je een beetje beter kijkt, dan zie je het vanzelf 😉 😉 😉
Deel dit op:
Jurk
In 2010 werd voor de kust van Texel door hobby duikers een 17e eeuws vrachtschip ontdekt. Toen in 2014 de duikers ontdekten dat het schip gedeeltelijk vrij was gespoeld, hebben ze het onderzocht en dingen naar boven weten te halen. Ze vonden onder andere palmhout en noemden het schip derhalve “Het palmhoutwrak”
Het bleek een schatkamer te zijn. Er werden een heleboel prachtige voorwerpen opgehaald, maar het mooist was een jurk. Een (bijna) complete jurk van gouden zijde. Van wie was die jurk, hoe kwam zo’n fraaie en dure japon aan boord van dat schip? Wie waren er allemaal aan boord en waarom vervoerde het schip ook zo veel boeken?
De duikers weten niet goed wat met de jurk aan te vangen. Ze spoelen hem schoon en hangen hem op. Maar als de directrice van het Texelse museum Kaap Skill op bezoek komt, realiseert ze zich dat er nu wel een groot probleem is. Want je mag niet zomaar iets uit zee opvissen. Dat moet gemeld, anders valt het onder diefstal.
En hoe moet je verder met zo’n jurk. Nat kan het niet blijven, maar drogen brengt risico’s met zich mee. En omdat het zo’n kostbare en bijzondere jurk is, beginnen allerlei instanties, waaronder musea, zich te roeren. Die willen zo’n object wel onderzoeken, conserveren en dan in hun eigen collectie hebben.
Twee jaar lang werd er gesteggeld, overlegd en onderzocht. De duikers beseffen wel dat alles wat ze in dit wrak gevonden hebben, nu aan de staat en het publiek bezit behoort. Het valt hen zwaar om er afstand van te doen. Zoiets bijzonders vinden gebeurt maar één keer in je leven. En ze hebben toch geen misdaad begaan, handelden uit goede wil.
Moeten ze dat nu allemaal uit handen geven? Ja, daar zit niks anders op. Maar er wordt beloofd dat alles weer terug zal komen naar Texel en tentoongesteld zal worden in Museum Kaap Skill. Uiteindelijk worden alle voorwerpen nauwkeurig onderzocht, er wordt gezorgd voor de juiste vitrines en een (semi) permanente tentoonstelling wordt opgesteld.
Dat alles was te zien in de 3-delige TV-serie “De jurk en het scheepswrak” die ik met heel veel belangstelling volgde. En natuurlijk ook luisterde naar de 5-delige podcast, waarin gezocht wordt naar verhalen die kunnen leiden naar de oorsprong van de jurk.
En nou wil ik vanzelfsprekend ook weer een keer naar Texel. Zelf zien hoe die jurk er uit ziet en wat er nog meer uit dat palmhoutwrak is opgedoken.
