Verdienen

Ik had het al gelezen, maar gedacht dat het een foutje was. Want een salaris van 83,000,000.00 dollar leek me gewoon ondenkbaar. Maar het is wél waar. Mevrouw Angela Ahrendts van Apple verdient zo veel. Natuurlijk krijgt ze niet elke maand bijna 12 miljoen op haar girorekening gestort. Het bedrag bestaat voor een deel uit bedrijfsaandelen en opties. Maar toch.

Nou vraag ik me af, wat zo’n bedrag voor invloed op je leven heeft. Slaapt ze nog wel rustig? Of wordt ze badend in het zweet wakker en vraagt ze haar man “Zeg, zouden ze de komma niet verkeerd hebben gezet?” En dat die man dan bromt: “Meid, maak je geen zorgen. We kunnen de hypotheek toch betalen. Ga slapen!!!”
Staat ze ’s morgens voor de spiegel en bedenkt ze met schrik dat ze vandaag alweer top moet presteren, maar dat ze eigenlijk liever met vriendinnen zou gaan winkelen?

Daar heeft ze geen tijd voor en zomaar een baaldag zit er bij zo’n baan natuurlijk niet in. Vraagt ze zich dan weleens af, wat de meerwaarde van dat enorme bedrag is?

Zou ik met haar willen ruilen? Nee!! Ze mag dan wel alles kunnen kopen wat haar hartje begeert, maar of dat nou zo gelukkig maakt….

Boete

Nee hoor, niks te hard gereden of iets anders fout gedaan. Ik zelf heb geen bekeuring, gelukkig maar.
Maar je hoort de laatste tijd steeds meer over “boetes” die betaald moeten worden. De banken moeten miljarden betalen,

Nederland moet de Europese Unie betalen, bedrijven worden beboet  enzovoort, enzovoort. Waar blijft al dat geld? Wie legt die boetes op en waarvoor? En waar wordt dat geld dan aan besteed? Want het gaat natuurlijk niet om een paar euro. Nee, de miljarden vliegen je om de oren.

Een heleboel vragen, maar geen antwoorden. Of weet jij het wel?

Bentobox

Telkens als ik een Japanse bentobox zie, vind ik het weer jammer dat ik geen lunchtrommeltje meer hoef mee te nemen. Want wat lijkt het me heerlijk om zo’n mooi doosje open te maken en er dan zo’n vrolijk opgemaakte lunch in te vinden.

In Japan kun je die overal kopen en dat deden we dan ook vaak. Bij mooi weer in het park zitten met een doos vol heerlijkheden op schoot. Miniflesje sojasaus er uit halen, sprenkelen over de diverse hapjes en voorzichtig met je stokjes eruit halen. Dat is iets heel anders dan een broodje bij de snackbar halen.

Maar vooral kinderen moeten dat heerlijk vinden. Want voor hen maken Japanse moeders het extra mooi. En zeg nou zelf, dit is toch een plaatje waar je blij van wordt!  

 

Afval

Sinds kort hebben wij hier drie grote afvalbakken in de voortuin staan. Gelukkig niet in het zicht, maar wel prominent aanwezig. Een capaciteit van ruim 700 liter afval. Het principe van afvalscheiding vind ik prima. Maar de manier waarop ….. Waarom wordt er niet gestreefd naar minder verpakking en dus minder afval? Moet een plastic doosje nou echt een aluminium deksel hebben en daarom heen nog een bedrukt kartonnetje? Drie soorten afval voor één product.

Bron: You Tube

Eigenlijk zou ik het liefst terug willen naar die ouderwetse zinken vuilnisbak, die minimaal elke week geleegd wordt, statiegeld op glas en plastic flessen en een schillenboer langs de deur, aan wie we ons gft-afval kunnen geven.Of ben ik nou toch die vervelende ouwe zeurende muts aan het worden?

 

Droom

Dromen jullie ook wel eens zo raar? Meestal onthoud ik mijn dromen niet, blijft het bij flarden die weer verwaaien in het ochtendlicht. Maar vannacht droomde ik dat ik op een schip was en naar de tandarts moest.

Bron: Pinterest

Ik zou een gebit krijgen, maar al mijn tanden mochten wel blijven zitten. Eerst moest ik happen en duwde de tandarts een hele metalen stellage in mijn mond. Ik kon niets meer zeggen en kreeg mijn kaken niet meer op elkaar. De tandarts schoof me een foto toe. Kijk, zo zal zo zou het worden. Vagelijk herkende ik een werk van de Chinese kunstenaar Yue Minjun.

Zoiets als dit….. Gelukkig werd ik toen wakker!

 

La famille Bélier

Afgelopen vrijdag gingen we naar deze film: La famille Bélier. Een Frans boerengezin met twee kinderen, een jongen en een meisje. Niks bijzonders, ware het niet dat zowel de ouders als de zoon doof zijn. Alleen de dochter kan horen en praten. En zij zorgt voor de communicatie met de buitenwereld. Thuis “spreekt” ze met haar ouders gebarentaal, op school is ze gewoon een leerlinge. Maar alles wordt anders als blijkt dat ze talent heeft en de kans krijgt een zangopleiding te gaan volgen. De strijd die Paula met zichzelf voert, haar trouw aan haar ouders, hun zorgen, angsten en onbegrip én de drang om een eigen leven te gaan opbouwen, het komt allemaal aan bod. Misschien een beetje erg uitvergroot, maar wel heel ontroerend. 

Maar gelukkig is er altijd muziek, in dit geval de muziek van Michel Sardou. Want als alles verloren lijkt, is er nog altijd Sardou.