Dit jaar heb ik voor het eerst geen kerstkaarten gemaakt of verstuurd.
Net als iedereen moet ik met de moderne tijd meegaan en dus werd het een e-kaart van Jacquie Lawson, die bestaat uit een vrolijk animatiefilmpje en waar aan het eind mijn kerstwens te lezen staat.
Je kunt niet vroeg genoeg beginnen, want jong geleerd is oud gedaan.
Natuurlijk zaagde papa de boom om en ook hielp hij bij het op het dak sjorren. Maar zoonlief rijdt hem in zijn eigen auto naar huis. Binnen is maar binnen, nietwaar?
Ach ja, het is maar een klein boompje, de auto is ook maar klein en rijdt niet zo hard als die van papa.
Maar wat zullen z’n ouders blij zijn met zo’n flinke hulp.
Nog een beetje groeien.. en dan kapt hij die boom zelf ook nog om!
Voor mijn 75e verjaardag kreeg ik van Leo een heel bijzonder cadeau: een kaartje voor een balletuitvoering. En wat voor een ballet, het grootste zwanenmeer ter wereld. Ik was superblij, want ik ging niet alleen, Leo ging mee.
Ik dacht niet dat Leo het erg interessant zou vinden, dus had ik het helemaal niet gek gevonden als hij halverwege een beetje ingedommeld was. Maar nee, de hele voorstelling heeft hij aandachtig gekeken. Het was dan ook heel mooi, grootst en betoverend.
Ik zag dat er weer een balletvoorstelling in Luxor zou zijn. En gelukkig, er waren nog net twee mooie plaatsen vrij. Dus gingen we afgelopen maandag naar de Notenkraker.
En weer werden we betoverd door het verhaal en de prachtige balletuitvoering.
Er wordt geen woord gesproken, maar toch zie je het hele verhaal voor je ogen uitrollen. Hoe het feest begint op Kerstavond, Clara die in slaap valt en droomt dat haar mooie notenkraker-pop een echte prins wordt, de Muizenkoning en zijn muizenleger en tot slot de prachtige dans van de Suikerfee.
Een heerlijke en betoverende ervaring voor jong en oud
In Dubai werd een klimaatconferentie gehouden. Van over de hele wereld kwamen daar ongeveer 70.000 mensen naar toe.
70.000 mensen, die er met een privéjet, een lijnvlucht, per boot of trein naar toe reisden.
70.000 mensen hebben daar gepraat, 0.0 geborreld (want alcohol is uit den boze in Dubai), overnacht en geluncht en ook gedineerd.
Ik heb eens uitgerekend, hoeveel geld dat heeft gekost. En ik ben er van geschrokken. Want stel dat de reis gemiddeld circa 1.000 euro per persoon kost. De prijs van hotel, eten en drinken schatte ik heel voorzichtig op zo’n 500 euro.
Reken met me mee, dan kom ik uit op 70.000 x 1.500 = 105.000.000 euro. Dat is dus heel zuinig berekend. Waarschijnlijk is het nog veel meer, want ik betwijfel of de klimaatpraters echt op een euro meer gekeken hebben. En voor dat geld is het klimaat geen cent beter geworden, in tegendeel.
Jij en ik moeten zuinig zijn met energie, maar de politiek weet het geld met bakken over de balk te gooien.
Dit plaatje is al meer dan 80 jaar oud, maar aan actualiteit heeft het nog niks ingeboet.
De mensheid zal het wel nooit leren. Geld investeren in gezondheid, opleidingen, wetenschap of kunst, het legt het allemaal af tegen de stromen geld die naar de oorlogsindustrie gaan.
Toch begrijp ik het niet. Want wat moet men met al dat geld? Uiteindelijk gaan we allemaal dood en dan doet het er niks meer toe hoeveel bezit je had.
Het is steevast het begin van m’n dag, een aantal blogjes lezen. En soms vind ik daar inspiratie voor mijn eigen blog. Zoals bij Sjoerd, waar ik deze week een enorme oplegger om auto’s mee te vervoeren zag.
En plots herinnerde ik me weer die vakantie. Leo en ik, ons eerste kind, ouders, schoonouders en zus zouden onze vakantie doorbrengen in het westen van Engeland. Alles was geregeld. Mijn zus reed met ons mee en schoonouders namen mijn moeder en vader mee.
Maar schoonmoeder werd ziek en mocht niet reizen. Wat dan? Ik probeerde te elfder uren een busje te regelen maar dat lukte niet. Het werd uiteindelijk een Peugeot Familiale, waar we met vijf volwassenen en een kind in konden. Leo zou rijden in die (in mijn ogen) super lange auto.
De nacht voor we zouden vertrekken schoot ik wakker uit een droom. Hoe ging je nou de bocht om met zo’n lang verhikel? Gewoon, net zoals altijd, mompelde Leo slaperig. En natuurlijk, het was voor hem geen enkel probleem. Moeiteloos reed hij over smalle bochtige weggetjes, ook al reed hij links.
Maar met die lange oplegger daar in de straat bij Sjoerd weet ik het zo net nog niet……. En ik niet alleen, lees ik zo.
Vorige week er even tussenuit, naar de film. Leo en ik zagen The Miracle Club.
Hij speelt in de jaren 60 in het goed katholieke Ierland. In het buurtje waar Eileen, Dolly en Lily wonen, kent men elkaar. Men deelt er lief en leed.
Dan komt Chrissie terug. Niet van harte, maar haar moeder is overleden en ja, dan wil ze niet weg blijven. Haar komst wordt met argusogen bekeken. Er is heel veel over haar te vertellen. Chrissie op haar beurt heeft ook wel het een en ander te zeggen.
Op een talentenjacht van de kerk, waar een reis naar Lourdes verloot wordt, krijgen de Eileen, Dolly en Lily de prijs in de schoot geworpen. Hun echtgenoten protesteren, maar toch gaan ze weg. Op het nippertje gaat ook Chrissie mee. En dan wordt duidelijk wat er gebeurd is en dat niet alles is zo als het lijkt.
Mooie film, met uitstekende acteurs, heerlijke vileine humor en mooie landschap opnames. Een fijne film met een lach en een traan.
Een foto van Robert Doisneau, die ik vond op Instagram. Uit een al lang vervlogen tijd, toen jongens nog korte broeken droegen, de huisvrouwen kleedjes klopten en de deurbellen nog op handkracht werkten.
Geen groter lol dan met een groepje kwajongens langs de deuren lopen, snel aan de bel trekken en onder luid gejoel verder rennen. Want kwam de bewoner naar buiten, kon je rekenen op een fikse oorvijg.
Ik herinner me vooral dat mijn moeder mopperde als er weer eens “belletje trek” gespeeld werd. Want ze trok met een touw de deur open en moest dan de trap af om die deur weer dicht te doen.
Nu zal er wel geen lol meer aan zijn, met al die elektrische bellen en zelfs deurcamera’s. Je wordt al gesnapt voordat je je vinger op de bel hebt gezet…
Op Instagram vond ik deze foto.
Er boven staat: Sstt, ze repareert de wereld.
Lief hè? Zo klein en dan al begaan met de scheuren die in onze wereld zijn ontstaan.
Ontroerend ook dat ze denkt dat het verholpen kan worden door een paar pleisters.
Was het maar zo eenvoudig…
Vorige week bestelde ik iets via internet. Geen breekbaar artikel, zo’n 30 x 30 centimeter en passend in een doos. Nee, het pakket zou niet door de brievenbus kunnen, dus werd het bezorgd door PostNL.
De doos die voor de deur werd gezet was bedidend groter dan dat 30 x 30 pakket. Maar misschien heeft dat te maken met de standaardmatten die door PostNL gevraagd worden.
Ik maakte de doos open en was verbaasd toen ik zag hoe de ruimte was opgevuld. Met een lap dik en mooi wit papier van minstens 1,5 x 2,5 meter. Dat papier was niet meer te gebruiken, want grondig verkreukeld. Wat een verspilling van materiaal.
Een tijd lang kreeg je als opvulling een soort plastic kussentjes. Maar ja, plastic mag niet meer. Dit nog wel. Het is de gekte van onze maatschappij.
We hebben papier en doos in de papier kliko gegooid en ons geweten gesust met de gedachte dat het weer opnieuw gebruikt zal worden. Maar toch….. echt lekker zit het me niet.