Het hoeft niet altijd De Nachtwacht of Vincent van Gogh te zijn om mooi te wezen. Kunst manifesteert zich vele vormen.
Deze Japanse prent lijkt simpel, een paar lijntjes en het silhouet van een kat volstaan. Maar schijn bedriegt. Hoe simpeler hoe lastiger, lijkt mij.
Want alles klopt. De verhoudingen, de plaats op het papier, de maan, de kat.
Ik kan er heel lang van genieten.
En ik vind het in ieder geval een plaatje van een prent.
Of het toeval is of niet, ik vind dit een staaltje humor van de bovenste plank.
Een oldtimer rijden, niet zo’n glimmende schoonheid. Maar een oud Eendje, grijs en een beetje saai.
Dat nummerbord doet het hem. Wie het ziet zal wel glimlachen van oor tot oor. Hoe komt men er op?
Deze auto gaat zeker niet onopgemerkt voorbij.
Parkeren in de Leidse binnenstad. Dat is een crime en eigenlijk moet je daar niet aan beginnen. Maar als je niet met de trein of bus kunt reizen?
Er zijn natuurlijk grote parkeer-plaatsen, onder andere op de Haagweg. Ook wij hebben de auto daar wel eens geparkeerd. Dat is een prima plek en op loopafstand van het centrum. Maar ook dan geldt, alleen voor mensen die goed ter been zijn.
Maar al sinds 1995 heeft men daar een prachtige oplossing voor bedacht. Er staat een busje voor je klaar en dat brengt je naar elk adres in Leiden. En als je wilt, haalt je later ook weer op. Helemaal gratis!!
Geloof je het niet, klik hier om het artikel van Radio West te lezen.
Het vervoer wordt betaald uit de parkeeropbrengsten, want ja, daar moet je natuurlijk wel voor betalen. Maar ik vind dit een prima oplossing, die navolging verdient.
Er zijn mensen die overal een positieve draai aan kunnen geven.
Zelf ben ik beslist geen pessimist, maar hoe ik me zou voelen in een rolstoel…? Ik kan me er geen voorstelling van maken. Altijd enigszins afhankelijk…., met dagelijks niet te slechten barrières…. Mwah……..!
Maar een paar weken geleden stuitte ik op een Instagram-account van een jonge vrouw in een rolstoel. Ze merkte dat veel mensen haar maar zielig vonden. Maar ze straalde en lachend merkte ze op dat zo’n rolstoelleven ook positieve kanten heeft.
“Als ik naar een feest ga, kan ik altijd de mooiste schoenen aan, hoe ongemakkelijk ze ook zijn.”
Tja, dat is ware levenskunst.
We aten in Lier bij een zaak die “Zuster Agnes” heet. Een toepasselijke naam voor en restaurant naast het Begijnhof. Maar Zuster Agnes blijkt echt te hebben bestaan. Zij was het laatste begijntje in Lier.
Deze tekst kopieerde ik uit het stadsmagazine van Lier,
De Peperbus (mei-juni 2025)
Zuster Agnes wordt als Victorine Emmanuelle Van der Streeck in 1899 geboren in Oudegem bij Dendermonde. Ze legt haar kloosterbelofte af in Turnhout als ze 29 is. In 1936 verhuist ze naar het begijnhof van Lier, waar op dat moment nog 9 andere begijnen verblijven. De eerste jaren verzorgt ze oude begijnen, later draagt ze als portieres de verantwoordelijkheid over het openen en sluiten van de begijnhofpoorten. Daarna wordt ze, 45 jaar lang, kosteres in de begijnhofkerk en is zo verantwoordelijk voor het luiden van de klokken. Een taak die ze minutieus vervult. Ze neemt haar intrek in het huis “Heilige Cornelius”, aan de Sint-Margaretastraat 5, tegenover de kerk. Ze leidt bezoekers rond in haar kerk, deelt op Palmzondag palmtakjes uit aan de bewoners van het begijnhof. Vanaf de jaren ’60 is ze nog de enige begijn in het begijnhof. Op haar 85ste gaat ze op rust in een klooster in Hamme, waar ze op haar 95ste in 1994 overlijdt. Haar uitvaartplechtigheid vindt plaats in de begijnhofkerk.
Of de echte Zuster Agnes lekker koken kon? Waarschijnlijk wel. Ons smaakte het stoofvlees naar haar recept heerlijk, net als de Hemelse rijstepap!
Er wordt zoveel gezegd, zoveel gemaild, zoveel gepubliceerd. En tussen al die overdaad zit soms een leuke uitspraak.
Zoals deze. In het Duits, maar door mijn vrij vertaald:
Als je ouder wordt, is de toekomst in rozen verpakt.
Arthrose
Fibrose
Neurose
Osteoporose
Gordelroos
Laten we er maar het beste van maken en erom lachen. Huilen kan altijd nog. FIJNE ZONDAG!
Wie begint aan een dergelijke klus? Iemand met heel veel geduld, zeer precies en met een enorme dosis doorzettingsvermogen.
Al zou ikzelf er wel een keer over kunnen denken, weet ik al meteen zeker dat zoiets in de kast tussen de onafgemaakte werken komt te liggen.
Maar deze borduurster heeft het plan opgevat om 324 verschillende steken aan te brengen op een lap borduurkatoen. Alle vakjes dezelfde maat, alle steken een verschillende kleur en dan nog gesorteerd naar kleurnuance. Alleen al het bedenken zou me tegenhouden.
Maar dan is mijn bewondering dan ook groot. Dit is voorlopig een tussenstand. Als het werk helemaal klaar is, komt er een definitieve foto.
Te zijner tijd dus nog een keer een blog…..?
Het is maar klein, dit beeld van Huib Noorlander en het heeft een bescheiden plekje. Je kunt het vinden op de hoek van de Crooswijksesingel en Linker Rottekade tegenover de Noorderbrug in Rotterdam.
Waarom nou juist daar? Omdat op die plek jarenlang bier werd gebrouwen. Daar stond de Heineken Brouwerij. Jarenlang was Leo één van de vele medewerkers. Niet in de brouwerij zelf, maar op kantoor.
Daarom hier een foto van De bierdrinker. Ik vind gewoon dat dit beeld een plekje op mijn blog verdient.
Ik heb zelf geen mooie foto van het beeld, dus gebruikte ik de foto van deze link, waar ook nog meer beelden en informatie over Huib Noorlander te vinden zijn.
Verdrietig zijn, het komt in elk mensenleven voor. Sommige soorten van verdriet moeten gewoon slijten, soms tergend langzaam. En dan nog kan het een tere en zere plek blijven.
Maar wat lichtere soorten verdriet zouden met dit soort remedies best wat kunnen verminderen.
Koken kan ontspannend werken, hakken en snijden geeft lucht aan frustraties. En het is in elk geval gezonder dan je verdriet verdrinken in alcohol.
Sociale media zijn soms een bron van ergernis, maar ook een goudmijn aan leuke vondsten.
Op Facebook vond ik dit grappige speelgoed fornuis. Je kunt je zo voorstellen hoe kleine meisjes (en misschien ook wel jongetjes) hier uren mee hebben gespeeld. Vader en moedertje waren, eten moesten koken of vieze soep wilden maken voor die vervelende visite-mevrouw.
Nu hebben kinderen heel ander speelgoed. Soms is het van tandenknarsende zoetheid in roze of hemelsblauw, maar vaak zie ik speelgoed dat me iets te veel de werkelijkheid benadert. Pistolen, tanks, akelige voorwereldlijke dieren, ik zou het niet graag kopen.
Maar zouden kinderen van nu nog met zo’n fornuis willen spelen? Is het niet te bepalend, vastgepind op koken en zorgen…? Ik zou het eigenlijk niet weten.
