‘T is alweer een paar dagen zomertijd. Altijd ben ik een beetje van slag af door dat uur tijdsverschil.
Ook na een paar dagen kom ik nog niet goed op gang.
Daarom vandaag een laat en kort berichtje. Ik moet nog even wennen 🙂
Tijd
Monthly Archives: maart 2021
Hoog, hoger, hoogst
De skyline van Rotterdam is de laatste maanden veranderd. Langzaamaan verscheen een nieuw gebouw tussen de hoge wolkenkrabbers:
De Zalmhaven.
En nu is het hoger dan alle andere gebouwen in Rotterdam. Nog steeds niet uitgegroeid, want nog elke week komt er een verdieping bij. Uiteindelijk moet deze woontoren een hoogte van 215 meter bereiken. Wie er (genoeg) geld voor heeft, kan dan gaan wonen op de 60e verdieping.
Het is spectaculair, beslist. Maar toch niet ons idee van leuk wonen. Helemaal boven heb je weliswaar een schitterend uitzicht, maar mis je het contact met de grond.
En stel je eens voor, de elektriciteit valt uit. Je wilt of moet naar beneden of naar boven. Al die trappen….. wat een nachtmerrie.
Maar ja, er zijn altijd mensen die er anders over denken. Dus zullen de appartementen wel verkocht worden.
Deel dit op:
Muzikale maandag
Vandaag een uitstapje naar Griekenland. Geen idee waar het is of wat hij bezingt. Maar ik had bij dit filmpje meteen associaties met romantische avonden, donkere stranden, een schommelbank, koele wijn en olijven. Dus… sluit je ogen en droom weg bij Nikos Vertis met “Thelo na me noise”
Deel dit op:
Sporen
Spoor zoeken, sommigen kunnen dat als de beste. Ik niet, want ik zie geen verschil in een hertehoef of hondenpoot. Ik kan ook geen drollen onderscheiden of determineren.
Maar de sporen van de grootste natuurvervuiler, de mens, die zie ik maar al te veel. Van snoep-papiertjes, blikjes, flesjes tot papieren zakdoekjes of bananenschillen…
Bananenschillen? Ja die ook. Weliswaar afbreekbaar al duurt het lang. Maar dat plastic etiketje blijft zichtbaar en vergaat voorlopig niet. Daarbij is een banaan een exoot in onze natuur, net als sinaasappels.
Ik vind het onbegrijpelijk dat mensen allerlei spullen meesjouwen in hun rugzak. En als de inhoud dan opgegeten is, pletteren ze het afval in de natuur. Je kunt het toch gewoon weer mee terug nemen en thuis in de kliko doen….?
Deel dit op:
Kijken
Na de serie Restaurant op Netflix keken Leo en ik nog diverse andere dingen, maar echt enthousiast waren we niet.
Totdat ik de Netflix-serie Borgen ontdekte. Ik had er al veel over gehoord, maar nog nooit iets van gezien.
We kijken weer samen, al was Leo niet meteen enthousiast. Zelfs overdag kijken we weleens in een verloren uurtje, En ik geniet van Birgitte Nyborg als premier, de journaliste Katrine Fønsmark en spindoctor Kaspar Juul. Midden in het politieke spel proberen ze elk voor zich staande te blijven, problemen te voorkomen. Ook al moeten soms heilige huisjes het verduren en principes even buitenspel gezet worden.
Dat is natuurlijk niet gemakkelijk in een mannenbolwerk. Al maken ook kibbelende vrouwen, die elkaar een plaats aan de top niet gunnen, Birgitte het leven lastig.
De serie geeft een goed beeld van de politieke spelletjes. En al is het maar fictie, zo nu en dan lijkt het griezelig echt. Het handjeklap om de posten en de vooroordelen die nog altijd wel voor vrouwen maar nauwelijks voor mannen gelden. De mensen die naar elders moeten of opgeofferd worden…. Eerlijkheid is soms ver te zoeken en principes blijken boterzacht.
Ik ben dus voorlopig nog even zoet met drie series van 10 afleveringen.
Deel dit op:
Herinnering
Deze foto maakte ik niet zelf, maar vond ik op de site van René Hoeflaak.
Ik heb veel herinnering aan deze muurschildering, die zich bevindt in het gebouw van de GGD in Rotterdam. Een begrip in mijn stad, want je ging naar “de Baan” om doorgelicht te worden.
Als kind kwam ik er regelmatig want om de zoveel tijd moest gekeken worden of alles nog in orde was en of de TBC inderdaad genezen was.
Je moest dan die grote trap op en kwam in de gang met de kleedkamertjes. Stond er een deur open, dan ging je naar binnen en vergrendelde met de uitklapbare houten plank die daar aan de deur zat.
In het gebouw rook het altijd merkwaardig. Ik vond het niet onprettig en ik vermoed dat het een soort desinfectans was. Nu ruikt alles meestal nogal citroenig, toen was het lysol wat de klok sloeg.
Doorlichten (een Röntgen-foto maken) gebeurde op een groot apparaat en het werd bediend door een dokter of zuster met een groot dik schort aan. Je moest tussen de platen gaan staan, armen in de zij en ellebogen naar voren. Er klonken geluiden in het donker, klikklak, en dan was alles alweer klaar. Terug naar het hokje en omkleden. Gek, verder gaat mijn herinnering niet. Maar we zullen vast ook nog wel op de uitslag gewacht hebben.
“De Baan” is nog steeds in gebruik als GGD-gebouw, maar ik weet niet meer hoe lang het geleden is dat ik er kwam. Dat zal toch minstens 60 jaar geleden zijn…
Deel dit op:
Kapitaal
Hadden we ham nou wel of niet moeten meenemen? Die oude stoel? Houterig, niet echt comfortabel en erg kapot?
We lieten hem uiteindelijk staan. Maar stel nou dat het een echte, originele Rietveldstoel was? Een kunstobject van grote waarde. Dan lieten we zomaar een paar duizend euri aan onze neus voorbij gaan….
Nou ja, echt mooi heb ik zo’n stoel nooit gevonden en passen bij onze inrichting doet ie ook niet.
Inmiddels zal de Roteb zich wel over hem ontfermd hebben. Ik moet er maar niet meer zo veel aan denken.
Misschien nam een ander hem mee en is die nu dolgelukkig. Laat ik het daar maar op houden.
Deel dit op:
Verandering
Jaren geleden reden wij door een stukje van Rotterdam waar Leo herinneringen had aan bezoeken bij ooms en tantes. De buurt zei mij niks. Toen ik klein was kwam ik nooit “op Zuid”.
De huizen waren oud en werden gesloopt. Maar niet helemaal, want men liet de gevels staan. Tenslotte heeft Rotterdam weinig historie over, dus alles met de grond gelijkmaken was niet logisch. Zo zag het er toen uit:
Een paar weken geleden reden we weer naar deze wijk. De huizen leken onveranderd, maar we wisten dat het slechts schijn was. Want nu straalden ze op mooi opgeknapte gevels, mooi schilderwerk aan de voorkant, maar splinternieuwe woningen erachter.
Zo’n wijk krijgt daardoor weer een heel ander gezicht. Het leek me er fijn wonen. Leuk om dat te zien.
Deel dit op:
Muzikale maandag
Het is niet de lekkerste plek op aarde, tussen de duivel en de diepe blauwe zee. Maar het is een heerlijk nummer van George Harrison.
Deel dit op:
Hoe bedoel je…?
De posters van Loesje hebben vaak een dubbele bodem. Dat prikkelt de aandacht natuurlijk. Neem nou deze:
Toch wel een beetje lastig. Want als je het spreekwoordelijk bekijkt, moet je dan ook houden van beren op de weg? Van onverwachte moeilijkheden, obstakels? Dat lijkt me niet. Die kun je beter mijden. Het leven is tegenwoordig al gecompliceerd genoeg, vinden jullie ook niet?
Leo en ik worden wel blij van andere beren. Van ijs- en bruine beren in de dierentuin, berenplaatjes op een kalender of in een blad. Zelfs van gemoedelijke bromberen, die toch wel lief en gezellig blijken te zijn.
En ook van knuffelberen, zoals deze in een etalage in Bakewell. Daar moest ik wel een foto van maken. Het was echter wel alleen kijken. Gezien de prijskaartjes was dit geluk niet te koop! 😉
