Elke maandag vind je hier een leuke poster. Zodat we de week in ieder geval met een (glim)lach kunnen beginnen.
Voor geluk bestaat geen sleutel, want de deur staat altijd open
Spreuk van de week
Yearly Archives: 2016
Vooruitgang
Het is inmiddels wel tijd om eens te melden hoe het met me gaat. Nou, eigenlijk heel erg goed! Nadat ik thuiskwam, ben ik elke dag een stapje (of zelfs meer) vooruit gegaan. Nee, geen grote stappen, maar wel telkens meer in de goede richting.
Voelde ik me de eerste dag nog zo slapjes en had ik weinig zin, de dag daarop voelde het al veel beter. Het is natuurlijk een beetje aftasten van wat ik kan en mag.
Tillen is uit den boze. Dat kan ik ook nog niet. Maar de tafel afruimen gaat prima, al loop ik met elk bord apart naar de keuken. Dat is helemaal niet erg, want lopen is erg goed voor me. En daar helpt een stappenteller me bij. Ik had hem al geïnstalleerd op mijn telefoon en nu doet ie werkelijk dienst. Elke dag zie ik het aantal dagelijkse stappen oplopen.
Uiteraard hou ik me nog heel gedeist. Ik mag geen auto besturen, maar laat me wel lekker rondrijden. Maar als het weer het toelaat, lopen we ook een stukje. Of doen we uitgebreid boodschappen, waarbij ik in het begin het karretje duw. Wordt het me te zwaar, dan geef ik het aan Leo.
Ik slaap niet meer alleen op mijn rug, maar lig nu ook weerclekker op mijn zij. De wond is inmiddels keurig geheeld en doet nauwelijks nog pijn. Nu moeten de hechtingen verteren. En paracetamol neem ik ook steeds minder vaak. Aan-en uitkleden gaat ook steeds beter. Leo is inmiddels zeer bedreven in het sluiten en openen van BH-tjes. Maar alles wat ik zelf weer kan, doe ik ook zelf. Alleen die steunkous, die moet hij bij mij aan- en uittrekken. Hij gaat dan zo lief door de knieën, alsof hij me een huwelijksaanzoek gaat doen. Maar ja, we zijn al lang getrouwd 😂😂😂
En soms zit er een dag tussen, die niet zo soepel verloopt. Een dag waar ik vooral beren op de weg zie, niet weet wat ik nou voel en er vele tranen vloeien en de paniek hevig toeslaat.
Toch komen we langzamerhand aan weer meer en meer “gewoon” leven toe. En dat is toch wel reuze snel. Gelukkig maar!
Deel dit op:
Koken
Al jaren kookt Leo zo nu en dan. Hij heeft een aantal gerechten, die hij keer op keer kookt en waarvan ik altijd met smaak eet. Maar ja, nu hij meer dan zo nu en dan kookt, wil ook hij wel eens wat meer variatie. Tijd voor experimenten dus!
Vorige week las ik bij Koken met Karin een recept met bloemkool. Het leek me erg lekker en Leo ging de uitdaging aan. Samen deden we boodschappen en zondagmiddag ging hij de keuken in. En dit stond er ’s avonds op tafel.
Wie het ook eens wil maken (en dat is zeker een aanrader), is hier het recept:
| 4 personen: 1 kleine bloemkool (500-600 g) 700 g aardappels 500 g rundergehakt 1 grote ui 2 knoflooktenen 1 klein blikje ansjovisfilets 2 eetl kappertjes 200 ml crème fraîche 250 ml water 1 klein bosje platte peterselie 1 ferme snuf cayennepeper 1 volle eetl maïzena 1 losgeklopt ei scheut olijfolie zout & peper uit de molen |
 |
Oven voorverwarmen op 200 °C.
Verdeel de bloemkool in piepkleine roosjes. Zet op met kokend water en kook beetgaar.
Schil de aardappels en snij in ½ cm. dikke schijfjes (1/2 cm). Kook in kokend water met wat zout ook beetgaar, zo’n 5-7 minuten.
Snipper intussen ui en knoflook, snij de ansjovis in stukjes en fruit dit alles zachtjes een paar minuten in wat olie in een hapjespan.
Voeg het gehakt toe en bak op hoog vuur rul.
Klop de maïzena los in wat water.
Giet de rest van het water en de crème fraîche in de pan. Breng al roerend aan de kook, meng het maïzenawater erdoor en laat de saus iets indikken. Breng pittig op smaak met peper, cayennepeper en fijngehakte peterselie.
Vet een ovenschaal in met wat boter of olie en leg de helft van de aardappelschijfjes er in. Leg daarop 2/3 van de bloemkool plus alle kappertjes.
Giet daarover 2/3 van de gehaktsaus.
Dan het restant aardappel en bloemkool.
Meng het losgeklopte ei door de overgebleven gehaktsaus en verdeel dit over de bovenkant.
Laat het gerecht in de oven in ca. 30 minuten gaar en goudbruin worden.
Tip:
Bloemkool niet te lang voorkoken, die gaart in de oven gewoon door. De aardappels daarentegen moeten wel echt goed doorprikbaar zijn, dat scheelt oventijd. Ik probeerde het ook met van die gevacumeerde voorgegaarde schijfjes uit de supermarkt, maar die bleken in de oven toch nog bijna een uur nodig te hebben.
EET SMAKELIJK!!
Bron: Koken met Karin
Deel dit op:
Spreuk van de week
Elke maandag vind je hier een leuke poster. Zodat we de week in ieder geval met een (glim)lach kunnen beginnen.
Ga met vertrouwen richting je dromen, leef het leven dat je je voorstelt
Deel dit op:
Valentijn
Deze schattige kaart kreeg Leo toen hij nog maar een klein Leootje was. Hij lag in het ziekenhuis met buikvliesontsteking, dat was in 1951. En het was natuurlijk helemaal niet er gelegenheid van Valentijnsdag, maar gewoon om hem op te vrolijken. Toch is het wel degelijk een originele Valentijnskaart, kijk maar naar de achterkant.
 |
 |
Lief hè? Zo vind je nog eens wat bij het opruimen.
Deel dit op:
Koken
Zelf koken lukt me nog niet, omdat ik nog niet veel kan tillen. En aardappelen afgieten of rijst gaat dus niet. Dus Leo kookt en dat doet ie voortreffelijk en hij probeert nieuwe recepten uit.
 |
Maar zo nu en dan komen de kinderen en die koken of brengen een kant en klaar gerecht mee. En dat smaakt dan niet alleen heerlijk, maar is als balsem voor mijn ziel. Ik vind het zo leuk dat ze op die manier hun zorg en liefde laten blijken. Kijk dit kookte jongste, die al ruim een jaar vegetarisch is, bij ons thuis. Een heerlijke curry van pompoen, paprika en sperziebonen. Met gember, kruiden en specerijen. Meer dan genoeg voor twee keer en lekker pittig en exotisch en heerlijk met rijst. |
| Onze oudste had al een keer voor Leo gekookt, toen ik in het ziekenhuis lag. Vorige week kwam hij naar ons toe, samen met zijn vriendin, en toverde deze schotel uit zijn tas. Een “aardappel anders-gerecht”, gevonden bij Brenda en voor ons gekookt. Zo lief en lekker! Kijk, ziek zijn heeft niet alleen nadelen. Zoals Cruyff ook zegt: elk nadeel heb zijn voordeel 😉 😉 😉 |
 |
Deel dit op:
Slapen…
Slapen is nooit een probleem geweest. Meestal rolde ik laat mijn bed in, keek nog wat TV en sliep daarna als een os.
Maar in het ziekenhuis lag dat anders. Zeker na de operatie, toen ik niet echt comfortabel liggen kon. De eerste tijd is er nog genoeg medicijn om je doezelend te houden, maar later ben je toch echt klaarwakker. En wat duurt zo’n nacht dan lang.
Donker, met allerlei geluiden. Gekreun en gesnurk van mede-patiënten, die ook niet lekker liggen. Wat een akeligheid. Ik probeerde mijn smartphone. En ja, daar was genoeg op te vinden. Maar net als je dacht in te dommelen op een zacht easy-listening deuntje, kwam er een ander. Met trombonegekraak of een pittig orkest. Overdag lekker en opwekkend, ’s nachts volkomen uit den boze! En elk uur het nieuws, met kommer en kwel.
Gelukkig had ik ook nog wat “meditatie” muziek op die smartphone staan. En dat werkte (en werkt nog) uitstekend. Het geluid van stromend water, kabbelend over zand of kiezels, een panfluit of ander zacht geluid. Totaal bijna drie kwartier van dit soort muziek, die ik op eindeloos herhalen zette en op een zwak volume door de oordopjes liet komen. En ja hoor, daar val ik heerlijk op in slaap.
PS:
ik had graag zo’n muziekje laten horen, maar het lukt me niet om een passend bestand te vinden. Maar onder “meditation” is genoeg te vinden op internet. Kijk anders eens bij De Tuinen, waar je soms ook zulke muziek kunt kopen.
Deel dit op:
Spreuk van de week
Elke maandag vind je hier een leuke poster. Zodat we de week in ieder geval met een (glim)lach kunnen beginnen.
Deel dit op:
Mooi of lelijk
 vanaf 12 februari in het Rembrandthuis, Amsterdam |
Zelden heb ik over mezelf gedacht in termen van mooi. Lelijk was het allemaal ook niet, maar aan het schoonheids-ideaal van de tijd voldeed ik per definitie niet. Te dik, geen krullen, een brilletje, jeugdpuistjes en ouderdomsvlekken, ze zorgden soms voor een wat negatief zelfbeeld. |
Als ik nu ’s morgens in de spiegel kijk, zie ik een vrouw die er nog best mag wezen. Oh ja, hier en daar steken er nog draadjes uit bijna geheelde wonden, hier en daar zit een bobbel, rimpel of andere oneffenheid. En mijn lijf heeft nog allerlei kleuren. Minieme restjes roze van de desinfectie, nog tamelijk veel paars, blauw, groen en geel van bloeduitstortingen, infuusprikken en andere injecties. En die steunkous geeft nou ook geen sexy uitstraling 🙁
Maar mijn haren zijn alweer in een kek modelletje geknipt. Ik straal, vooral van levenslust. Dus wat kan het me in feite schelen? Geen ene malle moer!! Ik ben er weer, nog enigszins gammel, maar ik ben er weer! Nee, voor mij geen foto in een glossy blad. Geef mij maar zoiets als Rembrandts visie. Zo veel realistischer en mooier 😉 En die tentoonstelling is er lang genoeg om straks zelf ook een keer te gaan kijken!
Deel dit op:
Het kan verkeren…
Oeps, wat een impact heeft zo’n ziekenhuisopname. Ineens word je met je neus op de feiten gedrukt. Krijg je vragen zoals “wilt u gereanimeerd worden?” Wilde ik dat? Daar was ik helemaal niet mee bezig. Ik leefde, had plannen, wilde op vakantie, naar musea, wandelen, weet ik veel wat nog meer.
Maar ja, ze moeten het wel vragen. En als ik eerlijk ben, dan denk ik “dood is dood”. Jammer voor degenen die overblijven, maar zelf weet je het toch niet meer. Toch, tijdens al die ziekenhuisonderzoeken is de grens tussen leven of dood soms flinterdun. En wat is reanimeren? Pfff, daar had ik wel even voor nodig. Want nee zeggen, betekende ook niet geopereerd worden. Want als aan het eind van de operatie je hart niet meteen op gang wil komen? Dan……? Ja,ja, nou daar zit toch wel een beetje meer nuance. Na al die moeite dan het loodje leggen, dat is toch ook wel heel erg wrang. Dus, ja ik wilde uiteindelijk wel gereanimeerd worden. Ach en als je dan onder narcose bent, dan maakt het allemaal niet uit. Je voelt het niet, krijgt het niet mee en of het gebeurd is……….? Ik heb de details niet nagevraagd. Alles was zonder complicaties verlopen en nu gaan we weer in een heel rustig tempo naar betere tijden.
Nu ik weer thuis ben, komen de momenten waarop alles een beetje aan het bezinken is en groeit het wonder. Dat er mensen zijn die je kunnen en willen opereren, dat er ziekenhuizen waar dat allemaal kan, dat er verplegers en verpleegsters zijn die je willen verzorgen. Dat je eigen lijf je in de steek liet, maar toch ook weer niet. Dat je weer trek in eten hebt, dat de meest basale functies het gewoon weer doen.
Dat maakt me blij, maar geeft ook zo nu en dan stomme huilbuien. Maar vooral heel erg veel om heel erg dankbaar te zijn!
