Onhandig

De nagels van deze foto lijken meer op een kunstvorm dan op iets uit het dagelijks leven.

Mooi of lelijk is een kwestie van smaak. Daar wil ik niet over oordelen.

Maar of ze nou echt handig zijn? Mij lijkt het een constante hindernis. Hoe kun je hiermee nou een potje openen of een berichtje typen.

Het lijkt me dat je je regelmatig pijn doet of verwondt.

Toch zie ik steeds vaker mensen met dit soort nagels. Ik wil ze niet, mij veel te onhandig.

Mooi

Op Facebook zag ik een bericht van het Smithsonian Institute, waarin Smithsonian’s 15th Annual Photo Contest werd genoemd. De wedstrijd blijkt al sinds 2003 jaarlijks te worden gehouden en de deelnemers maken werkelijk prachtige foto’s.
Als je wilt registreren bij het Smithsonian, kun je ook mee stemmen. Dat hoeft voor mij niet, maar die foto’s zijn soms adembenemend.
Deze heeft mijn voorkeur, zo sereen en zo mooi van compositie.

Smithsonian

This photo was not made by me, but is a part of the Smithsonian’s 15th Annual Photo Contest 2018

Leeftijd

China-portretHier in het westen zijn we nogal druk met onze leeftijd. Jong is het credo. Dus joggen we, smeren we dure crèmes op ons gezicht, spuiten sommigen botox of laten zich faceliften. Vaak verven we onze haren om het grauwe grijs te verdoezelen.
Goed, laat ik heel eerlijk zijn, erg veel doe ik er niet aan. Maar het streelt ook mijn ego als ik jonger geschat wordt dan ik ben.
Deze vrouw ontmoetten wij in 2005 in Zuid-China. Ik was toen 57, maar hoe oud deze vrouw is? Geen idee? We zijn nu dertien jaar verder en ik vraag me af hoe zij er nu uit zou zien.

Mooi of lelijk

02-mooi-of-lelijk

vanaf 12 februari in het Rembrandthuis, Amsterdam

Zelden heb ik over mezelf gedacht in termen van mooi. Lelijk was het allemaal ook niet, maar aan het schoonheids-ideaal van de tijd voldeed ik per definitie niet. Te dik, geen krullen, een brilletje, jeugdpuistjes en ouderdomsvlekken, ze zorgden soms voor een wat negatief zelfbeeld.

Als ik nu ’s morgens in de spiegel kijk, zie ik een vrouw die er nog best mag wezen. Oh ja, hier en daar steken er nog draadjes uit bijna geheelde wonden, hier en daar zit een bobbel, rimpel of andere oneffenheid. En mijn lijf heeft nog allerlei kleuren. Minieme restjes roze van de desinfectie, nog tamelijk veel paars, blauw, groen en geel van bloeduitstortingen, infuusprikken en andere injecties. En die steunkous geeft nou ook geen sexy uitstraling 🙁
Maar mijn haren zijn alweer in een kek modelletje geknipt. Ik straal, vooral van levenslust. Dus wat kan het me in feite schelen? Geen ene malle moer!! Ik ben er weer, nog enigszins gammel, maar ik ben er weer! Nee, voor mij geen foto in een glossy blad. Geef mij maar zoiets als Rembrandts visie. Zo veel realistischer en mooier 😉 En die tentoonstelling is er lang genoeg om straks zelf ook een keer te gaan kijken!