Er is helemaal geen speciale reden om nou juist deze foto van wasgoed aan een lijn te kiezen.
Zomaar een huis in Burano, bij Venetië, fris gekleurd. Met een vliegengordijn, planten in potten en kleding aan de waslijn.
Ik vind hem gewoon superleuk en kleurig. Alk er naar kijk, maakt het mijn dag vrolijker.
En wie wil er nou niet een beetje opgevrolijkt worden in deze soms zo sombere dagen.
De eerste keer dat ik dit filmpje zag, was ik compleet van de kaart. In het verhaal bij de post gaat het over een zeer geloofwaardig bezoek aan een tuin in Kyoto. De fotograaf ziet ineens iets bewegen en dan verandert het insect in een soort van bloem. Zoiets zou kunnen bestaan, mimicry wordt dat genoemd.
Meerdere keren liet ik het filmpje draaien en telkens knaagde de vraag “is dit echt” aan me.
Maar nee, nu weet ik het. Dit bestaat niet. Het is puur verzinsel, kunstig gemaakt met AI. Hoe dan? Geen idee, misschien dat andere bloggers beter in deze materie zijn.
Maar naast verwondering, bewondering ook, ergert het me vooral, omdat ik nu nooit meer zo onbevangen durf te geloven dat iets misschien wel zou kunnen bestaan.
Wij begonnen ons huishouden vrij onverwacht. Leo en ik kenden elkaar nog niet zo lang toen we een flatje konden huren. We waren verliefd, zagen de toekomst samen rooskleurig tegemoet. Maar van een uitzet was geen sprake. Dus kochten we het allernoodzakelijkste en vooral niet al te duur.
Na een paar jaar verhuisden we en wilden we onze gammele (plastic) boekenkast wel verruilen voor een stevig exemplaar. Een collega vertelde over Lundia en daar waren we meteen helemaal weg van.
Het begon met een boekenkast, die werd uitgebreid, omgebouwd. Diverse keren haalden we de kast helemaal uit elkaar, deelden hem opnieuw in. In de keuken kwam ook een Lundia kast, in de kamers van de kinderen stonden Lundia meubels, die ook met hen verhuisden naar Groningen en Utrecht.
De boekenkast staat nog steeds pontificaal in onze huiskamer. De keukenkast staat nu op mijn werkkamer vol met knutselspulletjes. Andere meubels zijn verkocht of weggegeven.
Maar nog steeds zijn meubels van Lundia een tijdloos concept.
In ons wijkgebouw “De Romeynshof” worden regelmatig diverse amateur kunstwerken tentoongesteld. Soms vind je daar heel leuke, bijzondere of vreemde werken tussen.
De afgelopen weken hingen er werken die gebaseerd zijn op het thema “muziek”. En daar zag ik toch werkelijk heel bijzondere dingen tussen hangen. Ik denk dat er wel meer mensen zulk werk aan de muur willen hebben. Ik koos er zelf drie uit om over te bloggen.
Het briefje waar ik de namen van de makers had gezet, ben ik kwijt geraakt. Nu kan ik alleen maar melden dat de linkse een mozaiek is, de middels is een zwart/wit tekening en de derde is van staal gemaakt.
Begin dit jaar schreef ik dat ik elke maand een blog zou uitzoeken om te herhalen. Dat plan heb ik een aantal keren uitgevoerd. Maar ik ben niet zo van de vastomlijnde plannen, ik dwaal nogal eens af of neem een ander paadje.
Dit gedicht heb ik al eens geplaatst, maar van mij mag het gewoon weer in de herhaling. Want zomaar gelukkig zijn, dat is toch heerlijk.
J.C. Bloem
Al lang wilde het eens een keer zelf maken: zuurkool van rode kool. Was niet moeilijk, zei jongste. Dus toen ik een bio rode kool kon krijgen bij de Appie, ging ik aan de slag.
En nee, moeilijk is het niet. Eerst de rode kool schoonmaken en fijn raspen of heel fijn snijden. Alles in een grote kom en dan kneden met zout (1,5 tot 2% van het gewicht aan kool). Ik had ongeveer 600 gram geraspte kool en gebruikte ca. 10 gram zout. Dan alles flink kneden en knijpen. Net zolang totdat de kool vocht loslaat en er een laagje koolnat op de bodem ligt.
Ik gebruikte er verder geen kruiden of specerijen in. Deed de kool in een flinke pot en duwde alles goed naar beneden. Ik vulde een plastic zakje met water om de kool goed onder te houden en deed het deksel lichtjes dicht. De pot in een schaaltje gezet, zodat uitlopend vocht geen rommel geeft. En dan donker wegzetten op kamertemperatuur.
Dan begon het grote wachten. Wel regelmatig kijken en ik weet nu dat je vooral in het begin de pot voorzichtig moet openen. Leg een doekje over als je de pot opent.
Na ongeveer 5 tot 6 weken stopte de fermentatie en zette ik de pot in de koelkast. Ik heb er ruim twee keer van gekookt.
Wij vinden het een zeer geslaagd experiment en ik ga dit zeker nog eens doen.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
De opname is niet zo best, maar het liedje en Lia Dorana zijn onlosmakelijk verbonden met Rotterdam. Een stad van werken en van bouwen en met ook wel heel ondeugende vrouwen.
Lang voordat wij thuis televisie hadden, waren de Maizelmännchen al op het ZDF te zien. Later keken onze kinderen er soms naar. Het was heerlijk amusement, lief en schattig. Niks geen ergernis, een beetje humor en dat was het.
Op Instagram werden herinneringen opgehaald en een kleine compilatie uit 1984 getoond. Daaruit haalde ik de foto.
Terug naar een tijd waarin deze filmpjes een glimlach op ons gezicht toverden. Geen harde reclame, geen schreeuwende stemmen.
Ach ja….. Das war einmal und kommt nie wieder ……
Het duurde een tijdje, maar ik ben er weer.
Collega-blogster Dorothé was zo lief om voor mij iets uit te zoeken, maar ook dat bracht me niet terug naar mijn blog.
Maar dankzij de hulp van onze jongste kwam het toch nog in orde. Hij heeft mijn blog destijds opgezet en is de technische beheerder. Na zijn vakantie heeft hij alles doorgezocht, maar niks raars gevonden. Blijkbaar had ik dus iets verkeerd gedaan. Gelukkig kon hij me wel op het juiste spoor zetten.
Dus ga ik voortaan maar weer op de oude voet verder.
Toch de echte expert inschakelen, want weer kan ik via de laptop niet in mn blog.
