Nu de dagen kouder en korter zijn, komt er zo nu en dan een grote reiger in onze tuin. Hij staat op de rand van de vijver en kijkt of er iets te snaaien valt. Soms vangt er een een kleine salamander. Maar gek genoeg liet hij die ook weer vallen. Misschien was dat een beetje onhandig type. Zijn honger stilde hij in elk geval niet erg.
Ik vind zo’n beest beslist erg mooi, maar ben toch niet zo blij met zijn komst.
Te groot, te veel aanwezig, een beetje buiten proportie. Hopelijk poept ie niet, want een reigerflats is enorm en stinkt als de hel. Maar ja, hij komt en hij gaat zo hij wil. Aan mij wordt niks gevraagd en wegjagen, nou ja dat gaat me te ver.
In het wild, in de polders rondom Rotterdam zitten tegenwoordig veel reigers. En ook in de wijktuin zie je ze vaak. Als het heel koud wordt, bivakkeren er soms wel meer dan vijftig bij de grote vijver daar.
Tag Archives: tuin
Drama…
bron: Google foto’s
De vuurdoorn in onze tuin is dringend aan een snoeibeurt toe. Ik was dat al langer van plan, want weken geleden stond ik klaar om te gaan knippen. Toen begon papa Merel op de pergola angstig te piepen. Ik wist het niet, maar hij en moe Merel waren al aan een tweede leg begonnen. In het nest dat veilig leek, daar in die prikkende vuurdoorn. En dus liet ik de boel de boel. Dat snoeien komt later nog wel.
Niet dat ik rampspoed kon voorkomen. Want afgelopen zondag is het in de tuin ineens een kabaal van jewelste. Papa Merel vliegt van de ene kant naar de andere kant, met een dikke worm in zijn bek. Mama Merel fladdert heen en weer, angstig piepend. En een ander zielig piepen komt uit de vuurdoorn.
Dan springt de buurtkat ineens vanaf de schutting en schiet ijlings weg. Hij kijkt schichtig en schuldig achterom. Pffft…. het zal toch niet? Maar dan zie ik de beide vogels weer af en aan vliegen, met dikke wormen en slakken in hun bek. Het zal dus wel niet zo’n vaart gelopen hebben. Nog een paar keer horen we zulk kabaal en dan snellen we naar de deur, trekken hem open en roepen “ksss” om die kat te verjagen.
Maar gisteren hoorde ik opeens wel heel angstig piepen, maar zag ik geen kat. Ik installeerde me met goed zicht op de tuin. En al na een paar minuten kwam moe Merel aangevlogen. Ze landde op de grond, net naast het keitjespad. En ja, daar zat een klein mereltje. Ik zag z’n bekje opensperren. Even later wipte hij het pad op en och wat een kleintje was dat. Nog met fluffige nestveren, geen staart, niet in staat om te vliegen. Hij was ook een beetje mank. Die kat had hem dus wel degelijk te pakken gehad. Och arme, amechtig scharrelde hij rond en viel uiteindelijk tussen de keien. Je zag hem nauwelijks. Moe kwam er weer aan, met twee oranje bessen in haar bek. Merelkind nam ze nog wel aan, maar nee, dat mocht niet meer baten. Deze zou het niet halen.
Een klein drama, zo dicht bij huis, vlak onder mijn neus…. Je zou er een verhaal over kunnen schrijven.
Bezoek
Daar stond ie ineens aan de vijver. Tjemig, wat is zo’n reiger groot. Veel te groot voor ons kleine watertje, waar trouwens geen vis in te bekennen is. Maar goed, dat kan hij niet weten. Hij keek eens rond, bestudeerde de vijver uitgebreid, maar ja helaas… geen vis dus. En weg vloog ie. Dat kostte nog moeite, want de aanvliegroute is maar beperkt.
Misschien had hij daarom wel een beetje de pest in en wilde hij ons betaald zetten. Want twee dagen later zat onze achtergevel onder de stront. Dat werd dus ragen met de ragebol en ramen lappen. Allemachtig, wat kan zo’n beest schijten!
Bezoek
Een paar weken geleden zaten er ineens twee eenden in ons vijvertje. Als eerste kwam mevrouw Eend poolshoogte nemen. Ze zwom wat rond, proefde van het water en even later kwam meneer er ook bij.
Aan de ene kant is het wel leuk, maar ja… die vijver is niet echt groot, hooguit 80 x 150 cm. Weinig leefruimte voor twee eenden. Ze bekeken alles uit en te na, gingen even op de kant, snuffelden tussen onze planten. Maar uiteindelijk vlogen ze weg en zochten hun heil toch in groter water.
Lathyrus
 |
Ergens in mei kreeg ik van Bettie een zakje lathyrus-zaad. Ik zaaide het meteen, spande draden om de ranken naar boven te leiden en keek de plantjes bijna uit de pot. Al na drie dagen kwam er wat boven en ik verheugde me op een waterval van kleurige bloemen. Maar dit jaar zit het niet mee met het groen in mijn potten. Alles kwart een beetje, ondanks dat ik toch echt water en mest geef. De hoop op bloemen bij de lathyrus had ik al bijna opgegeven, maar nu staat er dan toch één bloem te bloeien. Lang gewacht, stil gezwegen, ….. 😉 😉 😉 |
Lang gewacht…
| Vroeger hadden wij een mini-waterlelie, eerst in een grote zinken teil, later in de vijver. Ze bloeide elk jaar mooier. Maar een strenge winter deed haar de das om. Een nieuwe waterlelie geplant, die het ook niet redde.Vorig jaar werd de vijver vernieuwd, want hij lekte. En daarna zette de tuinman er opnieuw een waterlelie in. Zo’n eerste jaar bloeit ze niet, al kwamen er wel veel bladen. Dit jaar leek het er op dat ze weer iet zou bloeien. Maar kijk, vorige week stond er ineens een flinke knop boven water. Al met al duurde het nog een paar dagen voordat zij haar roze blaadjes ontvouwde. Goed voor een geluksmomentje…. |
 |
Slim bedacht
Bij een garage denk je niet onmiddellijk aan welig tierend groen, bloemen en een mooi terrasje.
Maar landschapsarchitect Kazuyuki Ishihara maakte voor de Chelsea Flower Show van dit jaar een prachtige plek voor je auto met daarboven een terras waar je kunt zitten tussen het groen. Elk plekje is benut en beplant met fraai ogende heesters, kleine bomen en planten.
Wat zou het leuk zijn als meer mensen iets dergelijks zouden verzinnen in plaats van de onpersoonlijke parkeerplaatsen met “blikken geluk”
Genieten
 |
Binnen een paar weken veranderde de tuin van een beetje kalig in helemaal volgroeid. En ook onze pergola is inmiddels weer bijna helemaal bedekt.
De esdoorn in pot heeft ook de nattigheid overleefd en de sieruien en hosta doen ook weer hun best. De sierappel heeft ook prachtig gebloeid, om maar te zwijgen van de echte appel. Dat belooft een flinke oogst in de herfst. Dit jaar bloeit de blauwe regen uitbundig en daar geniet ik elke dag van. Als nou ook de zon zich weer van haar beste kant wil laten zien, kan mijn humeur niet meer stuk! |
Kat
Ik vraag me af wat er nou zo lekker is aan het vijverwater in onze tuin. Want deze kat is er regelmatige gast. Hij kijkt eens loerend om zich heen en gaat dan drinken. Soms probeert hij een salamander uit de vijver te verschalken, maar dat lukt hem niet zo goed. Ach, we laten hem maar. Hij doet tenslotte geen kwaad.
Natuur in de stad
| In dit geval lijkt “Jungle in de stad” een betere kop. Want bijna het hele raam werd overwoekerd door een prachtige vijgenboom. Met daarin dikke vijgen, die bijna rijp waren en geplukt konden worden.
Dat verwacht je toch niet, zo midden in Amsterdam, dicht bij de Jodenbreestraat. Maar ja, een vijg gedijt het best in arme grond, waar ie moet wringen om te groeien. |
 |