Wij begonnen ons huishouden vrij onverwacht. Leo en ik kenden elkaar nog niet zo lang toen we een flatje konden huren. We waren verliefd, zagen de toekomst samen rooskleurig tegemoet. Maar van een uitzet was geen sprake. Dus kochten we het allernoodzakelijkste en vooral niet al te duur.
Na een paar jaar verhuisden we en wilden we onze gammele (plastic) boekenkast wel verruilen voor een stevig exemplaar. Een collega vertelde over Lundia en daar waren we meteen helemaal weg van.
Het begon met een boekenkast, die werd uitgebreid, omgebouwd. Diverse keren haalden we de kast helemaal uit elkaar, deelden hem opnieuw in. In de keuken kwam ook een Lundia kast, in de kamers van de kinderen stonden Lundia meubels, die ook met hen verhuisden naar Groningen en Utrecht.
De boekenkast staat nog steeds pontificaal in onze huiskamer. De keukenkast staat nu op mijn werkkamer vol met knutselspulletjes. Andere meubels zijn verkocht of weggegeven.
Maar nog steeds zijn meubels van Lundia een tijdloos concept.
We hadden het naar ons gevoel goed gepland. Niet in de vakantie, niet tijdens de uitverkoop, niet op woensdagmiddag. Zo lopend door de winkel viel ons de drukte nogal mee, maar bij de kassa kwamen we in een andere wereld. Was dit IKEA of waren we getransponeerd naar Schiphol of de Efteling, op een topdag? Zigzaggend werd de rij geleid, waarna telkens op een scherm het nummer van een vrije kassa verscheen.
Ik stond in ieder geval te prutsen in mijn broekzakken, die niet zo ruim zijn. En ik was niet de enige. Misschien zou een papieren mini tasje een oplossing zijn. Door het museum aangeboden, met een lange band, zodat het schuin over je schouder, om je middel of je nek gedragen kan worden? Er zou zelfs reclame op gedrukt kunnen worden, dus ze betalen zichzelf. Dat zou ik nou handig vinden…!
