Geluk is niet te koop, voor geen prijs.
Soms kun je het vinden in een klein hoekje. Zoals weten dat er voor de volgende dag geen dringende dingen gedaan hoeven worden, dat je eigenlijk gewoon een “snipperdag” kunt nemen.
Dan mag de wekker dus wel uit. Dat opent de weg naar een heerlijk dromenland 😉 😉 😉
Of mijn moeder een zesde zintuig had of ogen die ook achterwaarts konden kijken, het is me nooit duidelijk geworden. Maar hoe dan ook, ze zag en wist altijd alles.
Ze wist wanneer ik iets gedaan had wat niet mocht, als ik jokte, stiekem iets uit de keuken gejat had…
Zelf had ik ook wel veel door. Misschien verdachten onze kinderen me ook wel van buitengewone krachten. Wie zal het zeggen?
Kinderen van nu zijn misschien wat minder lichtgelovig en sturen daarom hun moeder naar zo’n oog-onderzoek.
Je kunt het tenslotte nooit helemaal zeker weten…!
Op deze Goede Vrijdag een overpeinzing over wat er wel of niet gedaan moet of kan worden. Iedereen kan bij zichzelf te rade gaan 😉
Overal om me heen zie ik een beetje moedeloosheid. Helaas, zelf ontkom ik er soms ook niet aan 🙁
Daarom vandaag een wel heel optimistische gedachte.
Niet zelf bedacht, maar eerlijk gejat van Facebook 😉
Niks klein fotootje, groot, liefst zelfs nog groter.
Laten we toch vooral optimistisch blijven
Ja, zo kan het natuurlijk ook. Geen sierbloemen zaaien, maar nuttige gewassen telen vlak onder je eigen raam. En als je dan van vakantie thuis komt ontdekken dat je binnenkort weer een recept met courgette moet verzinnen. Deze foto mocht ik van Michiel van Zuijlen gebruiken. Hij zaaide namelijk courgette in zijn geveltuintje. Niet verwonderlijk, want hij bedenkt regelmatig heerlijke vegetarische recepten en publiceert die op FB in “Smakelijke druppels op een gloeiende plaat”.
Ik ben benieuwd wat hij van deze courgette in spé gaat maken. Misschien wel een recept uit zijn kookboek, dat binnenkort verschijnt. Ik blijf het op de voet volgen…
 |
Een tijdje geleden stond er op Facebook een berichtje. Iemand had dit soort schoenen en wilde ze weggeven. Had ik maar een kopie van dat bericht gemaakt, want later kon ik het niet meer terugvinden. En het was zo grappig. De dame in kwestie had de schoenen gekocht omdat ze ging solliciteren bij een nautisch bedrijf. Het leek haar wel heel toepasselijk. Jammer genoeg kreeg ze de baan niet. En bleken die schoenen ook nog niet de juist maat voor haar te zijn, net ietsjes te krap. |
Maar weggooien vond ze zonde, want er zou beslist wel iemand zijn die deze schoenen zou passen.
Ik vond die schoenen zo schattig, maar ja totaal niet meer geschikt voor mijzelf. Trouwens ook de maat was veel te klein. Maar ja, dit zijn toch schoenen om verliefd op te worden?
Als ik weet dat iemand jarig is, dan stuur ik meestal een (zelfgemaakte) kaart. Dat is dubbel plezier, want ik vind het maken van de kaarten erg leuk en meestal is de ontvanger er ook blij mee.
Het kan zijn dat je op Facebook ook attent wordt gemaakt op de verjaardag. En dan feliciteer ik de jarige ook nog maar eens op FB. Dubbel op dus.
De laatste tijd echter zie ik op FB steeds vaker hele ritsen van al dan niet lollige e-cards, die aan de jarige worden geadresseerd. Waarvoor de jarige dan weer bedankt op FB. En dat is dan nog niet alles. Want de dag na de verjaardag is er op FB de mogelijkheid om door een grappige neptaart alle felicitaties nog eens langs te laten komen, iedereen nogmaals te bedanken en de taart op vrolijke wijze te laten ontploffen.
En dat vind ik toch zo overdreven. Voor mij is dat één aspect van de grote overdaad die onze tijd tekent.
“Sociale” media zijn eigenlijk helemaal niet sociaal. Ik erger me aan al dat schelden op Facebook, Twitter en weet waar nog meer.
Natuurlijk was het “een beetje dom” van Yuri van Gelder om gezellig op stap te gaan in Rio de Janeiro. Hij had beter kunnen weten. Maar ja, het is ook maar een mens, toch…..?
Maar als je de reacties leest, dan vraag ik me af “wie zijn al die mensen?” Zijn die nou allemaal zo volmaakt, rijden die nooit een scheve schaats of piesen ze nooit een keertje buiten de pot? En die bobo’s, die zich laten fêteren in het Holland Heineken House. Wat doen die daar, zitten die allemaal aan het Sourcy bronwater of de 0% Amstel Radler citroen? Nou, dat geloof ik niet.
Ik vind het jammer voor Yuri, had hem een mooie podiumplaats gegund. Nou zijn de kansen verkeken!
Vanuit mijn achtertuin valt er niet veel wolkenlucht te fotograferen. Maar woon je in een flat hier in Ommoord, zoals wandelmaatje Marlene, dan komen de prachtigste luchten voorbij. Ze heeft er oog voor, want regelmatig komen haar foto’s voorbij bij het weerbericht van RTV Rijnmond. En nu dus ook een keer bij mij 😉
Foto: Marlene Zeggelink-Sickert
😉 😉 😉
