We waren 51 jaar getrouwd. Geen groot feest dit jaar, maar altijd wel een reden om er even tussenuit te gaan. Dus reden we vorig week naar Zutphen, waar we een hotel hadden geboekt.
Rustig op ons gemak en meteen een goede reden om onze nieuwe navigatie uit te proberen. Misschien kom ik daarop nog terug.
Zutphen is een heerlijk stadje om lekker te winkelen, te wandelen en zo nu en dan even uit te rusten bij een kopje koffie of een ijsje. En dat deden we dan ook!
Er is genoeg te zien en dus even wat foto’s als sfeerbeeld.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag een live optreden, van de Dixieland Crackerjacks met Can’t give you anything but love. En dan samen in een bootje, in Giethoorn. Das toch romantisch…… 😉
Er zijn van die dingen, die het leven zeer onaangenaam kunnen maken. Niks ernstigs of bijzonders, maar uitermate vervelend. Zoals een kriebel aan je neus.
In het dagelijks leven geen probleem. Je wrijft even en dan is het voorbij. Maar hoe doe je dat dan als je een grote helm op hebt, zoals astronauten. Die zitten helemaal in hun ruimtepak, dus krabbelen is geen optie. Die helm zet je ook niet zomaar af….!
Maar voor (bijna) elk probleem is wel oplossing te vinden. Je moet er natuurlijk wel opkomen. Deze foto uit 1972 laat zien wat er op bedacht is.
Aan de binnenzijde van de helm werd op een strategische plek een stukje ruw klittenband (Velcron) geplakt. En daar kon de astronaut bij een kriebel zijn neus aan krabbelen. Simpel, maar toch heel ingenieus bedacht.
Hoe het verder moet, als hij ook nog gaat niesen…? Dat vertelt het verhaal niet!
Vorige week lag er een Spaans galjoen in de Veerhaven. Dat is was beslist iets wat we wilden zien.
Een prachtige replica van zo’n 17e eeuws schip. Destijds natuurlijk een enorm vaartuig, nu een wat klein scheepje. Tenminste in verhouding tot de enorme cruiseschepen die Rotterdam regelmatig aandoen.
Maar de schoonheid van zo’n schip is ongeëvenaard. Prachtig houtwerk, enorme masten en een wirwar van touwen en zeilen. Ik bewonder dan altijd het vakwerk van toen. Alles gemaakt met -in onze moderne ogen- primitief gereedschap en zonder computerberekeningen.
Hoe het voor de bemanning moet zijn geweest, vertelt het verhaal niet. Maar ik schat zo dat er weinig comfort aan boord is geweest in die vele eeuwen geleden.
We liepen heerlijk in de zon er naar toe, bekeken het schip uitgebreid van de buitenkant, maakten foto’s en wandelden verder.
Wie in 1829 een ritje door de Mojave-woestijn gemaakt zou hebben, kon zich niet voorstellen hoe dat gebied in een paar decennia zou veranderen.
De Mojave-woestijn was droog en onherbergzaam. Spaanse kolonisten ontdekten er een oase. Daar was water en er kon wat groeien. Ze noemden het “De Weides”. Toch bleef het gebied vooral nog bewoond door Palute-bevolking.
Maar na 1880 kwamen steeds meer Amerikaanse boeren hun geluk daar zoeken. Toen een spoorlijn werd aangelegd tussen Salt Lake City en Los Angeles ontstond er een handelspost. In 1905 werd Las Vegas officieel gesticht en in 1911 kreeg het stadsrechten.
Bron: Google foto’s
Na 1931, toen de Hoover-dam was aangelegd, explodeerde de bevolkingsgroei. En als amusement voor de vele werklui kwamen er casino’s. Las Vegas groeide uit tot de dichtstbevolkte Amerikaanse stad die in de 20e eeuw was gesticht.
Een stukje geschiedenis dat ik vond op de Kalender 2024 van het Historisch Nieuwsblad
Geen zakjes mayo, mosterd of hotelshampoo meer, heeft de EU besloten. Niet meteen, maar in 2030 moet het allemaal zijn beslag hebben.
Bron: Facebook
Dat het met verpakkingen de spuigaten uitloopt, is wel duidelijk. Prima dat er regels komen om al die verspilling aan materiaal een halt toe te roepen.
Maar ik verbaas me telkens weer welke slimpie dan zoiets bedenkt. Plastic bestek in de ban. Nu hebben we bestek van hout of bamboe. Apart in plastic (?) verpakt, dat dan weer wel. Wat is de winst?
En hebben we al een oplossing voor al die koffiecups, de eenpersoons plastic zuigpakjes (met plastic dopjes) voor yoghurt, appelmoes en weet ik veel nog meer? Verminder je daarmee de plastic afvalberg? Wie het weet, mag het zeggen.
Na het lezen van I love you Rietveld was ik nieuwsgierig hoe het leven van Bep Rietveld, de oudste dochter, was verlopen. Haar plek in een toch bijzonder gezin, haar relatie met haar vader, hoe was dat? Ik las het boek “Waar kleur is, is leven” van Tineke Hendriks.
Bep moet een leven vol frustraties geleefd hebben. De relatie met haar vader was stroef. Ze bewonderde hem, begreep zijn passie voor de kunst, maar verafschuwde zijn verhouding met mevrouw Schröder en hoe hij omging met haar moeder. Die leed duidelijk onder de situatie, maar deed er niets aan.
Bep kon goed leren en tekende graag. Op de Middelbare school werd het tekenen veel belangrijker en verwaarloosde ze haar school. Uiteindelijk mocht ze lessen nemen bij Charley Toorop. Maar ook daar vond ze niet de aandacht die ze zo node miste.
Ze vlucht in een huwelijk, krijgt een kind en scheidde. Omdat ze haar plek niet kon vinden, vluchtte ze opnieuw, nu naar Indië, waar ze opnieuw trouwde. Ook dat bracht haar geen geluk.
Ze werd met haar kinderen geïnterneerd in een Jappenkamp en moest honger en ontberingen doorstaan. Maar ze bleef tekenen, al was het maar omdat de tekeningen troost voor anderen en eten voor haarzelf betekenden.
Later, weer in Nederland, inmiddels opnieuw gescheiden, trouwt ze voor de derde keer. Dan komt haar talent pas tot volle bloei.
Ik was zeer benieuwd naar wat Bep Rietveld aan werk heeft achtergelaten en gelukkig hebben haar kinderen een mooie website met zoveel mogelijk achterhaald werk gemaakt. Ik vond het zeer indrukwekkend.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een Frans chanson over twee mensen, die zich al balancerend staande proberen te houden op het slappe levenskoord. Ycare et Zaz in Animaux fragiles.
