Een paar weken lang hadden we elke dag wel een afspraak. Niks bijzonders, soms leuk, soms gewoon het ritme van de week. Maar elke dag hadden we wel iets te doen.
Bron: Google foto’s
En dan ineens een berichtje. De afspraak van de volgende dag gaat niet door. Jammer? Welnee, Leo en ik keken elkaar aan. Dat wordt een snipperdag. Geen dwang van klok, geen verplichtingen, gewoon een vrije dag.
Wij hadden tijd om lekker langzaamaan op gang te komen, langer over koffie en ontbijt te doen. Het voelde heerlijk, bijna als spijbelen.
Knus hebben we die dag doorgebracht, puzzelend, lezend, muziek geluisterd, alles innig tevreden…!
Deze bibliotheek staat in de Chinese stad Tianjin. Een havenstad met meer dan 11 miljoen inwoners. Geen wonder dat er een grote bibliotheek verrees. Want hoewel dit op de foto een gewone bieb lijkt, is het een futuristisch gebouw met een Nederlands tintje. Want het ontwerpbureau MVRDV, dat onder andere in Rotterdam de Markthal tekende, ontwierp ook deze bibliotheek.
Een groot gebouw, waarin in het midden het auditorium staat, een gigantische witte bol die wordt omringd door golvende wanden. Die wanden geven ruimte aan meer dan 200.000 boeken, maar kunnen ook dienen als zitplekken en daartussen lopen trappen.
De buitenwanden zijn van glas en van buitenaf lijkt het ’s avonds op een oog, wat ook zijn bijnaam is geworden.
Niet alle planken werden vol boeken gezet. De bovenste planken bleven leeg, maar de achterwanden werden voorzien van boeken-afbeeldingen. Dus het lijkt wel vol.
Toch jammer dat wij in Nederland zo weinig chauvinistisch zijn. Dit ontwerp had van mij wel wat meer in de picture mogen worden gezet, want dit is toch wel een kijkje waard.
Bij het scrollen popt een advertentie op voor een piepklein autootje. Kek uitgevoerd, met begrensde snelheid. Dus daar mag je met een brommer-rijbewijs in rijden. Voor zulke karretjes is in mijn leeftijdsgroep wel belangstelling. Compact, makkelijk te parkeren en prima voor korte ritjes. Zeg maar een luxe scootmobiel.
Maar wie stapt er op het plaatje uit? Geen krakende oudere, maar een kekke tiener! Want met dit wagentje richt Renault zich op de jeugd tussen brommer en rijbewijs.
En niet alleen Renault, andere merken hebben zich ook op deze groeimarkt gestort. Een overvloed van kleine 45-kilometer wagentjes. Een electrocar om comfortabel naar school, je vrienden, de sportschool te karren.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Wat de weersvoorspellers ook mogen beweren, vandaag kijken we tegen een heldere hemel aan. Volgens het Holly Cole Trio dan: I can see clearly now
Dat was wat, in 1966. Toen werd gestart met de aanleg van wat nu de A20 is. Met een grote op- en afrit aan de Hoofdweg in Rotterdam. Ik was nog een tiener, autorijden mocht ik nog niet en een auto bezitten was helemaal een ondenkbaar iets.
Nu is die zelfde Hoofdweg een hele tijd lang afgesloten geweest. Omdat de op-en-afrit al lang niet meer voldeed aan het aanbod van verkeer. Dus werd er een nieuwe weg op aangesloten.
Dat hebben we hier in Ommoord van nabij kunnen zien. Technisch een hoogstandje, met een viaduct dat niet klaar aangeleverd werd, maar steeds een stukje verder opschoof.
Zes jaar en ettelijke miljoenen later is de aansluiting met de A16 een feit. Dit weekend gaat ook het laatste stuk open, kunnen we van en naar Breda over de Brienenoordbrug en onder de Rotte door naar Den Haag. Nieuwe tijden.
Wie zegt de naam Rob Touber nog iets? Vagelijk bekend misschien? Ja, inderdaad in de jaren 70 was Rob Touber een bekend figuur in de Nederlandse Showbiss. Hij was zanger, maar bekender als televisieregisseur en platenproducer.
Hij had een fijne neus voor talent en wist onder anderen Jenny Arean, Willem Nijholt, Gerard Cox, Lennart Nijgh te strikken. Hij maakte diverse televisieshows. Maar omdat de Hilversumse bazen zuinig waren, werden de banden van die shows gewist en opnieuw gebruikt.
Platen bleken een langer leven beschoren. Frank Jochemsen en Jim Immig zagen de naam Rob Touber op veel grammofoonplaten uit die tijd staan en vroegen zich af “wie was die man” en “zou er nog meer van terug te vinden zijn?”
Ze zochten verder en vonden in archieven de originele teksten, waar en wanneer een show werd uitgezonden en wie er aan meededen. En ze gingen op bezoek bij enkele artiesten en haalden met hen herinneringen op aan die tijd. Dat resulteerde in een podcast-serie van meer van 20 afleveringen, die ik inmiddels allemaal heb afgeluisterd. Veel opnames werden gedigitaliseerd, zodat ze voldoen aan de eisen van de oren van nu.
Sommige liedjes werden later nog wel eens uitgebracht of vertolkt. Een schat aan onbekende, maar vaak prachtige teksten zijn aan de vergetelheid onttrokken. Wie van cabaret en Nederlandse teksten houdt zal ook van deze podcast zeker genieten. En wie weet, misschien komt er nog een CD-set met een aantal “vergeten” opnames uit.
Als we nou kleinkinderen hadden, dan… dan zouden ze vast wel eens komen logeren. En op een druilerige middag, wanneer de uitstapjes door regen worden verpieterd, dan liet ik ze dit filmpje zien.
Gewoon omdat het leuk is, maar krap een kwartiertje duurt en je er een beetje door wordt opgevrolijkt.
Dus grootouders, bewaar de link en laat uw kleinkinderen kennis maken met de jeugdherinneringen van Paul McCartney.
In de tussentijd zet je thee en biscuitjes klaar! 😉 😉 😉
In 2013 werd in Diergaarde Blijdorp een nieuwe vlinderhal (Amazonica) geopend. Het was een zeer indrukwekkend gebouw, met een groot koepeldak dat uit vele driehoekige segmenten was opgebouwd.
Helaas bleek deze innovatieve constructie niet bestand tegen de weersinvloeden. Bij storm of hagel sneuvelde soms één of meerdere segmenten. Die repareren was een heel lastig en ook kostbaar karwei.
Hierdoor was men in 2023 genoodzaakt de hal te sluiten. Uiteraard nadat alle daarin levende dieren -en dat waren niet alleen vlinders- ergens anders een plek hadden gevonden.
Nu staat het gebouw al geruime tijd leeg. Alle kunststoffen panelen zijn verwijderd en het hout ziet er op sommige plekken slecht uit. Jammer dat zo’n veelbelovend experiment zo moet eindigen.
Toen we laatst met een gloednieuwe trein reden, viel ons op dat de tussendeuren niet goed werkten. Ze gingen tergend langzaam open en sloten veel te snel. Bijna iedereen zat er tussen. Of bleef met een rugzak steken. e zou zoiets natuurlijk meteen moeten melden. Maar toen ik zag dat zelfs de conducteurs moeite hadden met het openen, nam ik aan dat het inmiddels wel bij de NS bekend zou zijn.
Het viel trouwens niet alleen ons op. Een paar dagen later las ik een stukje van Francisco van Jole, waarin hij hetzelfde euvel beschreef. En ook hij dacht na over “hoe moet het nou als er iets naars gebeurt”. Brand of een ongeluk. Dan valt alles uit en zitten de passagiers als ratten in de val. Waarom moeten die deuren computergestuurd worden?
Eén simpele handeling was vroeger voldoende om de deur te openen, gewoon mechanisch. Dat zou toch nu ook voldoende moeten zijn. Het is toch niet nodig om alles via een computer te regelen. Mensen kunnen zelf die deur openen, laat ze dat dan ook doen.
