Kirigami

Origami kende ik wel, maar van kirigami had ik nog nooit gehoord.

Het is dan ook geen vouwwerk, maar knipkunst. En daar kunnen Japanners ook goed mee uit de voeten. Heel ingewikkelde geometrisch patronen worden met uiterste precisie in het papier geknipt.

Leuk zou je zeggen, maar praktisch? Ja, ook. Want wanneer je zulke patronen in een dunne RVS metaalfolie stanst, kan dat weer gebruikt worden om bijvoorbeeld schoenzolen mee te fabriceren. Lees dit artikel in Kijk Magazine.

Als er sneakers komen met deze zolen, ga ik die misschien wel kopen. Ben ik in ieder geval goed voorbereid op gladheid bij sneeuw en ijs.

Boek

Vroeger las ik vaker boeken in het Engels of Frans. Maar op een bepaald moment werd ik blijkbaar wat luier of gemakzuchtiger en koos ik voor vertalingen.

Een vriendin had dit boek dubbel en gaf het tweede exemplaar aan mij. Ze is lerares Engels en een echte boekenwurm, dus geen wonder dat haar boekenkast volstaat met allerhande Engelse boeken.

Het duurde niet lang voor ik gegrepen was door het verhaal. Het speelt tegen de achtergrond van York (Eborby in het boek). Een stadje met een lange geschiedenis van de Romeinen, Middeleeuwen tot nu. Een decor van smalle en donkere straatjes, waar je gemakkelijk in kunt verdwalen. En waar rare dingen gebeuren. Vreemde moorden, naakte lijken op vreemde plaatsen. Bepaald huiveringwekkend, maar niet zo dat ik er niet van kon slapen 😉

Ik kwam niet in al te grote taalmoeilijkheden. Kate Ellis schrijft vlot en houd je bij de les. In het begin kwam ik wat uitdrukkingen tegen die ik wel begreep, maar toch niet helemaal thuis kon brengen. Maar gelukkig is er tegenwoordig Google Translate, zodat je snel even kunt zoeken wat het nou precies betekent.

Jammer genoeg zijn er nog geen boeken van Ellis in het Nederlands vertaald. Maar wie zijn Engelse leesvaardigheid weer op wil rakelen… Je weet tenslotte maar nooit waar dat nog eens goed voor is 😉

Pareltje

En na een lange zoektocht vond ik op YouTube dit. Geen filmpje, maar een statisch beeld. Adèle Bloemendaal zingt uit het programma “Dat ik dit nog mag meemaken” een tekst van Willem Wilmink op muziek, ja natuurlijk, van Harry Bannink.

Onderzoeken

Na alle commotie over de C-crisis begint nu een periode waarin we het ene na het andere onderzoek voorgeschoteld zullen krijgen.

Bron: Google foto’s

Nog tot in lengte van dagen zullen wetenschappers en pseudo-wetenschappers zich verdiepen in allerlei aspecten van die ziekte.

Over de invloed op ons leven, de gevolgen van het thuiswerken, hoe veel minder of juist hoeveel meer ziektes de kop op staken of verdwenen leken te zijn.

Hoe het echtscheidingscijfer beïnvloed is, wanneer de geboortepiek plaats zal vinden, waarom men beter dit wel of dat weer niet zou hebben moeten eten, drinken, gebruiken, laten staan.

Het moet een eldorado zijn voor al die snuffelaars in de cijfers en trends. Ze zullen er voorlopig nog wel een tijdje zoet mee zijn.

Gebrek aan…

Het komt niet vaak voor, maar vandaag heb ik totaal geen inspiratie voor een blogje. Elke dag schrijven is geen verplichting, maar toch voelt het niet oké om niks te publiceren.

Gelukkig is er dan een onuitputtelijke bron om uit te putten: Pinterest. Even zoeken op een van de vele borden die ik er heb, leverde me deze serie op. Een kleine greep uit “Posters en labels/fietsen”. Allerlei afbeeldingen van fietsen, door de tijd heen. Wie nog meer wil zien van wat ik er zoal verzamel, klikt hier.

Pareltje

Al snuffelend op internet stuitte ik op “Man alleen” een televisieserie uit 1981. De serie werd uitgezonden door de VARA, maar veel heb ik er niet over kunnen vinden. Maar de openingstune van het programma kwam me vagelijk bekend voor. De teksten waren van Jan Boerstoel, Jan Riem en Frans Boelen, maar de openingstune was, ja natuurlijk, van Harry Bannink en wordt gespeeld door zijn eigen combo. Veel was er niet over te vinden.
Klik op de foto om het nummer te beluisteren.

Handig!

In de loop van vele jaren zijn er allemaal dingen in het huishouden bijgekomen. En dan bedoel ik geen elektrische apparaten of zo, maar dingen als alu- en plasticfolie, keukenrollen en zo.

Handig, maar inmiddels ook weer omstreden. Want die rollen vormen nu weer een bedreiging voor het milieu. Nou ja, wie ze met beleid gebruikt en alles netjes weggooit in de daarvoor bestemde afvalbak….. Die is toch nog niet zo slecht bezig?

Nou lees ik vaak dat je een natgemaakt vel keukenpapier onder je snijplank zou moeten leggen. Dan glijdt die niet zo gemakkelijk weg. En kijk, dat vind ik dan weer verspilling en helemaal niet zo handig.

Op mijn aanrecht staat een leuke pot, met daarin wat stukken van deze anti- slipmat. Voor een habbekrats te koop bij Action in diverse kleurtjes. Een lengte van zo’n 20-30 cm voldoet prima onder snijplanken of deegkommen en is ontelbare keren te gebruiken. Na gebruik vouw ik het op en gaat het terug in de pot. Is het vies geworden, even afspoelen onder de kraan, droog deppen met een theedoek en voilà… weer opnieuw te gebruiken.

Zo wordt het milieu gespaard. Om van de besparing in geld maar niet te spreken…..