In Vancouver wonen heel veel Chinezen. Na San Francisco is daar de grootste China Town ter wereld. En dan kun je er dus heel veel Chinese eethuisjes en restaurants vinden. Waar bijna iedereen eet met eetstokjes. Die stokjes worden meestal gemaakt van bamboe en na gebruik weggegooid.
Daar moet je toch wat mee kunnen doen…? Ja zeker, de honderdduizenden stokjes worden verzameld, schoongemaakt en verwerkt. Tot planken, traptreden, onderzetters, meubelen en nog wel meer. En deze producten vinden hun weg naar diverse landen en werelddelen.
Zo ging dat vroeger als je schoenen ging passen. In de winkel stond dit apparaat (een Schucoscop) dat met röntgenstralen je voeten “doorlichtte”.
Je zag mijn teenbotjes bewegen en dat vond ik hogelijk interessant. Mijn moeder ook, maar dat had een andere reden, want nu kon ze mijn schoenen in de juiste maat kopen. Duidelijk kon je zien hoeveel ruimte er in die nieuwe schoenen was. Geen pas-aan-schoenen, maar ruimte om groter te groeien.
Maar na niet al te lange tijd waren er toch wat bedenkingen bij dit apparaat. Want was dat nou wel veilig? Voor de (jonge) klantjes, maar ook voor het personeel? Want dat stond er naast, zonder ook maar de geringste bescherming. Geen scherm, geen schort. De Röntgenstralen hadden vrij spel.
Het was dus snel gedaan met dit vernuftige toestel. Voortaan kneep de verkoper weer hardhandig in de schoen om de ruimte te meten.
Hoe het in het Verenigd Koninkrijk is weet ik niet, maar hier in Nederland gebruiken we de kleine muntjes niet meer. Al vrij snel na de invoering van de Euro zijn we daar mee gestopt. Toch heb ik nog een doosje met die muntjes.
Niet zoveel als de man in dit filmpje. Ik vond het fascinerend om te zien hoe hij daar zijn vloer mee legde, er zelfs een mooie en toepasselijke vloermat bij de voordeur mee mozaiekte.
Al weet ik niet of hij die vloer ook werkelijk heeft gemaakt, want aan het eind lijkt het filmpje op een reclameboodschap voor lijm.
Maar ja, je weet maar nooit wat voor ideeën een spaarzaam mens kan hebben.
Deze bibliotheek staat in de Chinese stad Tianjin. Een havenstad met meer dan 11 miljoen inwoners. Geen wonder dat er een grote bibliotheek verrees. Want hoewel dit op de foto een gewone bieb lijkt, is het een futuristisch gebouw met een Nederlands tintje. Want het ontwerpbureau MVRDV, dat onder andere in Rotterdam de Markthal tekende, ontwierp ook deze bibliotheek.
Een groot gebouw, waarin in het midden het auditorium staat, een gigantische witte bol die wordt omringd door golvende wanden. Die wanden geven ruimte aan meer dan 200.000 boeken, maar kunnen ook dienen als zitplekken en daartussen lopen trappen.
De buitenwanden zijn van glas en van buitenaf lijkt het ’s avonds op een oog, wat ook zijn bijnaam is geworden.
Niet alle planken werden vol boeken gezet. De bovenste planken bleven leeg, maar de achterwanden werden voorzien van boeken-afbeeldingen. Dus het lijkt wel vol.
Toch jammer dat wij in Nederland zo weinig chauvinistisch zijn. Dit ontwerp had van mij wel wat meer in de picture mogen worden gezet, want dit is toch wel een kijkje waard.
Bij het scrollen popt een advertentie op voor een piepklein autootje. Kek uitgevoerd, met begrensde snelheid. Dus daar mag je met een brommer-rijbewijs in rijden. Voor zulke karretjes is in mijn leeftijdsgroep wel belangstelling. Compact, makkelijk te parkeren en prima voor korte ritjes. Zeg maar een luxe scootmobiel.
Maar wie stapt er op het plaatje uit? Geen krakende oudere, maar een kekke tiener! Want met dit wagentje richt Renault zich op de jeugd tussen brommer en rijbewijs.
En niet alleen Renault, andere merken hebben zich ook op deze groeimarkt gestort. Een overvloed van kleine 45-kilometer wagentjes. Een electrocar om comfortabel naar school, je vrienden, de sportschool te karren.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Wat de weersvoorspellers ook mogen beweren, vandaag kijken we tegen een heldere hemel aan. Volgens het Holly Cole Trio dan: I can see clearly now
Dat was wat, in 1966. Toen werd gestart met de aanleg van wat nu de A20 is. Met een grote op- en afrit aan de Hoofdweg in Rotterdam. Ik was nog een tiener, autorijden mocht ik nog niet en een auto bezitten was helemaal een ondenkbaar iets.
Nu is die zelfde Hoofdweg een hele tijd lang afgesloten geweest. Omdat de op-en-afrit al lang niet meer voldeed aan het aanbod van verkeer. Dus werd er een nieuwe weg op aangesloten.
Dat hebben we hier in Ommoord van nabij kunnen zien. Technisch een hoogstandje, met een viaduct dat niet klaar aangeleverd werd, maar steeds een stukje verder opschoof.
Zes jaar en ettelijke miljoenen later is de aansluiting met de A16 een feit. Dit weekend gaat ook het laatste stuk open, kunnen we van en naar Breda over de Brienenoordbrug en onder de Rotte door naar Den Haag. Nieuwe tijden.
Wie zegt de naam Rob Touber nog iets? Vagelijk bekend misschien? Ja, inderdaad in de jaren 70 was Rob Touber een bekend figuur in de Nederlandse Showbiss. Hij was zanger, maar bekender als televisieregisseur en platenproducer.
Hij had een fijne neus voor talent en wist onder anderen Jenny Arean, Willem Nijholt, Gerard Cox, Lennart Nijgh te strikken. Hij maakte diverse televisieshows. Maar omdat de Hilversumse bazen zuinig waren, werden de banden van die shows gewist en opnieuw gebruikt.
Platen bleken een langer leven beschoren. Frank Jochemsen en Jim Immig zagen de naam Rob Touber op veel grammofoonplaten uit die tijd staan en vroegen zich af “wie was die man” en “zou er nog meer van terug te vinden zijn?”
Ze zochten verder en vonden in archieven de originele teksten, waar en wanneer een show werd uitgezonden en wie er aan meededen. En ze gingen op bezoek bij enkele artiesten en haalden met hen herinneringen op aan die tijd. Dat resulteerde in een podcast-serie van meer van 20 afleveringen, die ik inmiddels allemaal heb afgeluisterd. Veel opnames werden gedigitaliseerd, zodat ze voldoen aan de eisen van de oren van nu.
Sommige liedjes werden later nog wel eens uitgebracht of vertolkt. Een schat aan onbekende, maar vaak prachtige teksten zijn aan de vergetelheid onttrokken. Wie van cabaret en Nederlandse teksten houdt zal ook van deze podcast zeker genieten. En wie weet, misschien komt er nog een CD-set met een aantal “vergeten” opnames uit.
