Er is helemaal geen speciale reden om nou juist deze foto van wasgoed aan een lijn te kiezen.
Zomaar een huis in Burano, bij Venetië, fris gekleurd. Met een vliegengordijn, planten in potten en kleding aan de waslijn.
Ik vind hem gewoon superleuk en kleurig. Alk er naar kijk, maakt het mijn dag vrolijker.
En wie wil er nou niet een beetje opgevrolijkt worden in deze soms zo sombere dagen.
De eerste keer dat ik dit filmpje zag, was ik compleet van de kaart. In het verhaal bij de post gaat het over een zeer geloofwaardig bezoek aan een tuin in Kyoto. De fotograaf ziet ineens iets bewegen en dan verandert het insect in een soort van bloem. Zoiets zou kunnen bestaan, mimicry wordt dat genoemd.
Meerdere keren liet ik het filmpje draaien en telkens knaagde de vraag “is dit echt” aan me.
Maar nee, nu weet ik het. Dit bestaat niet. Het is puur verzinsel, kunstig gemaakt met AI. Hoe dan? Geen idee, misschien dat andere bloggers beter in deze materie zijn.
Maar naast verwondering, bewondering ook, ergert het me vooral, omdat ik nu nooit meer zo onbevangen durf te geloven dat iets misschien wel zou kunnen bestaan.
Begin dit jaar schreef ik dat ik elke maand een blog zou uitzoeken om te herhalen. Dat plan heb ik een aantal keren uitgevoerd. Maar ik ben niet zo van de vastomlijnde plannen, ik dwaal nogal eens af of neem een ander paadje.
Dit gedicht heb ik al eens geplaatst, maar van mij mag het gewoon weer in de herhaling. Want zomaar gelukkig zijn, dat is toch heerlijk.
J.C. Bloem
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
De opname is niet zo best, maar het liedje en Lia Dorana zijn onlosmakelijk verbonden met Rotterdam. Een stad van werken en van bouwen en met ook wel heel ondeugende vrouwen.
Lang voordat wij thuis televisie hadden, waren de Maizelmännchen al op het ZDF te zien. Later keken onze kinderen er soms naar. Het was heerlijk amusement, lief en schattig. Niks geen ergernis, een beetje humor en dat was het.
Op Instagram werden herinneringen opgehaald en een kleine compilatie uit 1984 getoond. Daaruit haalde ik de foto.
Terug naar een tijd waarin deze filmpjes een glimlach op ons gezicht toverden. Geen harde reclame, geen schreeuwende stemmen.
Ach ja….. Das war einmal und kommt nie wieder ……
In Vancouver wonen heel veel Chinezen. Na San Francisco is daar de grootste China Town ter wereld. En dan kun je er dus heel veel Chinese eethuisjes en restaurants vinden. Waar bijna iedereen eet met eetstokjes. Die stokjes worden meestal gemaakt van bamboe en na gebruik weggegooid.
Daar moet je toch wat mee kunnen doen…? Ja zeker, de honderdduizenden stokjes worden verzameld, schoongemaakt en verwerkt. Tot planken, traptreden, onderzetters, meubelen en nog wel meer. En deze producten vinden hun weg naar diverse landen en werelddelen.
Mooi hergebruik toch?
Zo ging dat vroeger als je schoenen ging passen. In de winkel stond dit apparaat (een Schucoscop) dat met röntgenstralen je voeten “doorlichtte”.
Je zag mijn teenbotjes bewegen en dat vond ik hogelijk interessant. Mijn moeder ook, maar dat had een andere reden, want nu kon ze mijn schoenen in de juiste maat kopen. Duidelijk kon je zien hoeveel ruimte er in die nieuwe schoenen was. Geen pas-aan-schoenen, maar ruimte om groter te groeien.
Maar na niet al te lange tijd waren er toch wat bedenkingen bij dit apparaat. Want was dat nou wel veilig? Voor de (jonge) klantjes, maar ook voor het personeel? Want dat stond er naast, zonder ook maar de geringste bescherming. Geen scherm, geen schort. De Röntgenstralen hadden vrij spel.
Het was dus snel gedaan met dit vernuftige toestel. Voortaan kneep de verkoper weer hardhandig in de schoen om de ruimte te meten.
Hoe het in het Verenigd Koninkrijk is weet ik niet, maar hier in Nederland gebruiken we de kleine muntjes niet meer. Al vrij snel na de invoering van de Euro zijn we daar mee gestopt. Toch heb ik nog een doosje met die muntjes.
Niet zoveel als de man in dit filmpje. Ik vond het fascinerend om te zien hoe hij daar zijn vloer mee legde, er zelfs een mooie en toepasselijke vloermat bij de voordeur mee mozaiekte.
Al weet ik niet of hij die vloer ook werkelijk heeft gemaakt, want aan het eind lijkt het filmpje op een reclameboodschap voor lijm.
Maar ja, je weet maar nooit wat voor ideeën een spaarzaam mens kan hebben.
Muziek maakt vrolijk of melancholisch. Het ligt er maar aan welk instrument wordt gebruikt en ja, niet onbelangrijk, of de speler ook écht spelen kan.
Neem nou dit filmpje, waarin diverse slaginstrumenten aan bod komen. Maar dit is weer een heel ander kaliber.
