Wie begint aan een dergelijke klus? Iemand met heel veel geduld, zeer precies en met een enorme dosis doorzettingsvermogen.
Bron: Instagram / Worksbyabc
Al zou ikzelf er wel een keer over kunnen denken, weet ik al meteen zeker dat zoiets in de kast tussen de onafgemaakte werken komt te liggen.
Maar deze borduurster heeft het plan opgevat om 324 verschillende steken aan te brengen op een lap borduurkatoen. Alle vakjes dezelfde maat, alle steken een verschillende kleur en dan nog gesorteerd naar kleurnuance. Alleen al het bedenken zou me tegenhouden.
Maar dan is mijn bewondering dan ook groot. Dit is voorlopig een tussenstand. Als het werk helemaal klaar is, komt er een definitieve foto.
Een thriller van mij een nog onbekende Duitse schrijver, Jörg Bong, die misdaad romans schrijft onder het pseudoniem Jean-Luc Bannalec. Ik las van hem Bretonse verhoudingen.
Commissaire Dupin is een eenzelvige en stuurse man met duidelijke voorkeuren en soms een pittige hekel aan anderen. Hij is ongeduldig, driftig en daardoor weggepromoveerd naar Bretagne. Hij werkt het liefst alleen, houdt zijn conclusies lang voor zichzelf.
Maar allengs raakte ik gewend aan zijn karakter en manier van onderzoeken. De hotelier van een zeer bekend en al lang bestaand hotel is vermoord. Waarom werd de vier-en-negentig jarige kunstliefhebber gedood? En wat was de reden voor de moord? Zo te zien is er niets gestolen.
Maar dan wordt ingebroken en weer later wordt de zoon van de hotel dood gevonden. Zelfmoord, gevallen….?
Een verrassende wending en al met al een lekkere detective.
Eens kijken of er meer te vinden is van deze schrijver.
Het is maar klein, dit beeld van Huib Noorlander en het heeft een bescheiden plekje. Je kunt het vinden op de hoek van de Crooswijksesingel en Linker Rottekade tegenover de Noorderbrug in Rotterdam.
Waarom nou juist daar? Omdat op die plek jarenlang bier werd gebrouwen. Daar stond de Heineken Brouwerij. Jarenlang was Leo één van de vele medewerkers. Niet in de brouwerij zelf, maar op kantoor.
Daarom hier een foto van De bierdrinker. Ik vind gewoon dat dit beeld een plekje op mijn blog verdient.
Ik heb zelf geen mooie foto van het beeld, dus gebruikte ik de foto van deze link, waar ook nog meer beelden en informatie over Huib Noorlander te vinden zijn.
Als kind kreeg ik niet altijd limonade als ik iets wilde drinken. Dat bleef bewaard voor speciale gelegenheden. Nou ja, dat klinkt een beetje zwaar, zondag was al speciaal genoeg om limonade te schenken. Maar dan bleef het bij één glas. Had ik nog meer dorst dan voldeed de kraan aan mijn vraag.
Nu drink ik nog maar zelden limonade. Zelden kant en klaar, maar gemaakt van een heel klein beetje siroop en veel water. Het is me al gauw te zoet.
Gek genoeg hadden wij zelden zoiets als siroop. Dat vond mijn moeder niks. Dus kocht ze Sunrise limonade. Maar ze kocht ook flessen met druivenlimonade, van Franka als ik me goed herinner. Beide merken zijn al lang niet meer op de markt. Nu wordt de keus uit al die verschillende merken soms te ingewikkeld.
Laatst zag ik een foto van het affiche van Sunrise, dat in Rotterdam geproduceerd werd. En toen ging het luikje in mijn herinnering weer open.
Van Lies kreeg ik een recept van een Ierse cake. Niet gemaakt met melk en boter, maar met thee en slechts één ei. Dat moest ik eens proberen.
Irish Barmbrack 225 gr. rozijnen (of een combinatie van rozijnen en ander gedroogd fruit) 240 ml. koude sterke zwarte thee 120 gr. zachte bruine suiker (ik gebruikte 110 gr.) 1 losgeklopt ei 225 gr. zelfrijzend bakmeel snufje zout en eventueel een theelepel speculaas- of kruidkoekkruiden)
Doe de rozijnen met de thee en de suiker in een schaal. Laat het minstens 4 uur, maar liever nog de hele nacht staan zodat de suiker goed oplost en de rozijnen de thee kunnen opzuigen. ***** Verhit de oven voor op 160 graden Celcius. Vet een cakevorm (ongeveer 21 x 11 cm) in met boter of olie. Voeg bloem, ei, zout en eventueel kruiden toe aan het fruitmengsel. Roer tot alle bloem is opgenomen en een stevig deeg/beslag ontstaat. Doe het deeg in de ingevette cakevorm, strijk glad en bak de cake ongeveer 1,5 uur. Test de cake met een satéprikker. Komt die er droog uit, dan is de cake gaar.
Natuurlijk vond ik op internet nog diverse variaties, vrijwel allemaal gelabeld als “echt” en “origineel” Iers. Soms iets luxer, vaak zelfs veel luxer, met bier in plaats van thee, met extra whiskey, met een keur aan allerlei gedroogd fruit. Maar dit lijkt me wel een oigineel recept, dat van moeder op dochter werd overgegeven.
Oh ja, de Barmbrack smaakte heerlijk!!! Je kunt de plakken met wat roomboter besmeren, maar dat vind ik niet echt noodzakelijk. Ik haalde er ruim 12 stevige plakken uit. En vanzelfsprekend kreeg Lies er ook een paar.
Hoe zou ons leven er uit zien als ik toen een andere beslissing genomen had?
In 1971 viel Sint op zondag en zwager wilde dat vieren op zaterdagavond. Mij kwam dat helemaal niet uit, ik wilde naar de jeugdsoos. Sint vieren kon ook gewoon op zondag. Zwager vond het niks, schikte zich mopperend.
Ik kende de soos niet, voelde me er een beetje verloren. Totdat die ene jongen binnenkwam. Ik schoof meteen naast hem en begon een gesprek.
De jongen heette Leo, was erg aardig en bracht me thuis. Al na een paar dagen belde hij om een afspraak te maken. De rest is geschiedenis. We gingen al heel gauw samenwonen en op 14 augustus 1973, zijn we getrouwd.
Maar had ik naar mijn zwager geluisterd, had ik Leo nooit ontmoet, hadden we geen twee zonen gekregen. Was die foto nooit gemaakt.
En was ik ook niet vandaag precies 52 jaar getrouwd. 😉 😉 😉
Vorige week stelde M. een wandeling voor over het laarzenpad. Het wat…? Ze wees vagelijk richting Rotte, de brug over en dan, nou ja daar ergens is het. Ik weet wel hoe we gaan moeten. We knikten, ook R. met haar rollator.
En daar gingen we, M. achterna. Acht dames, allen ruim 70 jaar oud en sommige zelfs richting 90, stapten voort.
De dijk op naar de Rotte, de brug over, best een stevige klim en dan richting ….? Ja, hierheen…..! Het viel mee, eerst voornamelijk zelfs asfalt. Die laarzen zouden we die nog nodig hebben?
Maar dan zwaait M. naar links af. Een zeer hobbelig en nogal wild pad, smal en met hoge planten links en rechts. Er liggen smalle en wat griezelige planken bruggetjes op het parcours. De rollator moet zo nu en dan een beetje getrokken worden, sommige dames willen wel een helpend handje. We moeten goed opletten waar we onze voeten zetten. Vallen willen we tenslotte niet.
Maar uiteindelijk komen we weer op meer gebaande wegen. We weten weer waar we zijn en dan lonkt er koffie onder een parasol. Een beetje avontuurlijke maar lekkere wandeling. Die gaan we vast nog eens lopen.
Wie er over schreef weet ik niet meer. Maar meteen nadat ik over dit boek las, kon ik het vinden in de bieb. De schrijfster kende ik al van een eerder boek, dat ik met veel plezier had gelezen.
En ook dit boek hield mijn aandacht behoorlijk vast. De beschrijving van de vijf zussen, waar ook schrijfsters moeder toe behoorde, was op veel plekken herkenbaar. De vrouwen waren allemaal geboren in het begin van de 20e eeuw. Een generatie die ik ken van mijn eigen moeder, haar zussen.
Loes Hegger: Zoals zussen zijn.
Als hun moeder plots overlijdt, wordt zwijgend aangenomen dat de oudste dochter het huishouden op zich neemt. Zij is net vertrokken naar het buitenland, wordt halsoverkop teruggeroepen en ziet haar dromen en haar kansen op een eigen leven vervliegen. Het maakt haar boos, streng en zurig.
De oudste moet zich schikken. Die simpele gedachte van “zo hoort het, dus zo gaat het” past in die tijd. De man/vrouw verhoudingen, de plaats van de vrouw en haar ondankbare, maar vreselijk belangrijke taken in het huishouden, zullen velen herkennen.
Niet alleen oudste zus, maar ook de anderen, voelen het gebrek aan duidelijke waardering, de weggestopte gevoelens en frustraties, het uit de weg gaan van lastige vragen.
De verstikkende regels van fatsoen, maar ook soms -binnenkamers- bevrijdende slappe lach en het beoordelen van afwijkend gedrag.
Maar toch is er de onmiskenbare liefde en verbondenheid van de zussen. Al worden de goed bedoelde bedoelingen ook weer niet snel herkend.
Al met al een goed leesbaar boek, dat de lezer misschien wel even aan het denken zet.
Bij Bubbels las ik over de posteractie die in Utrecht gestart is om een tegenhanger te vormen tegen alle oorlogsgepraat, wapengekletter en ophitsende taal.
Wat de wereld nodig heeft zijn mensen die het hoofd koel houden, compromissen willen sluiten en niet meteen met vuur en zwaard een ander willen bestrijden.
De poster die Judy vond is van internet te downloaden. Ik kon niet wachten en schoof meteen achter de computer en printte hem uit. En nu zie je al weer een paar dagen dit als je langs mijn huis komt.
Het zou fijn zijn als meer mensen laten zien dat oorlog geen oplossing kan zijn, dat we de wereld niet naar de gallemiezen moeten helpen. Maar dat we samen aan een betere, vreedzame wereld moeten werken. Een wereld waar er voor iedereen plek en voedsel is.
Je leest meer over de actie en je kunt een geprinte poster bestellen via deze link.
Als je een lange autorit maakt, moet je zo nu en dan wel eens stoppen. Om te tanken of voor een sanitaire stop. Je moet wel heel erg in de bonen zijn om je vrouw bij het tankstation te “vergeten”. Maar goed, in principe zou het mogelijk kunnen zijn.
Een tijdje geleden overkwam het een man. Pas na 280 kilometer ontdekte hij dat het wel erg stil was in de auto. Oh ja, ze was uitgestapt… maar waar had hij haar nou achtergelaten….?
Het lijkt me kras. Het zal Leo niet overkomen, want ik klets heel wat af in de auto. Hij kijkt trouwens ook vaak links en rechts en dan zal hij me echt niet over het hoofd zien. Zit ik er niet, gaan alle alarmbellen af…!
Ik vraag me af hoe het in de auto van dit stel is gegaan. Maar vooral welke discussie er na dit akkefietje gevoerd zal zijn. Het zal wel een lang gesprek geworden zijn…..
