Flintstones

Vorige week nog had Leo een paar filmpjes van The Flintstones zitten kijken. Zomaar, voor de leut. Een beetje jeugdsentiment…
En toen was ik in Hoorn en gingen Bettie en ik naar het Museum van de 20e eeuw. En kijk, daar was een kleine tentoonstelling over de Steentijd-familie. Leuk om te zien wat er (toen ook al) aan merchandising te koop was. En natuurlijk de vele tekeningen uit de serie. Er werden ook filmpjes gedraaid. Wie op de link onder de foto klikt, kan ook nog opnieuw genieten van zo’n filmpje 😉

Flinstones

Klik hier voor een klein filmpje

Goed advies…

hummusKijk, dat is nog eens een goed advies. Geen ruzie, geen oorlog, niet kissebissen met elkaar.
Maar samen roeren in een potje, iets lekkers maken, samen opeten en plezier maken, dat kan nooit kwaad.
En hummus is niet alleen lekker, maar ook nog gezond. Win-win situatie toch?
Ik zag dit in Hasselt op een muur staan. Of de Hasseltenaren het ter harte genomen hebben, dat weet ik natuurlijk niet. Het is gewoon een advies voor iedereen.
Niet alleen voor de mensen in Hasselt, maar overal ter wereld.
Zullen we het maar navolgen?

Je zult maar…

Je zult maar ziek zijn en wonen in de Noordoostpolder. Je moet naar het ziekenhuis. Maar dat ziekenhuis is failliet en op stel en sprong gesloten. Waar moet je dan heen?
De media zaten er vorige week natuurlijk bovenop. Kan er geen hulp van de overheid komen? Hoe moet het nu verder? Ze gingen natuurlijk bij de verantwoordelijke minister te rade.
Minister-BruinsEn wat zegt die? Met een zuinig mondje meldt hij dat het natuurlijk heel vervelend is, maar goede zorg blijft gegarandeerd. “Mensen kunnen terecht in de omliggende ziekenhuizen….zoals in Harderwijk, Hoorn of Sneek…. Ja, dat is wel wat verder weg, maar blijft nog binnen de norm van 45 minuten…”
Ik keek met verbijstering en heb me afgevraagd onder welke steen die minister en de regering al die tijd heeft liggen slapen. Gaat die man altijd met de auto, heeft hij nooit eens last van files?
En nog erger, wie geen auto heeft en dus van het openbaar vervoer afhankelijk is, hoe komt die daar dan?  Ik heb het nagekeken, schrik niet:

– Van een willekeurig adres in Tollebeek ( een kleine plaats in de Noordoostpolder) ben je in 8 minuten bij het IJsselmeerziekenhuis in Emmeloord. Elk halfuur gaat er een bus. En als je een aardige buur of kennis hebt, zul je misschien wel gebracht en gehaald kunnen worden. Dat was dus helemaal niet slecht. Maar nu….
– Moet je van hetzelfde adres naar het Westfriesgasthuis in Hoorn, dan ben je minimaal 2,46 uur kwijt en moet je 4x overstappen. De andere mogelijkheid duurt 3,16 uur en dan hoef je slechts 3x over te stappen.
– Wil je van Tollebeek naar Sneek, dan duurt de reis 1,35 uur met 2x overstappen, maar dat kan maar één keer per uur.
– En tenslotte duurt de reis met het OV van datzelfde adres in Tollebeek naar Harderwijk 1,38 tot 1,49 uur, waarbij je minimaal 2x moet overstappen.

Heeft die minister zich al gerealiseerd wat dat voor oudere of minder mobiele mensen zal gaan betekenen?

Fietsen

fiets-4-in-1Hasselt profileert zich als een echte fietsstad. Dat merk je ook in de kunstwerken die er staan. Soms vallen ze gewoon niet op, denk je dat het een “normale” fiets is. Maar dan bij nadere beschouwing zie je dat het anders zit.
Deze fiets trok onze aandacht. Ik vind het wel bijzonder. Met zo’n fiets kun je met het hele gezin er op uit, blijf je dichtbij huis en zoekt ieder toch zijn eigen richting 😉

Herfstkleuren

Een reis naar Japan zit er niet meer in, maar er zijn natuurlijk hier ook gelegenheden om de schitterende herfstkleuren te zien. Wij gingen weer een keer naar Hasselt, om in de Japanse tuin aldaar van alle kleurschakeringen te genieten. Maar ja, ook daar heeft de droogte huis gehouden. De bomen waren soms al bijna kaal en verdord. Gelukkig speelde het weer wel mee, de zon scheen nog uitbundig.

Fado en port

FadoMijn 70e verjaardag vierde ik dus in Portugal. Ik had verwacht dat die dag stilletjes voorbij zou gaan. Maar de attente hoteldirectie had ’s middags op onze kamer een gekoelde fles champagne en lekkere taart klaar laten zetten. Een complete verrassing, waar we dankbaar van genoten hebben.
fado-2Daarom stapte ik al een ietsiepietsie onvast in de taxi, die Leo en mij naar een gezellig restaurant bracht. Tijdens een heerlijk en uitgebreid diner luisterden we naar live fadomuziek. Wat heerlijk toch dat Leo dat allemaal gewoon van uit Rotterdam via het internet geregeld had. De wereld wordt telkens een stukje kleiner 😉
En na het diner dronken we een heerlijk glas port. Meestal word ik van port een beetje droevig, maar dit keer had ik een vrolijke dronk.

Dus, proost, to the good life!

Markt

Eigenlijk hoef ik helemaal niet ver te gaan om een vakantiegevoel te krijgen. Afgelopen woensdag gingen Leo en ik naar de markt op het Afrikaanderplein in Rotterdam. En dan voel je je meteen in een andere wereld. De kleuren, de geuren, de stemmen maken dat je eerder denkt aan Istanbul of Marrakech dan de Maasstad, zeker als het nog zulk heerlijk weer is.
Ik weet dat er heel veel in mijn stad te koop is, maar toch zag ik nog behoorlijk wat onbekends op de kramen liggen.

Porto

Het was nog een heel gezoek naar ons hotel in Porto, maar uiteindelijk vonden we het toch. Gelukkig vlak naast een metro-station, zodat we niet met de auto de stad in hoefden. Ik las ergens dat geen straat in Porto waterpas loopt en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Het is stijgen en dalen, trapje op, heuveltje af. Maar de Douro is altijd dichtbij en vanaf de kades heb je een prachtig gezicht op de wijnpakhuizen en de grote brug, die Eiffel nog gebouwd heeft. Met de metro over die brug naar de andere kant gaf uitzicht op de vele kleurige huizen, die opeengestapeld lijken te zijn.  En dat alles overgoten door een stralende zon met een strak blauwe lucht op de achtergrond.
Natuurlijk namen we een kijkje in het station van Porto, bekend om zijn enorme tegeltableaus. De hal was bijna louter gevuld met fotograferende mensen. En ohh, wat kunnen sommigen zich in allerlei bochten wringen om toch maar mooi op de foto te komen. Ook de gevels van huizen zijn vaak bekleed met kleurrijke tegels. We slenterden wat door smalle straatjes met leuke winkeltjes. En natuurlijk namen we ook zo’n ouderwets trammetje en reden naar de monding van de Douro, waar we op een terrasje heerlijk aten.En natuurlijk dronken we een glaasje port en luisterden we naar fado-muziek. Maar daarover vertel ik later nog…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Macaber…

In Evorá konden we natuurlijk niet om de “Capela dos ossos” heen. In de kerk van  St. Franciscus is een kapel gemaakt waarvan de wanden en pilaren bestaan uit menselijke botten. Ook staan er vitrines met skeletten van monniken. Het lijkt griezelig, maar ik vond het op een bepaalde manier heel indrukwekkend.
Evora-006Boven de ingang staat een Latijnse spreuk die “Onze beenderen die hier liggen wachten op die van u” betekent. In de tijd dat de kapel gebouwd werd, leek de dood dichterbij, maar nog steeds geldt dat de enige zekerheid in het leven de dood is.
Na het bezoek aan de grote St. Franciscuskerk vonden we een rustig en koel plekje in de nabijheid van de kapel, waar we wat uitrusten. Daarna ging het verder Evora in. Het is niet zo’n groot stadje maar wel heel bezienswaardig, met veel resten uit de Romeinse tijd, smalle straatjes en knusse winkeltjes.

Zoete zonde….

Pasteis de nata-004

Ik had het op mijn verjaardag al voorspeld. In Portugal zou ik “Pasteis de Belem” of “pasteis de nata” eten. Niet één, meerdere, misschien wel een paar tegelijk. Dat is me niet gelukt hoor, één per keer was meer dan voldoende. Maar een volgend keer weer, dat maakt toch wel een leuk stapeltje zo met elkaar.
Pasteis de nata-002En ik was niet alleen, want ook Leo vond die kleine ronde custardtaartjes heel erg lekker. En dus probeerden we bij diverse bakkerijtjes welke we de lekkerste vonden. We hebben één adresje, waar ze nog warm waren. Knapperig van buiten, zacht en zoet gevuld…. kopje koffie erbij…. hmmmmm… heerlijk…..
In dit filmpje kun je zien hoe ze gemaakt worden.