Je denkt dat het zo’n vaart niet zal lopen, dat je best nog wel een beetje privacy hebt. Ze kunnen toch niet alles van je weten….?
Nou, in de Chinese toko is het echterdagelijks gebruik. En je hoeft er niks voor te doen, het gebeurt vanzelf. Je krijgt het zelfs op een briefje en kunt later niet zeggen dat je van niks wist.
Want kijk, daar staat het. Big Brother. Hij rekent af, maar houdt je meteen in de gaten… Of je dat nou wilt of niet!
😉 😉 😉
Wat grappig toch, dat alles altijd weer terugkomt. Wie nooit de moeite neemt om zijn huis te veran
deren, een nieuw behangetje te nemen of de meubels weg te doen en er modernere voor in de plaats te zetten, die wordt vanzelf weer hip en trendy.
Want in de jaren 80 hadden wij in onze flat een kurken wand. Zelf geplakt, wat nog best een vervelende klus was. Toen wij in ons huidige huis kwamen wonen, was zoiets al weer helemaal uit beeld. Nu zou die kurken wand zomaar weer hip en helemaal van deze tijd zijn. Kijk maar, hier staat ie helemaal 2017, maar voor mijn gevoel ook nog helemaal 1981 😉
“Ze verzinnen toch telkens wat nieuws”, zegt Leo, bladerend in een reclamefolder van de grootgrutter. “Nou weer bedtime biscuitjes, wat dat ook moge wezen”. Ik vraag of je die kunt eten als je je tanden al gepoetst hebt, maar daar weet hij geen antwoord op.
Wat later bekijk ik de folder ook, 
maar die biscuitjes kan ik niet vinden.
“Waar staan die?, vraag ik”. “Bijna aan het eind, op een rechterpagina.” Ik zoek nog eens en ja, dan vind ik ze. Ik schiet in de lach, ze staan wel bij het kattenvoer. Dat vertel ik aan Leo. Maar die vindt het dan helemaal volkomen onzin en dat ben ik dan weer volmondig met hem eens. Voor mensen of voor dieren, biscuitjes om te eten voordat je naar bed gaat. Tssssss…
Die reclamemakers toch…. 😉 😉 😉
Het mag dan wel lente worden, ’s avonds gaat een stamppot er toch wel in. En in de moderne keuken zijn dat al lang niet meer grote pannen met boerenkool of hutspot. Stamppot is tegenwoordig vaak veel lichter en je kunt het met alles maken. Bij de Lidl kocht ik een paar weken geleden dit stampottenboek, met heel verrassende recepten. Dus nu kunnen wij het hele jaar door stamppot eten. Want zo’n gezellig kookboek kon ik voor 5,00 euri echt niet laten liggen.
Ik reageerde op een Facebook-bericht van MilieuCentraal. Ze vroegen welke peulvruchten er bij ons favoriet waren. Nou eten wij al heel lang weinig vlees en vaak dagen achter elkaar vegetarisch. Dan kun je niet om peulvruchten heen en dat is ook helemaal geen probleem. Ik maak ze vaak klaar. En dit is dan een heel lekker en makkelijk gerecht met capucijners.
Spaanse capucijners
voor 4 personen:
2 blikken/potten kapucijners*)
2 eetl. olie
2 eetl. boter of margarine
2 sneetjes oudbakken brood
2 uien
1 blik tomaten op sap of ca. 400 gr. verse tomaten, in stukjes gesneden
1 of 2 teentjes knoflook
2 hardgekookte eieren
zout en peper naar smaak
eventueel wat cayennepeper
Open de blikken capucijners en giet het vocht er zoveel mogelijk af.
Besmeer de boterhammen dun met boter en bak ze aan beide zijden bruin.
Het brood daarna bestrijken met een doorgesneden teentje knoflook en in kleine blokjes snijden.
Doe de olie in de zelfde pan en bak de in ringen gesneden uien lichtbruin, daarna de (blik)tomaten toevoegen en even laten pruttelen totdat het meeste vocht verdwenen is.
De uitgelekte kapucijners toevoegen en goed mee warmen.
Kruiden met peper, zout en eventueel wat cayennepeper.
Ondertussen de eieren pellen, fijn snijden en vermengen met de blokjes brood en pers er het 2e teentje knoflook boven. Meng dit dan door de kapucijners en dien meteen op.
*) Niet iedereen is dol op kapucijners. Probeer dan de veldertjes van Hak, die zijn iets zachter van structuur.
EET SMAKELIJK!
Dit recept is al een aantal decennia oud. Het dateert uit het “Eten onder een tientje” kookboek van Libelle. Dat kreeg ik in een tijd dat we moesten letten op de centjes en waarin 365 vierpersoons menu’s stonden voor minder dan 10 gulden per dag. Niet alles vonden we een blijvertje, maar dit recept was echt favoriet!
Soms begrijp ik niet waarom fabrikanten toch telkens hun verpakkingen veranderen. Jarenlang kocht ik bij de Wibra een spuitfles Dasty, op zich een prima schoonmaakmiddel. Die fles lag goed in de hand en werkte prima. Nu koop ik het zelfde product in een grotere ronde fles, zonder spuitkop. Nou ja, geen probleem, want ik vul de oude fles. Alleen, die grotere fles is zo gemaakt, dat hij niet makkelijk op te pakken is. Hij glijdt uit je handen, zeker als die een beetje nat zijn. Je hebt er gewoonweg geen grip op. En dan vraag ik me af waarom moet zoiets nou toch veranderd worden? “Never change a winning team” zegt de Engelsman en ik ben het met hem eens.
Vorige week reageerde Wieneke op een blog en vroeg of ik me de winter van ’63 nog herinnerde. Nou en of, die winter met dikke pakken sneeuw in de straten, gladde stoepen, glibberende mensen en natuurlijk de Elfstedentocht.
Toen zat ik nog op de MULO en moest dagelijks met de tram naar school. Van Spangen naar de Schonebergerweg. En in dat jaar had ik ook nog een aantal weken kookles, in de Huishoudschool op de Graaf Florisstraat. Daar moest ik dan van school naar toe lopen. Tja, ik vind het nu een afstand van niks, maar toen een lange weg. Ik droeg waarschijnlijk een lange broek onder mijn rok. Want alleen een lange broek was niks voor meisjes, vond mijn moeder. In mijn tas zat een pannetje voor mijn kookkunsten. Wat maakte ik? Pepermuntkussentjes…. En dat vond mijn moeder wel lekker, maar helemaal niet praktisch 😉 Maar ik kookte ook soep, aardappelen, rijst en groenten en vanillevla. Nou ja, de basis voor goed huishouden werd in ieder geval gelegd.
De dag vóór de Elfstedentocht trouwde mijn nichtje. In een witte kanten jurk. Veel te koud voor die barre temperaturen, dus werd op de laatste nipper een bontcape voor haar gehuurd. Desondanks zag je haar bibberen op de foto’s.
En op de radio, want TV hadden wij nog niet, hoorde ik het verslag over de tocht der tochten. Over bevroren oren, neuzen, afzien en doorzetten. Dat het zo’n verschrikkelijke tocht was, realiseerde ik me niet. Dat besef kwam veel later.
Leo lag toen in dienst, in Steenwijkerwold. Hij droeg kranten onder zijn kleren, tegen de felle wind. Hij herinnert zich nog de hoge sneeuwduinen, daar in het noorden.
Tja, kom daar nu eens om. Dat kennen we toch niet meer, zulke arctische weersomstandigheden. Dat zijn nu toch echt verhalen uit de oude doos…?
Zo zag Rotterdam er in de sneeuw van 1963 uit
Foto: Jan Sluijter
Dit is mijn (voorlopig) laatste terugblik op wat mij vorig jaar rond deze tijd is overkomen.
Als je in het ziekenhuis ligt, draait alles om je leven daar. Wat er thuis afspeelt, is ver buiten je zicht. Maar er gebeurt natuurlijk wel van alles. Niet alleen jouw leven, maar ook dat van je man en kinderen staat op z’n kop. Ook zij zitten in die achtbaan en moeten wel mee.
En de gewoonste dingen worden ineens veel belangrijker. Thuis draai ik echt niet elke dag een wasje, maar nu wilde ik toch echt elke dag een schoon nachthemd en schoon goed. Dus moest er gewassen worden en kreeg Leo in een spoedcursus van jongste zoon uitgelegd hoe die wasmachine en droger bediend moesten worden.
Ik begreep heus wel dat Leo z’n hoofd niet naar praktische zaken stond. Maar zorgde hij ook een beetje voor zichzelf, zou hij wel genoeg eten? Gelukkig waren daar oudste zoon en schoondochter die meteen al op de stoep stonden met een grote schaal stamppot. Ook later zorgden zij er voor dat papa alleen maar een schaal eten in de magnetron hoefde schuiven. Dat was een hele geruststelling voor mij. Later kwam ook onze jongste thuis een paar keer voor ons koken, zodat niet alles op Leo aankwam.
En dan belden er veel mensen die wilden weten hoe het met me ging. Daar bracht een What’s app groep uitkomst, zodat Leo niet telkens opnieuw alles vertellen hoefde.
En nu is alles allang weer gewoon bij het oude. Ik doe het huishouden weer, wandel veel en we gaan er ook weer regelmatig samen op uit. Uiteindelijk is alles dus op zijn pootjes terecht gekomen.
Het is heel vervelend als je coeliakie hebt en dus geen gluten kunt verdragen. Dan moet je bij alles wat je koopt, klaar maakt en eet opletten of er niet het kleinste piezeltje gluten in zit. Gelukkig is daar nu veel meer aandacht voor en kun je gemakkelijker (maar wel duurder?) glutenvrije spullen kopen. Maar glutenvrij is toch ook
😉 glutenvrij…
wel een beetje een hype, heb ik wel eens het idee. Te pas en te onpas hoor je mensen beweren dat ze geen gewoon brood of wat dan ook kunnen eten. Maar goed, dat is hun keuze, dus wat zal het mij bommen?
Gisteren zag ik bij de grootgrutter echter wel iets heel bijzonders. Hondenvoer (!) zonder granen. Glutenvrij dus… Googlen leerde me dat er een heel assortiment aan luxe diervoer is. Ach gut, dus ook honden en katten moeten meedoen met de hype. Het zal allemaal best goed spul zijn, maar overdreven vind ik het wel enigszins. Zeker als je weet dat elders op de wereld mensen nog zoveel honger lijden.
Bron: Google
Steeds vaker hoor je over armoe in Nederland. Ongetwijfeld zijn er mensen die niet in de welvaart van nu meedelen. Die hun baan verloren, ziek zijn geworden, gescheiden zijn en daardoor voor veel te hoge kosten in vergelijking tot hun inkomen zitten. Het lijkt me verschrikkelijk, zeker als je niet in staat bent om je vaste lasten naar beneden te brengen. Want de bank wil dat de hypotheek wordt betaald; de woningbouwvereniging wil elke maand het huurbedrag overgemaakt. En zo zijn er meer instanties, die geen pardon kennen.
Toch denk ik weleens dat mensen armoede verwarren met onvrede. Dat weinig geld hebben gelijk staat met ongelukkig zijn.
Wij hadden het vroeger thuis ook niet rijk, al werd het woord arm niet in de mond genomen. “Kijk naar je minderen, dan ben je tevreden”, zei mijn moeder. Bij mij thuis werd niet geklaagd, maar de tering naar de nering gezet. En mijn moeder had zo haar trucjes. Zo rond 1962 moest ik op handwerkles een petticoat maken. Ik wist natuurlijk precies wat ik wilde. Meters tule en kunstzijde. Het liefst in neonkleuren. We zouden het zaterdags gaan kopen. Steeds stelde moeder het met een smoesje uit en toen puntje bij paaltje kwam, was de winkel gesloten en moest ik mijn petticoat maken van een stuk oud laken. Daar zou ik net zo goed mee kunnen leren naaien, vond moeder. Er was helemaal geen geld voor meters stof. En zo belangrijk was die petticoat tenslotte ook weer niet. Het leerde me relativeren, dat wensen niet altijd en zeker niet meteen in vervulling kunnen gaan.
Je bent arm als je echt geen geld hebt om eten te kopen, niet als je geen geld hebt om naar de snackbar te gaan. En je broek mag dan niet van de laatste mode zijn, je hebt een broek en dus hoef je niet in je blote bast te lopen.
Als je tevreden bent, ben je rijk zonder een cent te bezitten.
