La Baie de la Somme

Vorig jaar waren we al in dit gebied. We vonden het beslist een tweede -en misschien nog wel meer- bezoek waard. Veel lange ritten maakten we niet. Het was lekker weer, een beetje fris. Maar de zon liet zich regelmatig zien en dan is het genieten op een bankje langs de zee. De vogels te zien fourageren, de golven die zich terugtrokken of juist weer stevig op de stenen beukten.

De ene dag lunchten we uitgebreid, de andere dag waren we onderweg en aten een crepe of een croque monsieur. Ook verwenden we onszelf met heerlijke taartjes. Het was tenslotte vakantie en de innerlijke mens moet zo nu en dan ook gestreeld worden.

Vakantie

img_20250924_1217159109076495823540868834

Ook al werken we alweer een lange tijd niet, we vinden op vakantie gaan nog steeds leuk. Dus huurden we weer een gite in Frankrijk. Weer in de buurt van Baai van de Somme, maar op een andere locatie.

Het was een redelijke afstand en met zo nu en dan een rustpauze zouden we met gemak rond 5 uur in de gite kunnen zijn. Maar ja, dan reken je dus buiten de wet van Murphy om. Die begon met een fout in onze navigatie. Dat betekende dat het systeem geüpdated moest. Maar dan vertrokken we toch een uurtje later. Om op nog geen 5 kilometer van ons huis de file in te rijden. Juist die zaterdag was de Brienenoordbrug richting Ridderkerk afgesloten. Dus werd het verkeer door de Beneluxtunnel geleid.

img_20250926_213321010_hdr4994156203917825310

Om Antwerpen te vermijden kozen we voor de Liefkenshoektunnel, maar ook daar was een omleiding. En toen door een beoordelingsfout de navigatie in Lille me steeds weer naar hetzelfde punt liet rijden, waren we het goed zat.

Uiteindelijk kwamen we natuurlijk toch aan bij onze gite. En dat was een heel aangename verrassing. Gezellig, warm, compleet ingericht en van alles voorzien.

Zo werd het toch een heerlijke week in La douce France.

Simpel

Bron: Facebook / Peaceful Japan Art

Het hoeft niet altijd De Nachtwacht of Vincent van Gogh te zijn om mooi te wezen. Kunst manifesteert zich vele vormen.

Deze Japanse prent lijkt simpel, een paar lijntjes en het silhouet van een kat volstaan. Maar schijn bedriegt. Hoe simpeler hoe lastiger, lijkt mij.

Want alles klopt. De verhoudingen, de plaats op het papier, de maan, de kat.

Ik kan er heel lang van genieten.

En ik vind het in ieder geval een plaatje van een prent.

Gedicht

Een gedicht op onze dagkalender, er zullen er vast meer zijn die het lazen. Ik vind het mooi en passen bij de lijsterbessen. Zij kondigen elk jaar voor mij de herfst aan.

September

img_20250830_1507344159006800282909038006

Blond lief, de laatste gouden dagen
wuiven ten afscheid en wij achten ’t niet,
de bomen en de struiken dragen
hun laatste tooi en in het riet
schuilen de vissen en hun trage
vinslag verraadt hen niet.

Het wordt nu tijd ons te bezinnen;
de bossen kleuren dieper bruin
en lila herfstasters beginnen
hun ijle bloeien in mijn tuin.

Het wordt nu tijd om te bedenken:
de zomer houdt niet eeuwig stand;
zij schonk ons al wat zij kon schenken –
de laatste gouden dagen wenken
en herfst komt reeds in feller kleuren drenken
de bloemen van dit dierbaar land.

Koos Schuur (1915-1995)
uit: Windverhaal (1941)

Bewegen

img_20250916_183112163_hdr5707578185145712556

Kijk, deze kaarten kreeg ik gisteren na afloop van de afscheidslunch van onze gymjuf Saskia.

Ze kon niet laten ons op de valreep nog goeie raad mee te geven. Want allemaal moeten we natuurlijk blijven bewegen.

En dat kan op velerlei manieren.

Wat ben ik blij dat zingen en puzzelen ook goeie beweging blijkt te zijn 😉 😉 😉

Project

Voor m’n 75e verjaardag kreeg ik van jongste een Chinese pagode. In een platte doos zaten 11 platen van balsa hout, waaruit honderden stukjes gedrukt konden worden en een lijvige handleiding met afbeeldingen welke stukjes waar en hoe aan elkaar gemaakt moesten worden.

Ik begon met frisse moed. Het was niet moeilijk, alles was er. Maar wat een priegelwerk!!

img_20250817_1854176613265600477567892544

Het hout was licht maar ook zacht en hoewel alles goed in elkaar paste, brak er wel eens stukje af. En daarmee verloor de constructie ook haar houvast. Had ik net wat vast gemaakt aan de ene kant, viel er aan de andere zijde weer wat af.

Lange tijd stond het onafgemaakte bouwwerkje op een tafeltje uit het zicht. Ik zocht naar een oplossing die niet zichtbaar zou zijn. En die vond ik uiteindelijk. Een klein flesje met een miniem spuitmondje vulde ik met extra sterke houtlijm. En toen lukte het me om de gehavende stukjes weer stevig in elkaar te krijgen door hier en daar wat mini lijmdruppels te zetten.

Nu na ruim twee jaar, is de pagode af. Ik vond een mooi plekje op de boekenkast, hoog en onbereikbaar, maar vooral veilig. Samen met de echte Chinese dakleeuw daar vormen ze een mooi stel.

Maandag met muziek

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Als de clip niet start, dit is de link

De zoon van Jules de Corte zingt een liedje van zijn vader: De wonderman. Een liedje dat je onmiddellijk herkent als “ja van….!” en ook nog altijd fijn om te luisteren.

Mooi…?

img_20250906_1444313715276945954633325531

Er is schoonheid in vele soorten. Wat de een om te gruwen vindt, vindt de ander juist prachtig.

Ik ben redelijk modern in mijn smaak, maar toch kan ik de schoonheid zien in sommige oude dingen. Zoals die grote machines, die we op de Havendagen zagen. Stoer, robuust, niet klein te krijgen en met onderdelen die hun kracht vormen.

Als je ze vanuit een bepaald standpunt bekijkt, wordt het ineens mooi.

En dan de details, zoals dat peilglas. Niet zomaar een rechttoe rechtaan glas, maar fraai gevormd, met een gepoetst deksel.

Geen 13 in een dozijn gevoel.

Havendagen

Het eerste weekend van september is traditioneel het weekend van de Havendagen in Rotterdam. Vroeger een heel groot feest, tegenwoordig lijkt het een beetje bescheidener te zijn. Maar Rotterdam, haar historie, de haven, het blijft belangrijk voor Nederland.

Wij gingen afgelopen zaterdag een kijkje nemen op de Schiedamsedijk, waar het Maritiem Museum zit. Langs de kade lagen een heleboel oude schepen en scheepjes, die vroeger dagelijks het beeld van de haven bepaalden.

De oude kranen behoren tot het buitenmuseum van het Maritiem en staan altijd op de kade, net als de motoren. Maar nu werkten sommige van de zware machines. Ze stampten ritmisch en je rook de geur van diesel, teer en touwen. Oudgedienden wilden maar al te graag uitleg geven.

We snoven de sfeer op, haalden in het zonnetje herinneringen op aan toen we nog werkten. En tot slot liepen we door de stad, namen een -misschien wel laatste- ijsje op de Hoogstraat.

Levenskunst

Er zijn mensen die overal een positieve draai aan kunnen geven.

Bron: Google

Zelf ben ik beslist geen pessimist, maar hoe ik me zou voelen in een rolstoel…? Ik kan me er geen voorstelling van maken. Altijd enigszins afhankelijk…., met dagelijks niet te slechten barrières…. Mwah……..!

Maar een paar weken geleden stuitte ik op een Instagram-account van een jonge vrouw in een rolstoel. Ze merkte dat veel mensen haar maar zielig vonden. Maar ze straalde en lachend merkte ze op dat zo’n rolstoelleven ook positieve kanten heeft.

“Als ik naar een feest ga, kan ik altijd de mooiste schoenen aan, hoe ongemakkelijk ze ook zijn.”

Tja, dat is ware levenskunst.