Category Archives: geluksgevoel

Waterpret

Posted on by

Een komische film,over een 93-jarige die zich geen oor aan liet naaien, dat wilden we zien. Dus gingen we naar Thelma. Inderdaad een leuke film, beetje erg Amerikaans, tikkie overdreven, maar goed voor een gezellige middag.

Maar eigenlijk gingen we vooral naar LantarenVenster omdat die bioscoop aan de Rijnhaven ligt. Want in de Rijnhaven ligt tegenover het bios-terras een piepklein kunstmatig eiland in het water. Er is een loopbrug en sinds enige tijd wordt dat eiland vooral bezocht door zonaanbidders, wandelaars en lunch-opeters. En je kunt er nu dus sinds kort ook zwemmen.

Nee joh, wij hadden natuurlijk geen zwemkleding bij ons. Waren ook niet van plan om te gaan zwemmen. Veel te hoog, veel te nat. Ook veel te koud ondanks de tropische temperatuur. Maar kijken naar de zwemmers en zwemsters was al een waar genoegen.

Jonge mannen, fraai gespierd, hielden schijngevechten met elkaar en sprongen te pas en te onpas in het water. Er werd gelachen, geroepen en de sfeer was heerlijk zomers.

Wij namen plaats op een van de banken aan de rand van het water, bestelden iets lekkers te drinken en genoten, zomaar in eigen stad, van een perfecte zomermiddag.

Gefopt

Posted on by

Hoe kan dat nou? Zonder handen gaat de la open. Tenminste als zoonlief zegt “Open je” en hij gaat weer dicht op zijn commando “Sluiten”. Maar als papa het doet, werkt het niet. Ook mama krijgt het niet voor elkaar. Al dwalend op Instagram kwam ik dit filmpje van Worrld Travel tegen.

De verbazing van vader en moeder kon ik me goed voorstellen. en ook ik vroeg me af wat er nou precies gebeurde. Had het jongetje iets van magneten, stond er misschien zo’n Apple-ding in de la, wat reageerde op commando’s? Je weet het tegenwoordig maar nooit.

Maar nee, de oplossing was simpel. Maar niet minder verrassend. Een grap die nog vele keren herhaald kan worden bij oma, opa, tantes, neefjes, nichtjes, de melkman of wie dan ook.

Telkens weer zal er de verbazing over de tovertruc zijn. En telkens weer dat moment van “Oh ja, natuurlijk!! Een dijenkletser met houdbaarheidsdatum. Want over een poosje is hij daar natuurlijk te groot voor.

Kijk maar even, voor een momentje pure lol en vast en zeker goed voor een glimlach.

Zutphen

Posted on by

We waren 51 jaar getrouwd. Geen groot feest dit jaar, maar altijd wel een reden om er even tussenuit te gaan. Dus reden we vorig week naar Zutphen, waar we een hotel hadden geboekt.

Rustig op ons gemak en meteen een goede reden om onze nieuwe navigatie uit te proberen. Misschien kom ik daarop nog terug.

Zutphen is een heerlijk stadje om lekker te winkelen, te wandelen en zo nu en dan even uit te rusten bij een kopje koffie of een ijsje. En dat deden we dan ook!

Er is genoeg te zien en dus even wat foto’s als sfeerbeeld.

Picknick

Posted on by
Bron: Foto Facebook

Sommige mensen zijn echt Handige Harries. Kijk nou eens naar deze fiets. Voorzien van alle gemakken, tenminste voor de picknick.

Vul de flessen, pomp de banden op en spring op het zadel. De wereld ligt voor je open. Dorst hoef je niet te lijden en op de bagagedrager is vast ook nog wel plek voor een tas met broodjes.

😉 😉 😉

Maandag met muziek

Posted on by

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Een Hollands en vrolijk begin van de week, Andre Rieu en zijn orkest met De Klompendans. Op klompen of op huissloffen, dansen kan altijd.

Als de clip niet start, dit is de link

Gedicht

Posted on by

Jacques Klöters las dit gedicht een tijd geleden voor. Ik vind het mooi. Ook voor mij hoeft niet alles opwindend, flitsend te zijn. Gewoon is ook al genoeg.

Een stille dag

Ik vind een stille dag niet afgezaagd
en leid het liefst een alledaags bestaan.

Waarom spreekt mij die vredigheid zo aan,
is iets wat ik me vaak heb afgevraagd.

Echt waar: ik vind de ochtend al geslaagd,
als ik een briesje door een boom zie gaan.

Bij elk bewegend blaadje blijf ik staan
en door geritsel word ik uitgedaagd.

Het zijn de vonkjes die het leven kleuren,
het zijn details die haast onopgemerkt
de basis vormen van een groot geheel.

Van kleinigheden die terloops gebeuren,
is de magie nog lang niet uitgewerkt:
voor wie niet veel verwacht is alles veel.

Onno-Sven Tromp (1967)

Wist je…?

Posted on by

Ik hou van zingen, maar toch doe ik dat niet altijd. Wat ik vaak wel doe, soms volkomen onbewust, is een beetje neuriën. Een bekend liedje, een melodie die me zomaar te binnen schiet of een liedje dat ik die dag hoorde en in mijn hoofd blijft hangen.

Bron: Google afbeeldingen

Voor een ander is het misschien een beetje vervelend, zo’n brommend achtergrond geluid. Maar wist je dat je op die manier je hoofd helemaal leeg kunt maken? Want als je neuriet of zo maar een beetje humt in jezelf, dan is er geen plaats voor andere gedachten.

Toen ik het las, wilde ik het niet geloven. Maar ja, toch is het waar. Al hummend kun je niet aan iets anders denken.

Dus als je piekert, begin met het neuriën van een simpele melodie. Dan verdwijnen de piekergedachten als sneeuw voor de zon.

Verpakking

Posted on by

Wanneer ik iets voor iemand meeneem, verpak ik het meestal een beetje aardig. Het hoeft niet met veel opsmuk te zijn, maar een gezellig papiertje doet al wonderen.

Een tijdje geleden kocht ik iets bij de winkel van het arboretum. Het was maar een kleinigheidje, maar ik kreeg het plompverloren mee. Geen zakje, geen papiertje, niks. Gelukkig heb ik altijd wel een tasje bij me en thuis was een papiertje snel gevonden.

Een paar dagen later kocht ik in een geheel andere winkel ook iets kleins. Het hoefde niet eens in een tasje, want het paste zo ook in mijn handtas. Maar de verkoopster vroeg “Is het een cadeautje?” “Nou ja, eigenlijk wel” zei ik. En daarop deed het in een klein groen zakje, plakte er een leuke sticker op en gaf het me.

Het is maar een kleine moeite en leuk papier zal toch de kop niet kosten. Het geeft zo’n presentje meteen een ander cachet.

Hoeden en petten

Posted on by

Dinsdag schreef Sjoerd over een trafohuisje, dat ik in Zutphen zag. Gelukkig nog net op tijd kon ik het voor hem fotograferen, de gids liep al een stukje verder.

Het huisje staat tegenover dit gebouw. De grote stenen herinneren aan Pettenfabriek F.M.M. Krukziener. Hier zaten in de goeie tijd honderd meisjes en vrouwen petten te naaien en ook hoeden werden er gemaakt.

Jammer, maar de tijd van degelijke petten is voorbij. Degelijke geruite petten, of van Engels tweed. Het had wel wat. We dragen nu goedkope petjes met reclame of andere versieringen, ikzelf ook soms. Tegen de zon.

Mijn vader droeg altijd een hoed, een pet heb ik hem nooit zien dragen. Je kon hem uittekenen met zijn hoed. En als hij dan een bekende tegenkwam, nam hij dat hoedje af.

Daar in de Beekstraat nr. 25 in Zutphen moest ik aan hem denken. “Als ik een pettenwinkel begin, worden de kinderen zonder kop geboren” placht hij te zeggen. Hij was niet ongelukkig, zelfs een tevreden mens. Maar grote (zakelijke) successen heeft hij nooit gekend.

Maar ook de succesvolle pettenfabriek van meneer Krukziener ging uiteindelijk ter ziele. Ach ja, zo gaat dat….!