Niet alleen vrijdag maar ook zaterdag namen Leo en ik deel aan een excursie van de Wereldhavendagen 2017 en stond een excursie naar “de vuilnismannen van de haven” op het programma. We hadden geen idee wat we ons daar bij moesten voorstellen. Maar tijdens een leuke en vlotte presentatie leerden we dat het familiebedrijf Bek en Verburg meer dan een gigantische taak heeft aan het ophalen, sorteren en verwerken van het afval dat wordt aangeleverd door schepen van over de hele wereld. Ze doen dat in alle Nederlandse zeehavens en zorgen ook voor de afvalverwerking van binnenvaartschepen. Een huishouden heeft al zoveel afval, dus je begrijpt dat er tonnen en tonnen afval van die schepen komt. Je kunt het zo gek niet bedenken: plastic, papier, kapotte TL-verlichting, toner-cartridges, maar ook stoelen, stuwhout, batterijen, koelkasten, blik. Wel ruim 150 verschillende soorten afval!
Bek en Verburg komt langszij de schepen en haalt het afval zo op. Zo veel mogelijk begint men daar al met scheiden. Later in de grote loodsen wordt alles verder gescheiden. Afval is niet waardeloos, maar vormt op zichzelf weer een grondstof, want 93% van wat wordt weggegooid, wordt weer hergebruik en de gescheiden goederen gebruikt men om andere producten te maken.
Na de presentatie werden we in drie groepen verdeeld en kregen we achtereenvolgens nog wat uitleg van de directeur, liepen we langs de diverse afvalgroepen en mochten we een kijkje nemen aan boord van één van de ophaalschepen. En wie nou denkt, dat we een beetje smerig thuis kwamen, heeft het goed mis. Alles was opmerkelijk schoon. De schepen leken wel zo van de werf af te komen. Het blonk ons tegemoet. En hoewel het afval hier en daar wat raar rook, zag het er ook beslist opgeruimd en netjes uit. Alles was duidelijk gestructureerd. Een mooi en nuttig bedrijf, waar we best trots op kunnen zijn.
Category Archives: Actueel
Bakfiets
Kinderen lopen steeds minder. Je ziet overal moeders met kinderen op de fiets, in de bakfiets of achter de fiets aan in een karretje. Dat had ik vroeger ook wel willen hebben. Ik ben nooit zo’n held geweest op de fiets en een karretje er achter leek me wel wat. Maar ja, te vroeg geboren hè… Was er nog niet.
Nu zou ik vast en zeker zo’n kar met een segway willen hebben. Geen idee hoe het werkt, maar leuk is het wel. En hier gaan de kinderen ermee naar de BSO. Veilig vastgesnoerd, heb ik gecontroleerd. Of een helm verplicht is, weet ik niet.
Deel dit op:
Voorbereidingen
Vandaag beginnen de Wereldhavendagen 2017 in Rotterdam. Elk jaar weer een groots spektakel met heel veel excursies en demonstraties van allerlei maritieme bedrijven.
Gisteren waren er al veel voorbereidingen te zien. Podia werden opgericht, tenten stonden her en der in het havengebied en marineschepen werden naar hun tijdelijke ligplaats gesleept. En daar konden we dus mooi even bij meekijken tijdens onze wekelijkse Ganzenpas-wandeling. Want ondanks de regen aan het begin van de morgen, gingen we toch op weg en kijk… na een kwartiertje kwam de zon en werd het een heerlijke wandeling.
Deel dit op:
Ergernis
We scheiden het afval. Dat op zich is natuurlijk geen ergernis, alhoewel ik me soms enorm boos kan maken over verpakkingen met plastic én papier. Want dat is bijna niet van elkaar te krijgen. En al dat plastic is dan ook nog vaak gewoonweg overbodig.
Maar gft-afval kan niet in een gewone plastic zak. Daar hebben we bio-afbreekbare zakken voor. Het voelt als plastic maar is “minder schadelijk voor het mileu”. Nou dat zullen we dan maar geloven.
Maar de ergernis begint, als je zo’n zak wilt gebruiken. Wat een geklooi! Want met geen mogelijkheid krijg je die zak uitgevouwen, zodat hij over de afvalbak kan worden getrokken. Ik weet niet waar het aan ligt. Vroeger ging het gemakkelijker, maar nu is het echt een rotklus.
Deel dit op:
Oefenen
Oefening baart kunst, dat is een oud gezegde. En dat geldt nog steeds, want alles wat lastig is om te doen, wordt gemakkelijker naarmate je er meer ervaring in krijgt. Maar soms is oefenen wel lastig. Een micro-chirurg heeft natuurlijk niet zo veel oefenmateriaal voorhanden. Maar arts-assistent Victor Volovici oefent dan ook niet op levende wezens of op kippenpootjes, ratten of wat dies meer zij. Nee, hij oefent op bloemblaadjes. Stel je het eens voor, het blaadje van een gerbera met een snee er in weer heel maken.
Bron: AD / Sanne Donders
Met uiterst dunne pincetten, nog dunner draad en dan ook nog een keurig knoopje erop. Voor Victor is het een soort van meditatie. Hij oefent na een drukke dag thuis nog een keertje extra, om zich te ontspannen.
Nou ja, de een lost een puzzel op, een ander gaat in de lotushouding zitten mediteren. Hij doet het zo en doet het steeds perfecter.
Inmiddels worden meer micro-chirurgen op deze manier geoefend in super minieme hechtingen maken. Heel bijzonder!
( klik op de foto om het artikel uit AD van 11/08/2017 te lezen)
Deel dit op:
Dat mis ik….
Echt Rotterdams. Stoer, rechttoe rechtaan. Leuk om te geven en te krijgen! Te koop bij Dille & Kamille op de Hoogstraat in Rotterdam.
Afgelopen week wilden we een typisch Rotterdams cadeautje kopen. We wilden geen prulletje om in de boekenkast te zetten en het moest klein en draagbaar zijn. Onze voorkeur gaat dan uit naar iets eetbaars. Internet bracht uitkomst, er bestaan echt Rotterdamse koekjes “Maasstroompjes“. Maar waar kun je die dan vinden?
We dachten aan de Markthal, hét Rotterdams toeristisch middelpunt. Nou mooi niet! Daar is van alles aan eten te koop, van Spaans, Baskisch, Grieks, Turks, Italiaans, tot Japans en Chinees toe. Maar echt Rotterdamse of zelfs Nederlandse culinaire souvenirs zijn er niet of nauwelijks te koop. En dat vind ik een groot gemis. Uiteindelijk konden we onze Maasstroompjes kopen bij Dille & Kamille op de Hoogstraat, dus niet al te ver verwijderd van de Markthal.
Toch blijft het me steken dat op zo’n toeristische plek bij uitstek als die Markthal geen winkeltje is met echt Hollandse producten. Want wat is er nou leuker dan uit je vakantieland iets mee te brengen wat je kunt proeven. Dus welke ondernemer doet iets met mijn suggestie: een echt Nederlandse winkel? Met Rotterdamse Maasstroompjes, Zeeuwse babbelaars, Friese dumkes, Arnhemse meisjes, Goudse stroopwafels, Schiedamse jenever of Vlaardingse Schelvispekel. Misschien zijn er nog wel veel meer echt Hollandse producten te vinden… En dan leuk verpakt, geen grote doos of fles, maar klein en handzaam. Zodat je het gemakkelijk meeneemt op je terugreis. Me dunkt, er is beslist markt voor. Zeker in de Rotterdamse Markthal!
Deel dit op:
Wandelen
Ook al maak je een wandeling voor de zoveelste keer, er is altijd wel iets nieuws te ontdekken. Gisteren maakte de Ganzenpas een wandeling in de buurt. En dan kom je bijna automatisch uit bij de Rotte. Tussen de rivier en de Ommoordse huizen ligt een stuk groen, met een parkachtig landschap, een kinderboerderij en weides waar koeien en paarden grazen. 
Er strijken regelmatig allerlei vogels neer en zo zagen we gisteren dat de zwaluwen erg laag vlogen. En ineens begrepen we het. Op de paaltjes van het hekwerk zaten jonge zwaluwen, die door hun snel aanvliegende ouders (bij)gevoed werden. Het was een niet alledaags plaatje en ik had het ook nog nooit zo gezien. Vraag me niet wat voor soort zwaluw het was, want daar kan ik geen antwoord op geven.
We hielden stil en ik hoopte een foto te kunnen maken. Maar ja, met langs snellende fietsers en zelfs een auto was dat onbegonnen werk. Ik kreeg slechts één jonge zwaluw op de plaat, nog van tamelijk ver ook. Maar goed, het is niet anders. Ik was al blij dat er zwaluwen waren, want die zitten hier dan toch nog!
Deel dit op:
Waanzin
Ineens lees ik een berichtje op Facebook dat er 900 kilo biologische spinazie vernietigd had moeten worden omdat de blaadjes te groot waren.
Dat soort berichten brengen me altijd meteen het verhaal van het vrouwtje van Stavoren in gedachten. De rijke weduwe vroeg een kapitein haar het kostbaarste ter wereld te brengen. Toen hij terug kwam met een lading graan, liet ze die lading overboord kieperen, omdat ze dat niet kostbaar genoeg vond. Toen ze gewaarschuwd werd dat niet te doen, wierp ze haar ring in zee en zei: “Net zo min als ik deze ring ooit terug zien, zal ik aan de bedelstaf geraken”. Maar haar ring kwam terug, opgeslokt door een vis, die voor haar diner bestemd was.
De spinazieteler had gelukkig het benul om die spinazie maar gratis weg te geven, want zomaar zoveel kostelijke groenten wegsmijten is ook nu toch nog zonde. En daar had hij helemaal gelijk in! Binnen de kortste keren was alle spinazie uitgedeeld.
Deel dit op:
Eieren
Onze eieren komen meestal van de “eierman“, de man die al vele jaren elke week trouw bij ons aan huis komt. Er staat geen stempel op. Ik denk dat het biologische eieren zijn, maar echt helemaal zeker ben ik daar niet van. Maar ja, hij is nu met vakantie, dus kocht ik eieren bij Appie. Die heb ik natuurlijk meteen gecontroleerd en gelukkig, ze waren niet besmet met fipronil. Althans, dat denk ik, maar ook dat weet ik niet zeker. 
Want als ik hoor en lees hoeveel eieren er dagelijks gelegd en verhandeld worden, kan ik nauwelijks geloven dat die allemaal gecontroleerd zijn. Hoelang wordt dat vergif al gebruikt?
En trouwens, in hoeveel voedingsmiddelen zit ei? In cake, koekjes, mayonaise, advocaat… Is dat dan allemaal wel safe? Is dat ook gecontroleerd en, indien nodig, vernietigd?
Of zijn we weer opgezadeld met een enorme hype. Want je kunt de radio niet aanzetten, de krant niet opslaan of FB bekijken, of je ziet er wel een berichtje over.
En hoewel ik het heel prima vind dat er over bericht wordt, is het toch ook wel erg hypocriet. Want al die andere zaken die te koop zijn, zijn op de lange duur ook fnuikend voor onze gezondheid en die van onze kinderen. Maar daar hoor je nauwelijks iets over. In tegendeel, daar wordt lustig mee geadverteerd.
Deel dit op:
Neutraal
Wat een gedoe om iedereen tevreden te houden. Nou moeten we weer “genderneutraal” worden en mogen we geen “meneer” of “mevrouw” of “dames en heren” zeggen.
Waarom toch? We zijn toch met z’n allen gewoon mensen? Hoe je je voelt of hoe je eruit ziet, van wie je houdt, of je links- dan wel rechtshandig bent, wat doet het er toe?
Hoe moet je het anders omschrijven? “Beste mensen?” Ik vind dat niet altijd even goed passen bij de omstandigheid. “Lieve stadsgenoten, fijne reizigers”? Het doet allemaal een beetje gemaakt, overdreven aan. In de communistische tijd werd iedereen aangesproken met “Kameraad” en ook dat is toch nu volkomen achterhaald.
Ach, misschien waait het allemaal wel over. Dus hoeft de eigenaar van deze winkel de naam ook nog niet te veranderen 😉
