Hallo, dit is het weblog van KnutzEls.
Samen met Leo woon ik in Rotterdam. Onze twee zonen zijn al lang volwassen en wonen elders.
Ik heb vele hobbies, die allemaal min of meer creatief zijn. Maar ook reizen vind ik heerlijk, of het ver weg of dichtbij is. En tijdens die reizen fotografeer ik van alles onderweg.
Ik hou ook nog van wandelen, lezen, puzzelen en naar muziek luisteren.
Speciaal voor mijn 61e verjaardag kreeg ik dit blog van jongste zoon. Zijn vertrouwen in moeders IT-kennis is groot, maar hij blijft op de achtergrond als steun en toeverlaat bij technische problemen
Het is maar klein, dit beeld van Huib Noorlander en het heeft een bescheiden plekje. Je kunt het vinden op de hoek van de Crooswijksesingel en Linker Rottekade tegenover de Noorderbrug in Rotterdam.
Waarom nou juist daar? Omdat op die plek jarenlang bier werd gebrouwen. Daar stond de Heineken Brouwerij. Jarenlang was Leo één van de vele medewerkers. Niet in de brouwerij zelf, maar op kantoor.
Daarom hier een foto van De bierdrinker. Ik vind gewoon dat dit beeld een plekje op mijn blog verdient.
Ik heb zelf geen mooie foto van het beeld, dus gebruikte ik de foto van deze link, waar ook nog meer beelden en informatie over Huib Noorlander te vinden zijn.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Rustig aan, met paard en wagen op weg naar een mooi plekje en ‘s-avonds zitten bij het kampvuur. The Fureys met Campfire in het dark.
Als kind kreeg ik niet altijd limonade als ik iets wilde drinken. Dat bleef bewaard voor speciale gelegenheden. Nou ja, dat klinkt een beetje zwaar, zondag was al speciaal genoeg om limonade te schenken. Maar dan bleef het bij één glas. Had ik nog meer dorst dan voldeed de kraan aan mijn vraag.
Nu drink ik nog maar zelden limonade. Zelden kant en klaar, maar gemaakt van een heel klein beetje siroop en veel water. Het is me al gauw te zoet.
Gek genoeg hadden wij zelden zoiets als siroop. Dat vond mijn moeder niks. Dus kocht ze Sunrise limonade. Maar ze kocht ook flessen met druivenlimonade, van Franka als ik me goed herinner. Beide merken zijn al lang niet meer op de markt. Nu wordt de keus uit al die verschillende merken soms te ingewikkeld.
Laatst zag ik een foto van het affiche van Sunrise, dat in Rotterdam geproduceerd werd. En toen ging het luikje in mijn herinnering weer open.
Verdrietig zijn, het komt in elk mensenleven voor. Sommige soorten van verdriet moeten gewoon slijten, soms tergend langzaam. En dan nog kan het een tere en zere plek blijven.
Maar wat lichtere soorten verdriet zouden met dit soort remedies best wat kunnen verminderen.
Koken kan ontspannend werken, hakken en snijden geeft lucht aan frustraties. En het is in elk geval gezonder dan je verdriet verdrinken in alcohol.
Van Lies kreeg ik een recept van een Ierse cake. Niet gemaakt met melk en boter, maar met thee en slechts één ei. Dat moest ik eens proberen.
Irish Barmbrack 225 gr. rozijnen (of een combinatie van rozijnen en ander gedroogd fruit) 240 ml. koude sterke zwarte thee 120 gr. zachte bruine suiker (ik gebruikte 110 gr.) 1 losgeklopt ei 225 gr. zelfrijzend bakmeel snufje zout en eventueel een theelepel speculaas- of kruidkoekkruiden)
Doe de rozijnen met de thee en de suiker in een schaal. Laat het minstens 4 uur, maar liever nog de hele nacht staan zodat de suiker goed oplost en de rozijnen de thee kunnen opzuigen. ***** Verhit de oven voor op 160 graden Celcius. Vet een cakevorm (ongeveer 21 x 11 cm) in met boter of olie. Voeg bloem, ei, zout en eventueel kruiden toe aan het fruitmengsel. Roer tot alle bloem is opgenomen en een stevig deeg/beslag ontstaat. Doe het deeg in de ingevette cakevorm, strijk glad en bak de cake ongeveer 1,5 uur. Test de cake met een satéprikker. Komt die er droog uit, dan is de cake gaar.
Natuurlijk vond ik op internet nog diverse variaties, vrijwel allemaal gelabeld als “echt” en “origineel” Iers. Soms iets luxer, vaak zelfs veel luxer, met bier in plaats van thee, met extra whiskey, met een keur aan allerlei gedroogd fruit. Maar dit lijkt me wel een oigineel recept, dat van moeder op dochter werd overgegeven.
Oh ja, de Barmbrack smaakte heerlijk!!! Je kunt de plakken met wat roomboter besmeren, maar dat vind ik niet echt noodzakelijk. Ik haalde er ruim 12 stevige plakken uit. En vanzelfsprekend kreeg Lies er ook een paar.
Hoe zou ons leven er uit zien als ik toen een andere beslissing genomen had?
In 1971 viel Sint op zondag en zwager wilde dat vieren op zaterdagavond. Mij kwam dat helemaal niet uit, ik wilde naar de jeugdsoos. Sint vieren kon ook gewoon op zondag. Zwager vond het niks, schikte zich mopperend.
Ik kende de soos niet, voelde me er een beetje verloren. Totdat die ene jongen binnenkwam. Ik schoof meteen naast hem en begon een gesprek.
De jongen heette Leo, was erg aardig en bracht me thuis. Al na een paar dagen belde hij om een afspraak te maken. De rest is geschiedenis. We gingen al heel gauw samenwonen en op 14 augustus 1973, zijn we getrouwd.
Maar had ik naar mijn zwager geluisterd, had ik Leo nooit ontmoet, hadden we geen twee zonen gekregen. Was die foto nooit gemaakt.
En was ik ook niet vandaag precies 52 jaar getrouwd. 😉 😉 😉
Vorige week stelde M. een wandeling voor over het laarzenpad. Het wat…? Ze wees vagelijk richting Rotte, de brug over en dan, nou ja daar ergens is het. Ik weet wel hoe we gaan moeten. We knikten, ook R. met haar rollator.
En daar gingen we, M. achterna. Acht dames, allen ruim 70 jaar oud en sommige zelfs richting 90, stapten voort.
De dijk op naar de Rotte, de brug over, best een stevige klim en dan richting ….? Ja, hierheen…..! Het viel mee, eerst voornamelijk zelfs asfalt. Die laarzen zouden we die nog nodig hebben?
Maar dan zwaait M. naar links af. Een zeer hobbelig en nogal wild pad, smal en met hoge planten links en rechts. Er liggen smalle en wat griezelige planken bruggetjes op het parcours. De rollator moet zo nu en dan een beetje getrokken worden, sommige dames willen wel een helpend handje. We moeten goed opletten waar we onze voeten zetten. Vallen willen we tenslotte niet.
Maar uiteindelijk komen we weer op meer gebaande wegen. We weten weer waar we zijn en dan lonkt er koffie onder een parasol. Een beetje avontuurlijke maar lekkere wandeling. Die gaan we vast nog eens lopen.
Wie er over schreef weet ik niet meer. Maar meteen nadat ik over dit boek las, kon ik het vinden in de bieb. De schrijfster kende ik al van een eerder boek, dat ik met veel plezier had gelezen.
En ook dit boek hield mijn aandacht behoorlijk vast. De beschrijving van de vijf zussen, waar ook schrijfsters moeder toe behoorde, was op veel plekken herkenbaar. De vrouwen waren allemaal geboren in het begin van de 20e eeuw. Een generatie die ik ken van mijn eigen moeder, haar zussen.
Loes Hegger: Zoals zussen zijn.
Als hun moeder plots overlijdt, wordt zwijgend aangenomen dat de oudste dochter het huishouden op zich neemt. Zij is net vertrokken naar het buitenland, wordt halsoverkop teruggeroepen en ziet haar dromen en haar kansen op een eigen leven vervliegen. Het maakt haar boos, streng en zurig.
De oudste moet zich schikken. Die simpele gedachte van “zo hoort het, dus zo gaat het” past in die tijd. De man/vrouw verhoudingen, de plaats van de vrouw en haar ondankbare, maar vreselijk belangrijke taken in het huishouden, zullen velen herkennen.
Niet alleen oudste zus, maar ook de anderen, voelen het gebrek aan duidelijke waardering, de weggestopte gevoelens en frustraties, het uit de weg gaan van lastige vragen.
De verstikkende regels van fatsoen, maar ook soms -binnenkamers- bevrijdende slappe lach en het beoordelen van afwijkend gedrag.
Maar toch is er de onmiskenbare liefde en verbondenheid van de zussen. Al worden de goed bedoelde bedoelingen ook weer niet snel herkend.
Al met al een goed leesbaar boek, dat de lezer misschien wel even aan het denken zet.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vrolijk liedje uit de oude doos. Zo te zien aan het publiek uit mijn tienerjaren: Mouldy old pigeon van Lieutnant Pigeon.
Sociale media zijn soms een bron van ergernis, maar ook een goudmijn aan leuke vondsten.
Op Facebook vond ik dit grappige speelgoed fornuis. Je kunt je zo voorstellen hoe kleine meisjes (en misschien ook wel jongetjes) hier uren mee hebben gespeeld. Vader en moedertje waren, eten moesten koken of vieze soep wilden maken voor die vervelende visite-mevrouw.
Nu hebben kinderen heel ander speelgoed. Soms is het van tandenknarsende zoetheid in roze of hemelsblauw, maar vaak zie ik speelgoed dat me iets te veel de werkelijkheid benadert. Pistolen, tanks, akelige voorwereldlijke dieren, ik zou het niet graag kopen.
Maar zouden kinderen van nu nog met zo’n fornuis willen spelen? Is het niet te bepalend, vastgepind op koken en zorgen…? Ik zou het eigenlijk niet weten.
