Dit jaar staat er een trip naar Londen gepland op onze agenda. Dus struinen we zo nu en dan het internet af op zoek naar “leuke dingen”. Binnen no time krijg je dan ook allerlei zaken, waarvan BigBrother meent dat het je ook wel zal interesseren. Meestal natuurlijk zijn dat advertenties van niet te missen evenementen en tripjes. Maar soms stuit je op iets wat toch wel de moeite waard is.
Zo postte Alice Loxton (@History_alice) op Instagram een bericht over de hekjes die overal in Londense wijken langs de tuinen staan. Die zijn niet gewoon rechttoe/rechtaan, maar hebben een opmerkelijke vorm.
Want al zijn het nu hekjes, vroeger waren het … draagbaren. Door hun vorm waren ze gemakkelijk te stapelen, snel te pakken en stevig en geschikt dus voor het vervoer van doden en gewonden. Ze konden goed gereinigd worden, wat weer belangrijk zou zijn bij een gasaanval.
Het is een prachtig voorbeeld van hergebruik, want voordat ze draagbaren werden, waren het … hekjes. De Londenaren werden in de oorlog gevraagd (of gesommeerd) hun hekjes af te staan voor het produceren van draagbaren. En na de oorlog werden die dus weer gebruikt als hekjes.
Tja, wie let daar nou op als je al wandelend langs al die hekjes komt? Maar wij zullen er nu niet zo maar aan voorbij lopen.
Kijk nou, een standbeeld voor Agatha Christie, de koningin van de thrillers. Midden in West End, London. En niet voor niks, want even verderop, in het St. Martins Theatre speelt voor het 65e jaar haar stuk 
Hier in Nederland is het niet meer gebruikelijk om politieagenten herkenbaar op de foto te zetten. Ik dacht dat het in Londen ook niet mocht. En we zagen onderweg eigenlijk niet meer zulke echte bobby’s. De meeste agenten hadden een uniform aan met van die felgele hesjes en eigenlijk zag ik geen verschil meer met de Nederlandse agenten. Begrijpelijk dat wel, maar zo’n stoere agent met een echte helm, al was het maar voor de couleur locale…. En toen in Soho zag ik deze drie hun ronde maken. Vriendelijk keuvelend met voorbijgangers, hier en daar een aanwijzing geven. Helemaal de Londense sfeer. Dus vroeg ik of ik ze mocht fotograferen. “Why not? All of us?” Ja, graag! Ze gingen er eens goed voor staan. Real British en de achtergrond onmiskenbaar Soho…!
Je snapt wel dat ik dit boekje in Londen niet kon laten liggen. Blijf kalm en ga verder, een wijsheid die je heel ver brengt. Ik heb wel meer van dat soort boekjes zoals met Chinese en Oosterse wijsheden. Niet elke wijsheid is ook in praktijk te brengen, maar zo nu en dan helpt het me op weg.
Of Engeland uit de EU stapt en hoelang dat nog gaat duren, ik weet het niet. Mocht je de Engelse kranten geloven, dan was dat het gesprek van de dag. Maar in de pubs waar wij een biertje dronken leek dat alles niet zo van belang. In alle zaken stonden de TV’s aan met sport. Aan de ene kant honkbal, aan de andere kant voetbal. Het geluid op “mute” en verder een muziekje. Voeg daarbij het geroezemoes van tientallen gesprekken en je krijgt een heel speciaal en gezellig sfeertje. Geen ober die naar je toekomt, nee… . Je moet zelf naar de bar, een biertje bestellen en meteen betalen, boter bij de vis. Leo wist niet zo goed welk bier hij nou zou nemen. In één zaak was er keus uit wel twaalf verschillende merken. Geen probleem, hij mocht even voorproeven. Er werd een bodempje in een klein glaasje getapt. Hij nam een bitter en gehopt bier en voor mij kwam er een wat bloemige pale ale op tafel. Of cider, wat ik ook heel lekker vind. Op de een of andere manier voelden wij ons heel erg thuis, hoewel we in Rotterdam niet zulke cafégangers zijn. En wie vindt in Rotterdam nou nog zo’n mooie deur?
En wij stonden hier in de rij voor de 
Afgelopen week waren Leo en ik in Londen. En ondanks dat het Londens gemeentebestuur het verkeer in goeie banen wil leiden, is en blijft het een hectisch geheel. Met bewondering keken we hoe de ontelbare bussen door rijen taxi’s en dure automobielen laveerden, keurig naar de stoep kwamen als je je hand opstak. En hoe watervlug sommige fietsers links en rechts voorbij schoten. Het was ook nog eens zeer luidruchtig en hoewel we toch wat gewend zijn in Rotterdam.