| Hier thuis is het nog steeds een beetje puinhoop. Spullen opgeslagen, kale wanden, bank midden in de kamer, geen tafel, geen opbergplek.Een beetje kamperen in je eigen huis. Deze week komen schilders en vloerenleggers, volgende week kunnen we de boekenkast weer op z’n plek zetten.
Maar er is altijd wel een kopje thee en dat boek zit ook wel snor. Dus zelfs tussen alle rommel zit geluk in een klein hoekje 😉 |
 Bron: Pinterest |
Tag Archives: boeken
Meisjesboeken
Zo nu en dan staan er, bij de drogist die 2e hands boeken verkoopt, meisjesboeken. Beduimeld, min of meer stukgelezen, maar allemaal met een vleug nostalgie. Soms koop ik er één of meerdere. Voor de prijs, Eur 1,– per stuk, hoef je het niet te laten. Ik knap zo’n boek dan een beetje op. Een nieuwe rug is al gauw nodig, soms meer. Als ze echt helemaal uit elkaar liggen, begin ik er niet aan.
| Een tijdje geleden vond ik dit boek. Ook hier hier lag de rug er af, maar gelukkig niet helemaal en de originele rug was nog op nieuw te gebruiken. En ik wist ook meteen al wie ik het zou geven. want zij verzamelt oude meisjesboeken. Maar voordat ik het opstuurde, las ik het boek zelf. En het viel me op hoe de wereld van toen (rond 1951) verschilde met de wereld nu. Vijf jonge meiden op vakantie, dan krijg je natuurlijk veel gegiechel, flauwe opmerkingen, meligheid. Maar toen nauwelijks gesprekken over jongens, totaal geen seks, geen make-up, glamour of bling-bling. Ze verveelden zich geen moment, staken resoluut de handen uit de mouwen toen dat noodzakelijk was. Geen klachten over de primitieve behuizing en hoewel ze toch aardig beschermd opgevoed waren, was hun visie op de wereld best heel volwassen. |
 |
Alleen vraag ik me af hoe meisjes van zo’n jaar of 13-14 nu over zo’n boek zouden denken.
Verborgen boodschap
“Verborgen boodschap”, een thriller van een schrijver die ik nog niet kende, John Sandford (pseudoniem voor John Camp). Verhaallijnen die door elkaar heen lopen, maar dan toch bij weer elkaar komen en een onverwacht plot. Het boek leest lekker, het verhaal is goed in elkaar gezet. En niet alleen moord en doodslag, maar ook een politiek relletje.
Zoals gewoonlijk haal ik thrillers uit de bieb. En toen, al halverwege het boek vond ik een papier tussen de pagina’s. Een uitgescheurd agendablad. Een concept van een brief, waarin o.a. staat “vandaag is alweer mijn laatste werkdag van 1998”. Maar de agenda is van 2003. Verderop staat nog iets over mappen op een computer, met een zeer geheimzinnige code. Meteen sloeg mijn fantasie op hol. Was dit soms ook een verborgen boodschap? Maar voor wie en wat zou het dan zijn? Of is dit een notitie van iemand die een spelletje met de volgende lezers wil spelen? Ik liet het briefje gewoon in het boek zitten, voor de volgende lener. Dan zit die er weer mee!
Straat van duizend bloesems
| Ik kende de schrijfster niet, maar dit boek trok meteen mijn aandacht in de bieb. Ik twijfelde, legde het weg maar ben toch weer terug gegaan om het te lenen. En het stelde niet teleur. Hiroshi en Kenji zijn twee broers, die al jong wees worden en door hun grootouders worden opgevoed. Het boek begint in 1939, als de kinderen al naar school gaan. Hiroshi is groot en setrk en zijn liefste wens is sumo-worstelaar worden. Daar traint hij al hard voor. Zijn broertje is kleiner, geen vechtersbaas, dromerig. Hij kan uren kijken hoe een kunstenaar maskers snijdt en zou dat ook graag willen leren. Door de oorlog komen hun dromen op een zijspoor en na de oorlog moeten zij hun weg in het snel veranderende Japan zien te vinden. Hiroshi pakt zijn sumo-training weer op, Kenji weet nog niet wat hij moet beslissen, studeren of heeft hij toch voldoende talent om maskers te snijden? En past de liefde in hun leven? |
 |
Gail Tsukiyama beschrijft in mooie zinnen de hoogtepunten en de tragedies in het leven van beide jongens. Het boek geeft een goed beeld van de diverse tradities in het oude en nieuwe Japan.
Opruimen
 |
Tja, een waarheid al een koe, deze quote van Pinterest. Dus wat doe je dan, je kijkt naar de boekenkast die uitpuilt en besluit dat het weer eens tijd wordt om wat op te ruimen. Met pijn in het hart, natuurlijk, want veel boeken zijn gekregen, waren prachtig om te lezen of er hangen andere herinneringen aan. Nou ja, even doorbijten dus en niet al te veel blijven hangen in “oh ja, weet je nog….” 😉 |
Witte raaf
Bij het station van Twello staat dit beeld. Volgens het commentaar zou het gaan om Akka van Kebnenaise, de gans met op zijn rug Nils Holgerson. Selma Lagerlöf beschreef hun vele avonturen, die ook verfilmd zijn. Ik herinner me een prachtige serie op TV, waar ik graag met de jongens naar keek.
Ik ben niet zo goed in het herkennen van vogels, maar dit lijkt me toch geen gans. Eerder een witte raaf. Maar goed, dat is ook bijzonder, toch?
Argentijnse avonden
Sommige mensen leven in een gezapig ritme, met zekerheden en nauwelijks twijfel. Zij begrijpen vaak niet dat anderen zoveel zekerheid te benauwend vinden en daarom op zoek gaan naar een ander leven. Die dan het avontuur zoeken en beginnen aan een ongewisse toekomst.
 |
Zo’n man was Rinus van Mastrigt, zoon van een Rotterdamse kruidenier uit de Zwart Janstraat. Als hij tijdens de crisis van de jaren 30 geen werk kan vinden, besluit hij naar Indië te gaan. Daar ligt werk genoeg voor een bouwkundige zoals hij. Alleen, de reis er naar toe is nogal duur. Waarom dan niet op de fiets? En zo begint een leven met vele avonturen, ups en downs, mooie en slechte tijden. We zouden er niet van op de hoogte zijn, ware het niet dat Carolijn Visser in contact kwam met de dochter van Rinus. Zij vertelt in Argentijnse Avonden over Rinus, zijn dochters, de familie en vele anderen wier levens door toeval (of het lot) met elkaar zijn verknoopt. Wie weten wil hoe Rinus en zijn dochters via Indië in Argentinië terecht komen, moet het boek maar lezen. Ik was geboeid van begin tot eind en las het in één adem uit! |
Vriendschapsbrood
| Ik las het boek “Vriendschapsbrood” van Darien Gee. De omslag gaf al een “feelgood” gevoel en dat klopte ook. Het boek deed me een beetje denken aan “De quiltclub” van Jennifer Chiaverini. Niets zwaarwichtig, al komen er toch ook wel heel veel gevoelens in voor die we allemaal kennen. Schuldgevoel, verlegenheid, onzekerheid en het gevoel te kort geschoten zijn in de relatie met anderen. Maar gelukkig, alles komt goed op het eind en zo hoort het ook. In het boek wordt verwezen naar een website. Er zijn meer dan 74.000 mensen die dit leuk vinden en er worden recepten voor het brood geplaatst met allerlei variaties. |
 |
Laat nou in diezelfde week als ik het boek in de bieb leende, mijn buurvrouw Marjolein voor de deur staan met een doosje startdeeg. Hoe toevallig kan het zijn. Natuurlijk nam ik het doosje aan, al was het puzzelen omdat we ook een paar dagen weg gingen. Van het boek wist ik dat het deeg in de diepvries bewaard kon worden en ja hoor dat ging prima.
Want inmiddels is Herman, zoals we het brood hier noemen, gebakken en opgegeten en zijn er weer porties deeg in omloop gebracht.
Ergernis
| Je ergeren aan dingen waar je toch niets aan kunt veranderen, heeft totaal geen zin. Het is beter je schouders erover op te halen, want voor je het weet is je humeur naar de knoppen.Toch erger ik me regelmatig in de bibliotheek. Daar is een leeshoek met lekkere stoelen, waarin je heerlijk kunt lezen. Ik installeer me daar graag met een stapeltje week- of maandbladen om rustig door te kijken. De bladen staan in rekken, waarop de naam van het blad is vermeld.
En dan gebeurt het regelmatig dat alles compleet door elkaar staat. Het is toch een kleine moeite om alles weer netjes op zijn plaats terug te zetten? |
 |
Pudding Tarzan
Dit was de favoriete zoethoud-film als onze jongens ziek waren. Liggend op de bank, met ernaast een krukje waarop sap en koekjes. Ik geloof dat we het begin van deze film niet eens goed hadden opgenomen. Maar dat weerhield onze jongens er niet van om hem keer op keer te bekijken. Toen ik deze week het boekenweek geschenk van de bibliotheek kreeg, zag ik dat de film gemaakt was naar aanleiding van het boek.
Zoeken op You Tube leverde alleen het begin van de film op, maar het houterige Nederlands herkende ik meteen: