Ontbijt

Verblijven in een hotel heeft diverse bekoringen voor mij. Ik ben altijd zeer benieuwd naar de kamer, het uitzicht en vooral het ontbijt.

We hebben tijdens onze reizen al heel wat vreemde gerechten als ontbijt voorgeschoteld gekregen. Van zeer pittige kerriesoep, glibberige mie uit enorme gamellen tot een soort soep waar de kippenkop nog in dreef.

In westerse hotels is het aanbod wat minder exotisch, al mogen we graag iets proberen wat we niet kennen. Dat zijn nu vaak vega smeersels, maar ook wel kaas of worst die er geheel anders uitziet dan thuis. En soms is het lekker, of valt het gewoon vies tegen.

In de meeste hotels krijg je tegenwoordig een ontbijtbuffet. En daar genieten Leo en ik erg van. Rustig beginnen met een sapje, een eitje, bacon, worstjes en soms nog wel meer. Dan langs de broodjes en kiezen uit wat er voorhanden is. Meestal is één ronde niet genoeg en lopen we wel een paar maal met als toetje wat yoghurt met fruit. Thuis eten we ook altijd redelijk uitgebreid, maar beslist minder dan in een hotel.

En dat ondanks het artikel in Metro, waarin de bacteriebrigade waarschuwt vooral goed op te letten of alles wel op de juiste manier wordt gekoeld of verwarmd.

Niet te vinden

Stap in Duitsland een DM-drogist of Rossmann binnen en wordt overdonderd door de enorme hoeveelheid artikelen die er te koop zijn.

Vele soorten tandpasta bijvoorbeeld. En dan de andere tandverzorging. Borstels, gewoon en elektrisch, tandenstokers, flosdraad en nog meer. Een paar dingen vielen me daarbij op. Plastic tandenstokers in overvloed, kleuren, soorten en maten.

Maar houten tandenstokers, nergens te koop. En dat lijkt me nu toch ietsje milieuvriendelijker. Gelukkig hier nog wel te vinden, bij vrijwel elke drogist.

Ook zocht ik naar iets waarmee je de tandenborstel kan afsluiten. Wij gebruiken een elektrische reistandenborstel met aparte borstels. En als je die dan nat mee terug moet nemen…. bah…..!

Na heel veel zoeken vond ik uiteindelijk wel iets. Nu kunnen onze vochtige tandenborstels dus netje in het plastic kapje en met de borstelhouder in een plastic opberghoesje.

En dat laatste heb ik jaren geleden zelf gemaakt, want ook dat is nergens te koop. Vreemd toch, want een reistandenborstel neem je tenslotte mee op reis en moet ook behoorlijk opgeborgen kunnen worden.

Maandag met muziek

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Een schilderachtig pleintje, geur van lavendel en knoflook, zon en een vleugje zeelucht. En dan boodschappen doen op een Marché en Provence, zo heerlijk bezongen door Gilbert Bécaud

Als de clip niet start, dit is de link

Simpel

Bron: Facebook / Recycled, Restored, Re-puposed, Reused

Wie er oog voor heeft, ziet schoonheid in de simpelste dingen. Een ander zou deze blikjes als “troep” in de prullenbak werpen.

Maar de maker van deze foto zag er wel iets fraais in. Nam een paar spuitbussen met verf en spoot de verkreukelde blikjes.

Nog wat bloemen uit de tuin of van de berm geplukt en kijk, dit ziet er toch heel aangenaam uit? Weggooien kan altijd nog.

Verzorging

Mijn tante Zus werd 94 jaar en had tot op het eind van haar leven een superzacht velletje. Geen vlekje, geen pukkeltje te zien. Hoe verzorgde ze haar huid toch? Als je daarnaar vroeg, lachte ze een beetje. En steevast antwoordde ze: “Gewoon elke dag met de vaatdoek en een beetje Sunlight zeep”. Mijn zus en ik geloofden dat natuurlijk niet. Sunlight zeep, die scherpe zeep en dan geen lekker luchtje. Jasses!

Mijn zus zwoor lange tijd bij Lancôme, later bij de producten van Dr. De Hoog. Zelf gebruikte ik jarenlang Dr. Payot, maar in een zuinige bui switchte ik naar de potjes en flesjes van het Kruidvat huismerk. Inmiddels gebruik ik dat huismerk al weer jaren tot grote tevredenheid.

Dat belet me niet om bij een bezoek in Duitsland uitgebreid rond te snuffelen bij zulke grote drogisterijen als DM of Rossmann. En dan koop ik nog wel eens wat bodylotion van de huismerken.

Leo gebruikt voor zijn gezicht wel een wat duurder merk, omdat zijn huid soms heel allergisch kan reageren. Dat bestelt hij op internet. Maar een tubetje voetcrème of doucheschuim koopt hij dan toch wel in Duitsland.

We blijven ons verbazen over de enorme sortering van allerlei producten, waarvan we niet wisten dat we ze nodig zouden kunnen hebben.

Niks

Een winkel van niks. Geen vlees, geen vis, geen slijterij, gewoon niks.

Nee, ik schrijf dat niet uit bozigheid, want het staat gewoon op de ruit met flinke letters. Hier worden drankjes verkocht met nix, dus 0/0 procent. Ik zou zeggen, dan is het limonade…. Maar daar zullen de drankjes wel te bijzonder voor zijn.

Ieder zijn smaak. Op zijn tijd drink ik ook graag een glaasje zonder alcohol. Soms een luxe drankje, dat ik cadeau kreeg, soms een scheutje siroop met plat of bubbelwater. Net wat er op dat moment voorhanden is. Maar dan drink ik wel wát, niet niks.

Gekke wereld toch, dat je zoiets dan als een soort van reclame op je winkel zet. Nix, en toch wat. Wat dan? Ik gok even, maar ik denk dat de prijs niet niks is.

Sommelier

Volgens mij is een sommelier iemand die verstand heeft van wijn en je adviseert in een restaurant welke wijn het best zou passen bij je gerecht.

Bron: Google foto’s

Maar tegenwoordig heb je sommeliers voor brood,  thee, water en zelfs melk. Over thee valt nog wel het een en ander te vertellen. En brood is ook heel veelzijdig, dus bron voor een lang verhaal. Maar wat zou je nou over melk kunnen vertellen, of over water?

Ik vraag me af hoe de wijnsommeliers dit vinden.  Verliest wijn nu zijn wat elitaire imago? Want over wijn valt wel veel te zeggen. Met “lekker slobberwijntje” kom je niet ver. Hier in Nederland, maar in andere landen nog veel meer, kan men er eindeloos over uitweiden.

Eigenlijk is het woord “sommelier” nu een beetje gedegradeerd. Wijndeskundige dekt de lading, maar klinkt natuurlijk ook niet zo frivool.

Maar brood-, melk-, water- of theedeskundige. Het bekt niet echt, klinkt zo stoffig en bedompt. Wie zou daar nou eens een mooie draai aan kunnen geven?

Langs de Rotte

Op één van de mooie -nou ja droge- dagen van deze lente wandelden de Ganzen langs de Rotte.

Het was niet erg druk, te winderig misschien? Maar daar zat ineens een man aan de kant. Krukje, tekenmap, doos met potloden naast hem en volkomen opgaand in zijn tekenwerk.

Ik stond even te kijken en vroeg of ik hem mocht fotograferen. Ja hoor, prima! Ondertussen ging hij gewoon door.

Het werd een leuk plaatje onder zijn handen, zag ik in de gauwigheid. En het onderwerp wilde ik ook wel even fotograferen. Een klein zeilbootje, aan de overkant tussen het riet.

Ik voelde het ook meteen weer een beetje kriebelen. Lekker zitten, tekenen en de wereld langs je voorbij laten komen. Misschien dat ik die hobby ook maar weer eens moet oppakken….?

Magnetisch

Je kunt ze in bijna iedere zaak kopen: koelkast-magneten. In alle soorten en maten en met de meest leuke afbeeldingen of zinnige of idiote spreuken.

Zelf heb ik er ook een paar. Niet om op de koelkast te doen, die is ingebouwd en zit achter een deur. Dan valt er niet meer te magneten. Maar op het metalen prikbord naast de koelkast hangen er een stuk of wat.

Laatst kwam ik op Facebook magneten in de vorm van miniatuur Tupperware spullen. Die staan natuurlijk helemaal geweldig op de afzuigkap of het prikbord. Kleine herinneringen aan de tijd van toen of aan een reis.

Daar zou ik er ook nog wel een van willen hebben.

Maandag met muziek

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Muziek waar ik dol op ben, lekker vrolijk, beetje melancholisch… Danny Vera en het Rosenberg Trio in:
A fadin’ blue.

Als de clip niet start, dit is de link