Nog een blog over fuchsia’s. Het lijken inmiddels een beetje ouderwetse planten te zijn, maar ik vind ze beeldschoon.
Geen wonder dan ook dat dit plaatje dat ik vond op Facebook me zo aantrok.
Het is een woodblock print van Toshi Yoshida. Hij zou te koop zijn, maar gaat ongetwijfeld mijn budget te boven. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik kan hem nu altijd bekijken op mijn blog en die fuchsia’s in de tuin zullen binnenkort wel welig bloeien.
En dan krijgen jullie die natuurlijk ook weer te zien.
Na de IJsheiligen is het weer tijd om de potten in onze voortuin te beplanten.
Naast de bergingsdeur, in de schaduw van een muurtje en een welig tierende klimhortensia staan twee potten die ik altijd met fuchsia’s vul. De vorig jaar zo keurig overgehouden planten hebben helaas de winter dit keer niet overleefd. Dus op naar het tuincentrum voor nieuwe.
Normaal is dat geen probleem. Fuchsia’s vond ik er altijd in soorten, maten en kleuren. Maar dit jaar zocht ik me suf. Keek ik nou zo verkeerd? Maar nee, pas na goed zoeken vond ik een paar bakken met wat kleine planten.
Bron: Google Foto’s
Ik keek nog eens goed rond en realiseerde me dat het assortiment ineens heel anders geworden was. Blijkbaar is de klantenkring overgegaan op moestuinieren, want er was een uitgebreide keus aan kool, kruiden, sla en andere groenteplanten. Maar geen plek voor Fuchsia’s.
Ik vond uiteindelijk maar een paar planten. Die zullen dus flink moeten groeien om mijn plaatsje deze zomer op te fleuren.
Het is altijd leuk om te zien hoe mensen met elkaar samenwerken. Dat het overschot van de een bij een ander een goed plekje krijgt.
In Trompenburg Arboretum staan heel veel eiken. Gewone, maar ook bijzonder soorten die niet inheems zijn. En die eiken leveren jaarlijks eikels, waarvan een deel vakkundig wordt opgepot en uitgroeit tot een klein eikenboompje.
Maar waar moet het arboretum al die leuke boompjes dan laten, want daar is ruimte voor nodig. Nee, ver hoeven ze niet te zoeken, want Diergaarde Blijdorp is naast dierentuin ook een botanische tuin. Daar zijn deze bijzondere bomen op een goede plaats. En dat niet alleen, ze krijgen ook een juiste plek en goede verzorging, zodat de jonge eiken niet verloren gaan.
De eiken die Blijdorp kreeg, zullen binnenkort op verschillende plaatsen in de diergaarde neergezet worden.
Bron: Diergaarde Blijdorp via Google foto’s
Het duurt nog wel een paar jaar voordat de boompjes zijn uitgegroeid tot robuuste eiken. Maar dat komt beslist goed.
Nu we weer “gewoon” naar de Diergaarde kunnen, gaan we beslist gauw kijken. En natuurlijk ook weer wandelen in Trompenburg.
Het is niet iets wat men zich dagelijks realiseert, maar Nederland is in de afgelopen jaren groter geworden. Dat zie je goed als je in Hoek van Holland richting Noordzee kijkt. Moet je wel op het juiste punt staan, dus bij de pier. Want dan kijk je naar de Maasvlakte.
Niet meteen een stukje grond voor massa-toerisme. Geen liefelijk landschap, maar wel heel veel grote kranen. En containerschepen natuurlijk, die af en aan varen om geladen of gelost te worden.
Ik vind het indrukwekkend, zelfs op een bepaalde manier mooi. Maar tegelijkertijd ook een beetje beangstigend, dat mensenhanden dat allemaal maken kunnen.
Dit jaar kijk ik elke dag weer met verbazing naar onze tuin. Van een kaal stuk grond verandert die in no time in een vol begroeid stukje natuur.
Maar ik ben een luie tuinier. En vergeetachtig. Tegen de tijd dat ik aan bollen planten denk, ben ik al veel te laat, gaat het vriezen of -nog erger- komen de bollen bij anderen al boven de grond. Gemiste kansen dus.
Maar vorige herfst kreeg ik een zakje narcissenbollen, kocht ik zelf ook wat bollen en vergat ik nu eens niet om dat allemaal te planten.
Wat ik wel vergat was aan te geven waar en wat ik had neergezet. Maar dat geeft juist weer verrassingen.
Deze gele tulpjes piepen ineens op tussen de chocoladebruine planten en mengen zich ook nog eens met de Lelietjes der dalen. Zo blijft de natuur me verrassen en dat is helemaal niet erg.
Het blijft leuk om ergens langs de weg zo’n mini-bieb te ontdekken.
Dit versierde exemplaar vond ik in Willemstad, bij leuke huisjes aan een gracht. Zoiets geeft nog eens extra sfeer aan een stadje.
Ik moet ook altijd kijken of ik iets van mijn gading zie. Maar om zo maar iets mee te nemen, vind ik ook een beetje brutaal. Ik kan er waarschijnlijk nooit iets terug-brengen. En dat is nou juist de bedoeling.
Maar het levert in ieder geval weer blogstof op. Ook leuk toch?
Vorige week kwam Lies Koffie drinken. En dan neemt ze meteen wat puzzels mee. De puzzels die ik gelegd had, zitten dan al weer in de doos en neemt ze weer mee terug.
Dit tafereel zag op haar FB pagina en het leek me een mooie opmaat naar de volgende.
Maar nu nog even genieten van deze rustieke tafel, met bloemen en boeken.
De volgende puzzel is weer heel anders. Een heel stuk groter want 1000 stukjes en veel rustiger van onderwerp. Maar wel een venijnige, met heel veel zachte pasteltinten en niet zoveel verschillende vormen.
Het kan wel even duren voor die klaar is. Maar het is een lekker plaatje…. 😉
In de hal van het ziekenhuis zie ik een grote automaat, gevuld met lekkers en drankjes. Dat is niet onlogisch, want nu is er geen mogelijkheid is om iets te drinken of eten te halen. Zo’n automaat is geen overbodige luxe.
Maar wat zou ik het dan prettig vinden als er wat meer keus zou zijn. Niet tussen frisdrank, frisdrank en andere frisdrank. Maar tussen melk, yoghurt of frisdrank.
Net als met iets te eten. Niet alleen maar zoete of vette dingen. Maar ook de mogelijkheid om fruit te kunnen nemen.
Want we kunnen natuurlijk blijven roepen, dat we gezond moeten eten. Maar als er overal alleen maar keus is uit “niet al te gezonde” zaken, dan schiet het ook niet echt op.
We parkeerden de auto voor een huis en daar zag ik die mooie modelboot. En daarin een knuffelbeer. Daar moest ik een foto van maken. Want meteen schoot me Beertje Pippeloentje in gedachten.
Kleine beertje Pippeloentje geeft zijn mamma beer een zoentje, Geeft zijn pappa beer een hand, want hij gaat naar Engeland.
Pippeloentje heeft een jekker en een koffer met een wekker en een grote zak met brood. Hij gaat varen op de boot.
En de westenwind gaat waaien en de and’re beren zwaaien en ze roepen met z’n allen: Zal je niet in ’t water vallen?
En niet op de reling staan? En geen andere beertjes slaan? En niet schoppen met je schoentje? Goeie reis dan, Pippeloentje
