Al wandelend met J. door Kralingen, vertelde ze wat bijzonderheden over wat we zoal tegenkwamen. En dan valt je ineens iets op, waar je al vele keren aan voorbij gegaan was.
Zoals het huis op de kruising van Essenlaan, Essenweg, Slotlaan en Vijverlaan. Daar komen we altijd langs als we naar Trompenburg lopen.
Het is tamelijk onopvallend, nou ja, groot en statig dat wel. Maar wie wat beter kijkt, ziet dat het huis heeft gediend als opnamelocatie voor de serie “Oppassen!!!” die met ruim 320 afleveringen een van de langstlopende TV-series van Nederland was.
De serie is nog steeds op YouTube terug te zien. Leo kijkt er wel eens naar en moet vaak schaterlachen. Dat is toch wel een aanbeveling…..!
Nee, ik ben geen kampeerster en Leo ook niet. Wij houden van een fijne kamer, een lekker bed en bij voorkeur een lopend buffet bij het ontbijt. Hotelgasten, dus 😉 Maar dat belet ons niet te kijken naar hoe anderen hun kampeervakantie invullen. Gewoon, omdat we dat best interessant vinden.
Een tijdlang was op de NDR op zaterdagmiddag een programma te zien, waarin allerlei vormen van kamperen de revue passeerden. Kleine campers, grote tenten, blokhutten en zelf gebouwde karretjes in soorten en maten. Jammer genoeg is de serie er nu niet meer.
De boom die hier in het park bij de Westergasfabriek stond, was een enorme en oude iep. Maar ook bomen hebben een beperkte levensduur. Hij werd ziek en was niet meer te genezen. Omhakken werd zijn lot.
#Treetag
Maar de stronk bleef en van de stam werden twee stoelen gemaakt. Waarschijnlijk nog wel meer, want alles van zo’n boom, hoe ziek ook, kan worden hergebruikt.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de schaduw die hij voortbracht, de stam waarin misschien wel vele verliefde paartjes hun namen in hadden gekrast (wat niet zo erg milieubewust was, natuurlijk) en bij hoeveel eerste zoenen hij getuige was geweest?
Hoeveel vogels hadden hun nest er in gebouwd, vele jaren weer? En hoeveel insecten hadden hun buikje volgegeten en daarna gediend als vogelvoer voor kleine en grotere vogels? Welke vlinders hadden er omheen gefladderd en hoeveel kinderen zouden er om heen gespeeld hebben?
Hoe meer je erover nadenkt, hoe meer zo’n boom een monument in de maatschappij blijkt te zijn. Laten we er dus vooral zuinig mee omgaan!
Het meest bekende gebouw in Kralingen dat werd afgebroken, was de sociëteit van Eendragt Maakt Magt (EMM), beter bekend als De Kegel. Dit gebouw, opgeleverd in 1904, stond op de hoek van de Oudedijk en Waterloostraat en is in 1976 gesneuveld onder sloophamer.
Maar een heel klein deel is bewaard gebleven. Want in metrostation Voorschoterlaan is een deel van de façade van het oude Eendragt-gebouw verwerkt in de hal. Gelukkig maar, want zo blijft een klein stukje historie bewaard.
Wat doen we, gaan we wel of niet wandelen? Vorige week was het geen vraag, want het weer was optimaal. Maar waarheen?
Het werd het Trompenburg Arboretum. Bij de metro werden we al opgewacht door J., de pijnlijke knie van M. was gelukkig over en de gloednieuwe rollator van R. kon worden beproefd op handigheid. Het ging allemaal goed, zelfs de roltrap werd bedwongen.
Daar gingen we en doordat J. de wijk goed kent, zagen we weer allemaal andere en soms nieuwe bijzondere dingen. Maar daarover schrijf ik weer wel eens een ander keertje.
We liepen in een rustig tempo en genoten van de bloemen- en kleurenpracht, de vogels en het heerlijke zonnetje.
Natuurlijk dronken we koffie en, ach waarom ook niet, bestelden na lange en gezellige gesprekjes ook nog een lunch. Het thuisfront werd op de hoogte gesteld dat het nog wel even kon duren….
Vorige week ging ik met schoondochter een dag naar Apeldoorn. Dat zat al lang in de pen, want we wilden graag naar de tentoonstelling in CODA over “Sprekende juwelen”.
De juwelen waren uitgezocht door Martijn Akkerman, de man die bij Kunst en Kitsch zo enthousiast kan vertellen over de sieraden die hij voorgelegd krijgt.
De tentoonstelling was niet groot, maar heel mooi opgezet. Alle juwelen kregen ruimte om te stralen, er was een verklarend boekje en een film, waarin we konden zien hoe Akkerman met de conservator van Coda de objecten uitzocht.
De juwelen moeten draagbaar zijn, want dan komen ze het best tot hun recht. Natuurlijk, want in een doosje heeft niemand er wat aan. Of je moet ze zien als geldbelegging. Maar toch hadden we soms wel een beetje bedenkingen bij de draagbaarheid. Niet alles leek praktisch, soms zelfs pijnlijk.
Niet alles was van goud of zilver, ook plastic of andere kunststoffen werden gebruikt.
Toch zagen we in de vitrines ook prachtige voorbeelden van glitter en glamour. We hadden daarbij geen moeite om ons voor te stellen hoe wij ze zouden dragen.
Maar we zagen ook prachtige voorbeelden van sieraden, heel simpel, maar daardoor juist zo opvallend.
Een kleine, maar mooie tentoonstelling die nog tot en met 12 mei te zien is.
Er zijn mensen die tijdens hun leven al wereldberoemd zijn. Nou ja, vaak wereldberoemd in eigen land, dus een beetje beperkt. Maar toch, een tijdlang is dan de naam van de beroemdheid op ieders lip.
Na verloop van tijd wordt hij of zij toch vergeten, komen er andere toppers voor in de plaats. Het maakt niet uit of het om sporters, tv of filmsterren of politici gaat.
Want wie kent deze voetballer en waarom zou hij beroemd zijn? Het is Piet van Reenen (goaltjes-Piet), een voetballer bij Ajax. Hij maakte voor de club de meeste doelpunten aller tijden: 273 goals in 237 wedstrijden.
En dat zijn er meer dan Cruijff ooit maakte. Maar Cruijff kent iedereen nog wel, maar bij Goaltjes-Piet roept niemand meer “Oh ja, die!!!”
Tot ook Cruijff in de vergetelheid raakt en een nieuwe ster verschijnt….
Een biografie, geschreven door Jessica van Geel over Truus Schröder-Schräder, de assistente en de geliefde van Gerrit Rietveld.
Jessica van Geel: I love you Rietveld
Een voor die tijd zeer ongewone relatie, want bij hun eerste ontmoeting was Truus al getrouwd. Gerrit Rietveld en zijn vader kwamen een meubel brengen, dat Truus beslist niet mooi vond. Haar man echter wel.
Gerrit las zag haar afkeer en zij zag hetzelfde in zijn ogen. Het begin van een relatie die tot het einde van hun leven zou duren. Ondanks het feit dat Rietveld ook trouwde en zes kinderen kreeg.
Het is het verhaal van mensen die elkaar aanvoelen, aanvullen, samen een onlosmakelijk geheel vormen.
Maar ook zien we lezen hoe de relatie zijn invloed had op het leven van Rietsvelds vrouw en zijn kinderen. Hoe de buitenwereld deed of ze van niks wisten, terwijl het toch een publiek geheim moet zijn geweest.
En natuurlijk hoe Rietveld en Truus samenwerkten, hun ideeën verdedigden en hoe langzaam aan in de kunstwereld werd gezien en geaccepteerd hoe ver vooruit hun ideeën waren.
Het boek is vooral eerbetoon vooral aan Truus, die altijd wat op de achtergrond was. In het begin omdat de wereld nog niet rijp was voor werkende vrouwen, maar ook omdat het in haar karakter lag. Rietveld werd allengs de veel geroemde architect, zij bleef de assistente van…
Interessant om te lezen, zo nu en dan wat namen na te zoeken. Voor degene die houden van bijzondere gebouwen en binnenhuisarchitectuur. En ook een reden om (weer) eens het Rietveld-Schröderhuis in Utrecht te bezoeken.
