Maandag met muziek

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.

Dit jaar wil ik wat extra aandacht besteden aan Nederlandse artiesten of liedjes in onze eigen taal. Vandaag trap ik af met Frank Boeijen in De Tabakswinkel

Als de film niet start, dit is de link

Maandag met muziek

Of het aan de tijd van het jaar ligt, of aan mijzelf, maar weer een wat nostalgisch filmpje. Parijs in de winter, Charles Aznavour en dan denken aan Kerstmis in Parijs (Noël à Paris). Een beetje zwijmelen, vooruit dan maar.

Als het clipje niet start, dit is de LINK

Art déco

Als ik naar de bioscoop ga, wil ik het liefst naar een niet al te groot theater. Zo’n enorm complex trekt me gewoon niet. Ik weet dat ook schoondochter geen fan is van het Pathé concern.

Maar toen we laatst naar de film gingen, koos ze toch voor een Pathé bioscoop. En dat begreep ik ook wel. Want in Den Haag zit de bios in een prachtig pand aan het Buitenhof. Het dateert uit 1904 en werd oorspronkelijk gebouwd als restaurant voor het Hotel De twee steden.

Er heeft een Cineac in gezeten en het heeft diverse verbouwingen gekend.

Maar nu is het dus een Pathé bioscoop, met een vleugje nostalgie en een echt Haagsche sfeer. Een beetje Couperus, wat tearoom tango en dames met bontstola’s.

Leuk om ook daar eens een keertje geweest te zijn.

Maandag met muziek

Vandaag kan ik er niet omheen. Het is de verjaardag van Sinterklaas, dus maakten alle kinderen lijstjes met wensen.

Maar pappa, die Sint moet sponsoren, heeft er geen vertrouwen in. Edwin Rutten, het koor van Kinderen voor Kinderen met “Ik ben toch zeker Sinterklaas niet”.

Als het clipje niet start, dit is de LINK

Film

Een modern sprookje vond mijn schoondochter de film “Mrs. Harris goes to Paris” en dat is het ook wel.

Mrs. Harris werkt bij een Lord en Lady en ziet daar een jurk van Dior. Ze droomt ervan ook zo’n robe te kunnen kopen. Maar hoe moet ze dat van haar armzalige pensioentje en de weinige pennies van haar werkhuizen betalen.

Zou haar Eddy haar een teken geven? Helaas, Eddy blijkt te zijn omgekomen in de oorlog. Maar dan is het haar geluksdag en heeft ze ineens de kans van haar leven. Ze vertrekt naar Parijs. Natuurlijk wordt ze niet met open armen bij Dior ontvangen. Maar ze zet onverdroten door, overwint heel wat moeilijkheden en weet iedereen te vertederen. Want haar geld is toch evenveel waard als de cheque van een hooghartige Parisienne…!

Niet alles is wat ze geloven wil, maar uiteindelijk…..

Heerlijk ontspannende film met Engelse humor, Franse charme en mooie japonnen.

Automaton

Regelmatig kom ik bij de uitzendingen van Salvage Hunters een mechanische pop tegen. Meestal in zwaar beschadigde toestand en niet meer of helemaal niet meer werkend.

Drew Pritchard heeft een adres waar hij dat soort vondsten laat herstellen. Ik vind zoiets altijd buitengewoon knap. Want vaak stammen de poppen uit ver vervlogen tijden, toen er nog geen digitale machines bestonden. Alles loopt via draden, veren en schijven. Minutieus uitgedacht en gemaakt, fijn mechanica in optima forma en na verloop van tijd weer prachtig gerestaureerd door een Schots echtpaar, Maria en Michel Start van The House of Automata.

Ook in deze tijd zijn er mensen die dit soort poppen ontwerpen en maken, met nog mooiere en inventieve onderdelen. Zoals deze prachtige pop. Het verbeeld de dichter Alexandr Poesjkin, die een gedicht schrijft en een tekening maakt. Voor wie? Misschien wel voor zijn 113e liefde, Natalja Nikolajevna Lanskaja zijn vrouw.

De maker van dit kunstwerk is Francois Junod. Zijn website is het bekijken meer dan waard.

Voetstuk

Bron: Google / Wikipedia

Hoe hoger iemand op de maatschappelijke ladder klimt, hoe dieper hij kan vallen.

Ik ben nooit zo’n fan geweest van DWDD, heb weer wel met plezier naar Chansons! gekeken.

Alle loftuitingen over Matthijs van Nieuwkerk vond ik bij tijd en wijle nogal overtrokken. Hij kan goed presenteren en jarenlang zo’n programma dagelijks op de buis brengen, is absoluut een prestatie.

Maar nu vallen allerlei mensen over hem heen, vertellen ze hun ervaringen van jaren her. De afgod is van zijn voetstuk gevallen.

Werd hij eerst jarenlang bewierookt en met goud en glitter omhangen, geprezen alsof nooit meer iemand zijn status in medialand zou kunnen weerstreven, nu ineens is hij geduikeld en wordt hij becommentarieerd door “vrienden” die men zijn ergste vijand niet toe zou wensen.

Tja, als u niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook maar bij een ander niet….