Op Facebook zag ik deze oude reclame. Die keuken oogt wel aardig, een hangmat om te zo nu en dan lekker te rusten of te lezen lijkt me ook geen slechte keus.
Maar dat tapijt…..! Zo druk, zo veel kleuren, maar ook zo vies. Want wat als je er iets op morst of de melk floept uit je hand..? Nee, dat zou mijn keus niet zijn.
En bij nader inzien, hoe handig is zo’n hangmat? Lastig om in te gaan liggen en er uit ben je ook niet zo 123… Geen optie!
Vroeger was dus alles ook al niet beter đ Voordeliger wel.
De meeste vrouwen zullen hem wel kennen. De eendenbek, apparaat om vrouwen gynaecologisch te onderzoeken.
Geen instrument om gezellige herinneringen aan te koesteren. Meestal lig je er nogal onbeholpen bij, voel je je enigszins gĂȘnant en ben je angstig voor wat de uitkomst van het onderzoek zal zijn. En dan komt de arts met zo’n koud ijzeren apparaat, ieeeekkk….!
Bron: RTL Nieuws / Patrick Wetzels
Maar Tamara Hoveling en Ariadna Izcara Gual van de TU Delft hebben nu een vrouwvriendelijker alternatief. Alleen dat moet nog wel geproduceerd worden. En ja, daar is natuurlijk geld voor nodig. Om te beginnen 100.000,00 euro. Nou zou ik toch zeggen dat zo’n bedrag wel ergens tussen alle miljarden gevonden kan worden.
Maar nee hoor, daar moet een crowdfunding voor opgestart worden. De medische wereld is er nog steeds een van voornamelijk mannen en die worden nooit met zo’n apparaat onderzocht. Dus waarom dan geld er aan uitgeven…..
Dus steunde ik het initiatief. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor alle meisjes en vrouwen die nog onderzocht moeten worden.
Ik las het boek “Ach freule” van Elena Beelaerts van Blokland. Een boek over een verre voorvader, die in de familie zelden genoemd wordt. Waarom zou dat zijn?
Elena probeert via gesprekken met haar oma, die al zeer oud is, te ontdekken waarom deze voorvader wordt doodgezwegen. Oma weet zich niet veel meer te herinneren, maar allengs komen toch meer verhalen los en vormt zich een beeld.
Dan blijkt dat de man naar Suriname te zijn gegaan en daar in een functie van “blank-officier” tot plantage-eigenaar is opgeklommen. Ik vond het zeer interessant over het plantersleven te lezen en de tekeningen zijn mooie aanvulling.
Aan de hand van de tekeningen van deze Theodore de Bray beschrijft Elena het plantersleven en kan daarbij natuurlijk niet om de slavernij heen. Ze geneert zich daarvoor, voelt zich schuldig aan de dingen die gebeurden.
En -dat proefde ik tenminste- zij voelt zich een beetje gegeneerd dat een dergelijke familieband kan bestaan in haar toch verder zeer vooraanstaande familie. Maar waarom je schuldig voelen…..? De mensen leefden in die tijd met zijn goede en slechte kanten. En deden wat toen gebruikelijk was en getolereerd werd.
Wij maken waarschijnlijk andere fouten, maar alleen degene die ze maakt is daarvoor verantwoordelijk. Een latere generatie mag daarover anders denken, maar goedmaken kan niet meer.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Ja, zo voelt dat een beetje, want we gingen naar de tentoonstelling “Nieuw Parijs” in het Kunstmuseum in Den Haag. En die is sinds gisteren gesloten. Dus wat zou ik er nu nog over moeten vertellen?
Maar ik wilde die tentoonstelling heel graag zien, omdat ze zo mooi aansluit op het boek dat ik gisteren besprak.
De tijd dat heel Parijs op de schop ging, dat baron Haussmann de grote boulevards aanlegde en de stad maakte tot wat het sindsdien is. De stad van mode, elegantie, brede straten, drukke pleinen.
Maar het was ook de stad van de opstand, de Commune. Bij vlagen kwamen scenes uit het boek van Wagendorp voorbij. Zo zag ik een portret van Louise Michel en foto’s van Nadar.
Maar er waren ook prachtige impressionistische schilderijen van Monet, Renoir, Morisot en vele anderen.
Je kon affiches uit die tijd bewonderen en zo zien dat wat wij nu nog aan reclame en marketing te zien krijgen in die tijd is ontstaan.
De zalen zijn nu gesloten en een nieuwe tentoonstelling staat al weer op de rol. Maar dit wilde ik nog even kwijt.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een dansje aan het begin van de week is altijd leuk. Flink ritme, kom doe met de Cubop City Big Band en dans op El as de la Rumba.
Vandaag een gedicht van Jan Hanlo, dat ik vond op Facebook / Daggedichten. En daar past een werk van Dvid Hockney toch uitstekend bij…
Bron: Google foto’s / David Hockney “Yves-Marie in the rain
Regen regen Allerwegen Rechte stralen Water water Langs de muren Langs de palen Vallen vallen Langs de bomen Natte auto’s Gaan en komen Loodrecht op de Druppelzegen Overal is Regen regen
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
En in juni hebben we (bijna) allemaal de plannen voor de vakantie klaar. Dus is het favoriet-onderwerp dit keer “wat is je favoriete bestemming?” Tja, wat zal ik nou kiezen? Elk land heeft zijn mooie plekken, fijne stranden of prachtige vergezichten.
In 2009 maakten we een georganiseerde reis naar Japan. Maar de vakantie die op ons een enorme indruk maakte was de tweede reis naar dat land. Deze reis hebben we zelf geregeld en dat was heel wat werk. Japan is ver, exotisch, vreemd, met een heleboel andere gewoontes, tradities. Met een onbegrijpelijke taal in onbegrijpelijke tekens.
Maar door het leven in grote steden is het toch ook weer enigszins vertrouwd. En wat ons zo opviel, was de gestresste rust of de rustige stress die er heerst. Alles heel beheerst, met vriendelijke mensen. Een enorme service in winkels. Het maakte niet uit wat je ging kopen, alles werd met zorg ingepakt en met een buiging aan je overhandigd.
Kruispunt in Shinjuku. Het lijkt een enorme chaos, maar iedereen wacht netjes tot de voetgangerslichten op groen gaan
Natuurlijk maakten we gebruik van het beroemde treinennet. Ver van te voren had ik uitgezocht waar we naar toe wilden en op welke dag. En toen ik mijn reisplannen liet zien (ik had alles uitgeprint) typte het meisje achter de balie met onwaarschijnlijke snelheid onze kaartjes uit. Alle tijden klopten, alles werd nog een keer extra gecheckt. Wij hoefden alleen nog maar op tijd op het station te zijn en bij het juiste nummer op het perron te gaan staan. Super efficiënt en zeer comfortabel.
Tegenwoordig maken we niet meer zulke grote reizen, te vermoeiend en te veel gedoe. Maar Japan zou ik nog wel een keertje willen bezoeken.
