Uit de archieven opgediept

Bron: Google foto’s

Wie zegt de naam Rob Touber nog iets? Vagelijk bekend misschien? Ja, inderdaad in de jaren 70 was Rob Touber een bekend figuur in de Nederlandse Showbiss. Hij was zanger, maar bekender als televisieregisseur en platenproducer.

Hij had een fijne neus voor talent en wist onder anderen Jenny Arean, Willem Nijholt, Gerard Cox, Lennart Nijgh te strikken. Hij maakte diverse televisieshows. Maar omdat de Hilversumse bazen zuinig waren, werden de banden van die shows gewist en opnieuw gebruikt.

Platen bleken een langer leven beschoren. Frank Jochemsen en Jim Immig zagen de naam Rob Touber op veel grammofoonplaten uit die tijd staan en vroegen zich af “wie was die man” en “zou er nog meer van terug te vinden zijn?”

Ze zochten verder en vonden in archieven de originele teksten, waar en wanneer een show werd uitgezonden en wie er aan meededen. En ze gingen op bezoek bij enkele artiesten en haalden met hen herinneringen op aan die tijd. Dat resulteerde in een podcast-serie van meer van 20 afleveringen, die ik inmiddels allemaal heb afgeluisterd. Veel opnames werden gedigitaliseerd, zodat ze voldoen aan de eisen van de oren van nu.

Sommige liedjes werden later nog wel eens uitgebracht of vertolkt. Een schat aan onbekende, maar vaak prachtige teksten zijn aan de vergetelheid onttrokken. Wie van cabaret en Nederlandse teksten houdt zal ook van deze podcast zeker genieten. En wie weet, misschien komt er nog een CD-set met een aantal “vergeten” opnames uit.

Gedicht

Dit gedicht maakte stadsdichter Daniël Dee en ik ontdekte het op de muur van het pand Hoogstraat / Mariniersweg. En ja, zeg nou zelf. Dat kan toch alleen maar over Rotterdam gaan.

Ademruimte

een kale vlakte
maken is niet moeilijk

met bommen of
sloopkogels kom
je een eind

en met de juiste materialen
– staal steen en cement –
heb je binnen de kortste
keren weer een stad

maar om ware levenlust
te scheppen heb je
Rotterdammers nodig

Daniël Dee
Stadsdichter 2013-2014

Niet vergeten

Vorige week gingen we naar een optreden van Ernst de Corte, de zoon van Jules. In een zeer onderhoudend programma kwamen veel van de liedjes van Jules de Corte aan bod. Maar hij schreef er ruim 3000, dus allemaal horen was onmogelijk.

In de jaren 60 en 70 was Jules de Corte vaak op radio en TV te horen. Een herkenbare stem, mooie teksten, waarbij Jules zichzelf begeleidde op de piano. Maar vaak ook met arrangementen van anderen.

Jules de Corte overleed in 1996 en zijn teksten raakten een beetje in de vergetelheid. Dat is zonde, want wie er vandaag naar luistert, krijgt het gevoel dat ze nog maar kort geleden geschreven zijn. Ze zijn nog steeds beklemmend actueel, to the point.

Het publiek luisterde, net als wij, ademloos en herkende veel van de liedjes. En natuurlijk werd aan het eind “Ik zou wel eens willen weten…” meegezongen.

Een voorstelling van DeCorte en consorten is nog in meerdere theaters te zien. Je kunt het vinden op de speellijst op de website.

En omdat muziek niet alleen op maandag mag, maar op alle dagen kan, vandaag Jules de Corte met “van goede wille”

Bron: YouTube / Izak Boom | als de clip niet start, dit is de link

Charles aznavour

Precies 100 jaar geleden werd in Parijs, 36 Rue Monsieur le Prince, Charles Aznavour geboren.

Ik ben al vele jaren fan van hem en er hebben al heel veel nummers van hem op mijn blog gestaan. Waarschijnlijk zullen er hier nog wel vaker nummers van hem te horen zijn. Ook op deze bijzondere dag wil ik hier één van laten horen.

Maar welke? Het was nog lastig zoeken tussen al die filmpjes op You Tube.

Maar het werd dit mooie filmpje, dat Hier encore illustreert.

Hier encore, een chanson uit 1964, waarin hij als veertiger terugkijkt naar de tijd toen hij 20 was. Een tijd waarin hij dacht dat alles eeuwig zou duren. Dat er geen eind zou komen aan alle feesten en mooie zorgeloze dagen. Maar inmiddels weet hij -en wij allemaal- dat die tijd voorbijgaat zonder dat we er erg in hebben.

Als de clip niet opent, dit is de link

Gelukkig duurde het nog 54 jaar voordat Charles Aznavour zijn lier aan de wilgen hing. Hij maakte nog ontelbare mooie, vrolijke of melancholische chansons. Tot vreugde van zijn vele fans.

PS: het mooie filmpje vond ik op dit YT-kanaal: www.youtube.com/@charlesaznavouroff

Ongeval

Bron:Google Foto’s

En ik zal je wat vertellen van Sint Nicolaas
Die ging het dak op met zijn paard en ook met Pieterbaas
’t Gebeurde gisteravond laat hier ergens in de stad
T’is eeuwig zonde, maar wel logisch, want ’t was hardstikke glad
En ze gleeën met z’n tweeën
Langs de pannen naar benejen
Van ’t dak, oh yeah..

En ik wil je wel vertellen dat Sint Nicolaas
Toen in het ziekenhuis belandde met z’n Pieterbaas
Ze lagen in de ambulance, nou dat wat me wat
Hij reed met loeiende sirene door de hele stad
Nu gaan ze voortaan met z’n tweeën
langs de ladder naar benejen
Van het dak, oh yeah….. OH YEAHHHHH

Met dank aan Zangclub Plus 😉


Klein leven

Laatst las Jacques Klöters dit gedicht voor in De Sandwich. Het is een gedicht van Frank Starik, die de trekker was van het ‘Eenzame uitvaart’-project, dat in verschillende grote steden dichters een gedicht liet schrijven (en voorlezen) bij de begrafenis van mensen zonder nabestaanden. Ieder jaar krijgt een van die gedichten de Ger Fritz-prijs, een prijs voor het beste/mooiste ‘Eenzame uitvaart’-gedicht. F. Starik heeft de prijs postuum toegekend gekregen voor een gedicht dat hij twee dagen voor zijn dood schreef – vanwege de kwaliteit van het gedicht, maar ook als waardering voor zijn jarenlange inspanningen.
(met dank aan Raymond Noë)

Klein leven
Wat als je rijk bent
en het kan je niks schelen.

Wat als je rijk bent
en gewoon in het buurtje blijft wonen
waar niemand weet
wat er bij jou te halen zou wezen.

Klein leven.
Iemand met een bivakmuts,
gerinkel van glas, paniek:
het is je jaar na jaar bespaard gebleven
in dat eenvoudige benedenhuis
terwijl je overal had kunnen leven.

Bron: Google photos / Smithsonian Magzine

Geen overdreven sjieke dingen eten,
geen jacht, geen villa met een hek
om de mogelijkheden die mogelijkheden zijn gebleven,
gewoon, klein leven. Niet ten volle, maar tot het magere einde toe.


Geluk is een afwezigheid, een gebrek
aan een gebrek, de zekerheid van het genoeg.

En tenslotte: niemand om het weg te geven.
Dat kleine, stille leven moe.

F. Starik (1958-2018)

Leuk nieuws

Meestal is er niet veel leuks te melden als je het nieuws ziet of leest. Maar soms springt er toch wel eens iets positiefs uit.

Want wat meldde Metro deze week? Dat muziek maken en zingen positief op ons brein werkt. Het schijnt dat door te zingen of een instrument te bespelen je tante Dementia nog even een straatje om stuurt. En dat is toch mooi mee genomen.

Ik zong al regelmatig regelmatig, maar nu zing ik nog maar eens vaker. Lekkere oude nummers vol nostalgia, nieuwe liedjes of zo maar iets, zelf verzonnen.

En heb ik de ruimte, dan maak ik er ook nog wel een danspasje bij. Want dat helpt ook mee, al is het alleen maar voor je evenwicht.

En daarom heb ik dit boekje maar weer eens te voor schijn gehaald. Liedjes uit de oude doos, destijds gekocht door mijn moeder voor onze zoons.

Die zong ook, zelfs als ze de ramen lapte. En ja, ze werd wel oud, maar bleef goed bij de pinken…! 😉