Donor

 

Deze week is helemaal speciaal: het is DONORWEEK.
Het is niet de bedoeling dat ik nou telkens weer aandacht aan al die speciale dagen en weken geef. Maar de DONOR-week is wel heel belangrijk. Omdat er nog zoveel vraag naar donors is en het aanbod zo minimaal. Van redelijk dichtbij hebben wij gezien hoe slopend het wachten is op een nieuw orgaan. Hoe lang elke dag, elk telefoontje HET bericht kan zijn.
Maandenlang wachtte de dochter van een vriend op de oproep. Haar gezondheid werd steeds slechter en de toestand nijpender. Weken, maanden lang stond ze bovenaan de lijst, wachtend op de juiste match.

En dan eindelijk, een paar weken geleden, was het zover. Ze kreeg niet alleen een nieuwe nier, maar ook een nieuwe alvleesklier. Al na 10 dagen mocht ze naar huis. En het gaat goed met haar!!

 

 

Dus denk er nog eens over na en vul het formulier in. Zodat we ook nà ons leven nog een nieuw leven schenken kunnen!

Hygiëne

Handen wassen, dat is toch heel gewoon? Blijkbaar niet, want vandaag is het de Internationale dag van het handen wassen.
Hier in Nederland zijn de hygiënische omstandigheden tamelijk goed, maar in Afrika of Azië ontbreekt het er vaak aan.
Toch moet ik bij zo’n dag wel denken aan het verhaal van mijn schoonmoeder. Zij was van 1917 en als kind kreeg ze echt niet elke dag fruit. Maar daar had zij wel iets op gevonden. Samen met vriendinnetjes ging ze langs de Rottekade, waar de fruitboten aanlegden. Er viel bij het laden en lossen wel eens een appeltje over boord. Dat visten ze  dan uit het water.
 

Een beurs plekje werd met de vinger er uit gepeuterd en het appeltje werd lekker opgegeten. Dat het water van de Rotte niet echt schoon was, deerde de kinderen niet en over hygiëne en handen wassen lagen ze ook niet wakker.

Weer thuis

We zijn weer thuis na een vakantie in Italië.
En dan roept de dagelijkse routine weer. Niet te geloven wat een was je hebt na drie weken. Ik ben vandaag dus druk, druk, druk met wasmachine na wasmachine te vullen.
En straks boodschappen halen, en opruimen. Och, och, helemaal geen tijd om te bloggen…… 😉
 

 

Hondenleven

Nee, Luna en Laika, de honden van onze nichtjes hebben absoluut geen “hondenleven”. Ze worden regelmatig uitgelaten, krijgen het allerbeste diereneten, worden geknuffeld en verwend en voelen zich dan ook prinsheerlijk! Daarbij zijn ze ook nog eens keurig opgevoed en kunnen ze overal mee naar toe.
Vandaag zullen ze ook wel weer iets extra’s krijgen, het is tenslotte dierendag!

De meisjes van Jamin

Zeg “Jamin” en bij sommige mensen komen meteen de verhalen los. Over het snoep dat ze als kind mochten kopen, toverballen, zuurballen, toffees. En over de ijsjes, die je er toen kon kopen. Een dubbeldikke in een papiertje, met losse wafels. Hoe lekker het was, hoe veel het (of hoe weinig) het kostte…..Maar bijna niemand weet dat de fabriek oorspronkelijk in Rotterdam stond, in Crooswijk. Eind jaren 50 verhuisde de fabriek naar Oosterhout. De gebouwen werden gesloopt en niets herinnerde meer aan die lekkere fabriek.

Maar nu staat er een monument, voor de meisjes van Jamin. De vrouwen die de snoepjes en ijsjes inpakten, staan nu in mooi roze op het Goudseplein.

Bron: Waar in Rotterdam

Vrede

Het is een dag als alle andere. De TV geeft nieuws over oorlog in Syrië, aanslagen, ruzie. Ministers met ernstige koppen uiten spierballentaal.
Een kind gilt, omdat het bang is voor de bommen. Ouders vrezen voor het leven van hun zoon of dochter. Gewoon een dag als alle andere.

Toch is het vandaag

 

Zwerfvuil

Al lopend over straat ontdek je steeds meer zwerfafval. Het lijk wel of iedereen zijn rommel achter zich laat vallen en noooooooit meer omkijkt. Ze hebben het allemaal vol (en dus zwaar) mee van huis genomen in een tas, rugzak of karretje. En dan is het leeg of opgegeten en dan laten ze de verpakking zo maar op straat achter.
Ik kan me daar hevig aan ergeren. Zo veel moeite kost het toch niet om het in een prullenbak te gooien of gewoon weer mee naar huis terug te nemen en het daar weg te gooien?Anne van Dalen ergert zich ook aan al dat vuil. Maar dat niet alleen, zij probeert er ook iets aan te doen. Hoe? Door een monstertocht door Nederland te maken, al rennend op blote voeten. En telkens even bukkend om al die troep en passant op te rapen en weg te gooien. Ze doet dat dan ook nog eens op blote voeten. Op 20 september start ze in Den Haag.
 

Merkentrouw

Grote internationale bedrijven houden zich al lang niet meer bezig met alleen het produceren van hun product. Alles erom heen moet ook mee genomen worden in de marketing. Dus kun je van je favoriete bier niet alleen glazen of flesopeners kopen, maar ook tassen, t-shirts, jassen, horloges en nu zelfs schoenen.
Leo heeft meer dan 30 jaar gewerkt bij de brouwerij van het heerlijk heldere bier.

Jammer dat hij dit soort schoenen niet draagt. Anders had hij er toch de blits mee kunnen maken, schoenen met een Heineken-groene zool. Pikant detail: het merk aan de binnenkant.

PS: ik geloof dat ze niet echt te koop zijn of slechts voor een zeer select gezelschap.

Bijgeloof

Vandaag is het vrijdag de 13e. Voor wie bijgelovig is een dag om diep onder de dekens te blijven, geen stap buiten de deur te doen en pas na middernacht weer boven water te komen.
Maar ik ben niet bijgelovig en heb vandaag juist een heleboel te doen. Dus vingers kruisen en hopen dat het wel goed gaat vandaag (zoals alle andere vrijdagen de 13e in het verleden). Wel even afkloppen op droog hout en zwarte katten vermijden.
Je weet tenslotte maar nooit …. 😉 😉