Zuster Agnes

We aten in Lier bij een zaak die “Zuster Agnes” heet. Een toepasselijke naam voor en restaurant naast het Begijnhof. Maar Zuster Agnes blijkt echt te hebben bestaan. Zij was het laatste begijntje in Lier.

Bron: Google/Martin Brink

Deze tekst kopieerde ik uit het stadsmagazine van Lier,
De Peperbus (mei-juni 2025)

Zuster Agnes wordt als Victorine Emmanuelle Van der Streeck in 1899 geboren in Oudegem bij Dendermonde. Ze legt haar kloosterbelofte af in Turnhout als ze 29 is.
In 1936 verhuist ze naar het begijnhof van Lier, waar op dat moment nog 9 andere begijnen verblijven. De eerste jaren verzorgt ze oude begijnen, later draagt ze als portieres de verantwoordelijkheid over het openen en sluiten van de begijnhofpoorten. Daarna wordt ze, 45 jaar lang, kosteres in de begijnhofkerk en is zo verantwoordelijk voor het luiden van de klokken. Een taak die ze minutieus vervult. 
Ze neemt haar intrek in het huis “Heilige Cornelius”, aan de Sint-Margaretastraat 5, tegenover de kerk. Ze leidt bezoekers rond in haar kerk, deelt op Palmzondag palmtakjes uit aan de bewoners van het begijnhof.
Vanaf de jaren ’60 is ze nog de enige begijn in het begijnhof. Op haar 85ste gaat ze op rust in een klooster in Hamme, waar ze op haar 95ste in 1994 overlijdt.
Haar uitvaartplechtigheid vindt plaats in de begijnhofkerk.

Of de echte Zuster Agnes lekker koken kon? Waarschijnlijk wel. Ons smaakte het stoofvlees naar haar recept heerlijk, net als de Hemelse rijstepap!

Quote

Bron: Instagram / Heinz.Schaare

Er wordt zoveel gezegd, zoveel gemaild, zoveel gepubliceerd. En tussen al die overdaad zit soms een leuke uitspraak.

Zoals deze. In het Duits, maar door mijn vrij vertaald:

Als je ouder wordt, is de toekomst in rozen verpakt.

Arthrose
Fibrose
Neurose
Osteoporose
Gordelroos

Laten we er maar het beste van maken en erom lachen. Huilen kan altijd nog. FIJNE ZONDAG!

Geduld

Wie begint aan een dergelijke klus? Iemand met heel veel geduld, zeer precies en met een enorme dosis doorzettingsvermogen.

Bron: Instagram / Worksbyabc

Al zou ikzelf er wel een keer over kunnen denken, weet ik al meteen zeker dat zoiets in de kast tussen de onafgemaakte werken komt te liggen.

Maar deze borduurster heeft het plan opgevat om 324 verschillende steken aan te brengen op een lap borduurkatoen. Alle vakjes dezelfde maat, alle steken een verschillende kleur en dan nog gesorteerd naar kleurnuance. Alleen al het bedenken zou me tegenhouden.

Maar dan is mijn bewondering dan ook groot. Dit is voorlopig een tussenstand. Als het werk helemaal klaar is, komt er een definitieve foto.

Te zijner tijd dus nog een keer een blog…..?

Beeld

Het is maar klein, dit beeld van Huib Noorlander en het heeft een bescheiden plekje. Je kunt het vinden op de hoek van de Crooswijksesingel en Linker Rottekade tegenover de Noorderbrug in Rotterdam.

Bron: BKOR / © Otto Snoek

Waarom nou juist daar? Omdat op die plek jarenlang bier werd gebrouwen. Daar stond de Heineken Brouwerij. Jarenlang was Leo één van de vele medewerkers. Niet in de brouwerij zelf, maar op kantoor.

Daarom hier een foto van De bierdrinker. Ik vind gewoon dat dit beeld een plekje op mijn blog verdient.

Ik heb zelf geen mooie foto van het beeld, dus gebruikte ik de foto van deze link, waar ook nog meer beelden en informatie over Huib Noorlander te vinden zijn.

Dat kan ook

Bron: Facebook / Dam

Verdrietig zijn, het komt in elk mensenleven voor. Sommige soorten van verdriet moeten gewoon slijten, soms tergend langzaam. En dan nog kan het een tere en zere plek blijven.

Maar wat lichtere soorten verdriet zouden met dit soort remedies best wat kunnen verminderen.

Koken kan ontspannend werken, hakken en snijden geeft lucht aan frustraties. En het is in elk geval gezonder dan je verdriet verdrinken in alcohol.

Speelgoed

Bron: Facebook

Sociale media zijn soms een bron van ergernis, maar ook een goudmijn aan leuke vondsten.

Op Facebook vond ik dit grappige speelgoed fornuis. Je kunt je zo voorstellen hoe kleine meisjes (en misschien ook wel jongetjes) hier uren mee hebben gespeeld. Vader en moedertje waren, eten moesten koken of vieze soep wilden maken voor die vervelende visite-mevrouw.

Nu hebben kinderen heel ander speelgoed. Soms is het van tandenknarsende zoetheid in roze of hemelsblauw, maar vaak zie ik speelgoed dat me iets te veel de werkelijkheid benadert. Pistolen, tanks, akelige voorwereldlijke dieren, ik zou het niet graag kopen.

Maar zouden kinderen van nu nog met zo’n fornuis willen spelen? Is het niet te bepalend, vastgepind op koken en zorgen…? Ik zou het eigenlijk niet weten.

Vergeten

Als je een lange autorit maakt, moet je zo nu en dan wel eens stoppen. Om te tanken of voor een sanitaire stop. Je moet wel heel erg in de bonen zijn om je vrouw bij het tankstation te “vergeten”. Maar goed, in principe zou het mogelijk kunnen zijn.

Een tijdje geleden overkwam het een man. Pas na 280 kilometer ontdekte hij dat het wel erg stil was in de auto. Oh ja, ze was uitgestapt… maar waar had hij haar nou achtergelaten….?

Het lijkt me kras. Het zal Leo niet overkomen, want ik klets heel wat af in de auto. Hij kijkt trouwens ook vaak links en rechts en dan zal hij me echt niet over het hoofd zien. Zit ik er niet, gaan alle alarmbellen af…!

Ik vraag me af hoe het in de auto van dit stel is gegaan. Maar vooral welke discussie er na dit akkefietje gevoerd zal zijn. Het zal wel een lang gesprek geworden zijn…..

Voorpret

Dit boek staat al jaren in onze boekenkast. Naast nog veel meer reisboeken en kaarten mappen. Helemaal old school en eigenlijk niet meer noodzakelijk. Want nu hebben we Google maps, navigatie en Internetlinks. We kunnen vanuit onze luie stoel de hele wereld over.

Maar toch, niks zo lekker als met zo’ n boek op schoot een route uitzoeken, met je vinger over de kaart en een notitieblok onder handbereik de weg uitstippelen.

Van te voren kijken waar wat bezienswaardigs te vinden is. En dan op internet zoeken of dat nog klopt en wat er inmiddels bij is gekomen of -helaas- verdwenen is.

Natuurlijk gebruiken we ook de moderne mogelijkheden, want we willen natuurlijk wel weten hoe lang die omweg duurt, waar er verkeersopstoppingen kunnen zijn of de weg is afgesloten.

Eigenlijk het beste van de twee mogelijkheden gecombineerd. Dat geeft fijne voorpret.

Muggen

Het valt Leo en mij op dat er zo weinig muggen zijn. Niet dat we dat jammer vinden, want we kunnen ze eigenlijk missen als kiespijn.

Er hoeft er maar één in de slaapkamer te zitten, of hij/zij weet me te vinden. En prikt, steekt of bijt. Ze zijn te snel om te bekijken wat ze precies doen. Maar van de ene seconde heb ik urenlang last.

Toch is het beangstigend dat ze er niet meer zijn. Waar zijn die miljoenen muggen gebleven? Zijn ze werkelijk compleet verdelgd en wat is het gevolg daarvan. Ze zijn maar een klein deel van de voedselketen, maar als ze wegvallen, wat gebeurt er dan?

Gek hè, maar nu er bijna geen muggen meer zijn, zou ik bijna wensen dat we weer, zoals vanouds, met de stofzuiger op muggenjacht moeten. Omdat de natuur er toen toch nog veel beter voor stond.

Nader bekeken

Een paar weken terug zette ik hier een drone-foto van de grote groenten en fruittuin bij het kasteel van Villandry. Een adembenemend gezicht, maar terecht waren er commentaren dat zo’n tuin alleen door een heel legertje van tuinlieden onderhouden kon worden. Sjoerd berichtte dat hij wel een keer een uitzending van Monty Don over deze tuin had gezien.

You-Tube hielp me verder en ja, inderdaad Monty was er geweest, had zelfs een blik achter de schermen mogen werpen. En wat bleek? Die tuin is er alleen voor de sier. Er worden hoogstens een paar kroppen sla of wat appels door de medewerkers mee naar huis genomen.

En dat vond Monty Don -en ik ook- zeer teleurstellend. Al dat prachtige fruit, al die heerlijke groenten staan er uitsluitend voor de sier. En dat is toch wel een beetje…… decadent nietwaar?

Omwille van het mooie, bijna perfecte, plaatje al dat werk, maar zonder nuttige opbrengst. Die enorme oogst die zonder blikken of blozen wordt verspild…..? Dat vind ik echt zonde.