Andere plek

Dat rondje Ommoordse veld ken ik nou langzamerhand wel en Leo ook. We hadden behoefte aan een ander uitzicht. Dus pakten we zaterdag de auto en reden naar Park 16Hoven in Rotterdam.

Onder de rook van ons Rotterdamse vliegveld, dat ik koppig en stug “Zestienhoven” blijf noemen, ligt een park naast een nieuwe woonwijk. Het was nog even zoeken, maar uiteindelijk kwamen we waar we wezen wilden.

Het park ziet er voor een deel nog erg nieuw uit. Weidse groene velden, speelplekken, brede wegen en wat smallere paden. Mooie bruggen en een hertenwei. Nog redelijk jong groen, maar beslist een plek om prettig te wandelen.

En dat deden we, ondanks de kou en harde wind. Het was niet moeilijk om te oriënteren op de overzichtelijke paden. We kwamen ook in een wat ouder gedeelte, waar diverse volkstuincomplexen waren. Leuk om te zien hoe de huisjes waren opge-bouwd en met liefde alles mooi gemaakt was.

We gaan er zeker nog eens een keertje lopen. Want in het voorjaar of een ander seizoen is er vast weer meer te zien en te beleven.

Winkelen

In ons winkelcentrum zit een modewinkel. Met keurige kleding, echt kwaliteit wat ze leveren. Ik heb er wel eens wat gekocht, maar ik ging er ook vaak zo maar even kijken.

Nu is de zaak natuurlijk gesloten. En een webwinkel is er niet en krijg je ook niet zo snel van de grond. Maar voor alles is een oplossing te vinden. Kijk, alle poppen in de etalage hebben een nummer gekregen. En alle kleding is netjes geprijsd en voorzien van de beschikbare maten.

Zie je nu iets leuks, dan bestel je het per e-mail. Simpel en slim bedacht.

Zo zie je maar, je kunt op vele manieren creatief zijn. Handel is en blijft toch handel.

Frisse neus

Na tig keer hetzelfde rondje was ik toe aan iets anders. En omdat we toch al op weg waren, reden we naar een parkeerplaats bij de Oude Maas.

Al van meerdere mensen gehoord dat je daar heerlijk kon wandelen en ja, dat klopte. Het eerste stuk van het pad was weliswaar links nog erg “industrieel”, maar het werd alsmaar ruiger. Dus snoven we heerlijk de frisse (?) lucht op langs het water.

We keken naar de rivier en die biedt altijd een fijne aanblik. Soms stil, soms druk bewaren met stampende schepen. Een waterig zonnetje maakte het helemaal af. We zagen oude en holle knotwilgen, waar geen leven meer in leek te zitten, maar waar nieuw leven in gegroeid was.

Heerlijk, we konden er weer tegen na zo’n klein uitje 😉

Wat is dat…?

We lopen langs de Rotte als we dit paard in de verte zien staan. Het is koud met een snijdende wind. Dus je paard afdekken is helemaal niet gek. Maar wat heeft dat beest nou over zich heen?

Het lijkt wel zo’n sprei met gehaakte grannies. Of een patchwork deken.

Maar als we dichterbij komen blijkt het toch gewoon om een echt paardenkleed te gaan. Aan de zijkant helemaal besmeurd met grijze modder, maar op de paardenkont nog mooi kleurig.

Niks patchwork, maar een patroon van kleurige ruiten. Ach weer wat anders dan een zebrakleed over een gewoon Hollands paard. Het gaf een beetje kleur aan de grauwe dag.

Wandelen

Het gaat gelukkig stukken beter, dat wandelen. Dus stap ik, regelmatig vergezeld door Leo, weer de deur uit om een frisse neus te halen.

En onderweg van alles te bekijken en te fotograferen. Het valt me nu op dat er nog zo veel groeit en bloeit, ondanks dat het toch nog maar januari is. Soms denk ik dat ook de natuur een tik van de pandemie heeft gekregen.

Nou ja, doet er niet toe. Er valt onderweg voldoende om te bekijken, zoals deze kleumende kippen bij de deur van een van de buren. Die kippen scharrelen vrij rond en er is voldoende ruimte, maar ja die kou…

En zo vinden we telkens weer wat anders op onze wandeling.

Focus

Even naar de Parkkade in Rotterdam, een frisse neus halen en de benen even strekken. We zijn er al zo vaak geweest en hebben er al duizenden voetstappen liggen. In deze dagen is het er een beetje vreemd. Het is stil, er staan weinig auto’s geparkeerd, want zoveel mensen werken thuis.

En dan een beetje miezerig weer, geen echt fotoweer. Maar ja, toch maar even de telefoon erbij gepakt. Klik, klik, klaar.

En dan zie ik thuis ineens dat die foto bijna zwart/wit is. Of toch niet? Kijk, er zit wel degelijk kleur in. Die rooie kliko daar in het midden en het rossige gras links. Dat trekt ineens alle aandacht en daardoor is de foto minder grauw.
Toeval of fotografengeluk?

Andere kijk

Ik weet niet hoe het komt, maar soms zie ik dingen ineens in een heel ander licht.

Deze berken moeten toch al een tijdje op het Ommoordseveld staan en ik ben er zonder twijfel een groot aantal keren langs gelopen.

Maar toen zag ik niet hoe mooi en hoe afwijkend van kleur ze zijn. Maar deze keer was waarschijnlijk het licht net anders. Niet zonnig, maar grauw en grijs. En op de een of andere manier werden ze heel anders belicht. Ze sprongen zo te zeggen meteen in het oog.

Maar het kan natuurlijk ook zijn dat de bast juist in deze tijd extra oplicht.

Nou ja, het fijne van hoe en waarom doet er eigenlijk niet toe. Ik vind ze mooi zoals ze zijn.

Natuur in de stad

Het zijn natuurlijk niet allen de plantjes, die de natuur in de stad vormen. Er krioelt ook nog wel het een en ander in de lucht. Vogels en insecten. en vergeet de dieren niet die op de grond hun kostje bij elkaar zoeken.

Zo in en rondom ons huis is dan ook genoeg te vinden. Deze zomer hadden we last van mieren, vorig jaar hadden we een vliegenplaag. Maar gelukkig duurt zoiets nooit erg lang. De vliegen hebben we weggespoten (het waren er echt veel te veel) en de mieren besloten ons huis te mijden omdat Leo overal kaneel had gestrooid. En daar houden mieren niet van, of ze raken er de weg door kwijt. Gelukkig maar, want een colonne mieren in de suikerpot is niet leuk. Spinnen vangen we en zetten we het huis uit. Die vinden we te nuttig en daarbij zijn die ook beschermd. Hoewel er heel veel mensen zijn die daar geen rekening mee houden.

Deze wesp ontdekte ik in onze heg. Of hij aan het eind van zijn latijn was , weet ik niet. Maar hij bleef heel rustig zitten, zodat ik hem mooi kon fotograferen. Geen idee welke soort het is, maar wie het weet mag het melden 😉

Bomenlaantje

Herinneren jullie deze nog, van René Froger: Alles kan een mens gelukkig maken?.

Het is al weer een hele tijd geleden dat dit een hit was en je hem dagelijks op de radio kon horen. Ik moest er meteen aan denken, toen ik deze foto op mijn beeldscherm zag verschijnen.

De foto heb ik zelf gemaakt, een paar weken geleden. Een bomenlaantje, vlakbij ons huis. We wandelen er vaak. En telkens wordt ik weer blij van die knotwilgen langs het slootje.

Het is mooi, elke keer weer. Of de zon schijnt, in het voor- of najaar, in de winter als de lucht tintelt van de vrieskou. Ja, zelfs met mist vind ik het prachtig.

Ja, alles kan een mens gelukkig maken!

Vrolijk geel

Een aantal jaren geleden zijn in onze buurt hele straten opnieuw beplant met ginko’s. Ze kwamen in de plaats van de linden. Mogelijk waren de linden ziek, misschien hebben omwonenden geklaagd…?

Nu staan er dan ginko bomen. De eerste jaren waren die nogal sprieterig, maar allengs worden ze wat voller. Ik hou van die bomen, omdat ze in het najaar zo prachtig geel worden. Hele straten liggen dan bezaaid met het gele blad.

Vreemd genoeg verkleuren ze niet allemaal tegelijk, zodat de ene straat nog groen is en de andere al helemaal geel. En zo kunnen we er dan nog wat langer fan genieten. Tot de eerste herfststorm, dan waait al het blad er ineens af.