Er is niet veel nodig om een goed humeur te krijgen.
Niet dat ik chagrijng was, integendeel. De zon scheen, ik was op weg naar de zangclub en de wijktuin was bedekt met een letterlijk schitterend waas van rijp.
Ik stopte even om te kijken naar een waterhoen die op een dun laagje ijs glibberig op zoek was naar een beetje eten.
En toen zag ik dit blaadje op de brugleuning. Gewoon een mooi begin van de dag.
Als ik naar de bioscoop ga, wil ik het liefst naar een niet al te groot theater. Zo’n enorm complex trekt me gewoon niet. Ik weet dat ook schoondochter geen fan is van het Pathé concern.
Maar toen we laatst naar de film gingen, koos ze toch voor een Pathé bioscoop. En dat begreep ik ook wel. Want in Den Haag zit de bios in een prachtig pand aan het Buitenhof. Het dateert uit 1904 en werd oorspronkelijk gebouwd als restaurant voor het Hotel De twee steden.
Er heeft een Cineac in gezeten en het heeft diverse verbouwingen gekend.
Maar nu is het dus een Pathé bioscoop, met een vleugje nostalgie en een echt Haagsche sfeer. Een beetje Couperus, wat tearoom tango en dames met bontstola’s.
Leuk om ook daar eens een keertje geweest te zijn.
Ze lagen wat verloren tussen de kerstspullen, die natuurlijk overal op de kerstmarkt te koop waren.
Was nog het overschot van een winkeldochter? Of waren ze een beetje verdwaald tussen alle groen-rode-gouden glitter?
Ik werd vooral vertederd door het plaatje, dat ik meteen herkende. Het schilderij dat een cadeau van mijn opa was, met het gebedje erbij.
Maar dit was van heel andere aard. Dit was een presentje voor aanstaande papa’s. Met onontbeerlijke attributen voor bij de geboorte van hun eerste (?) spruit.
Ja, best wel grappig. Maar is een vader van deze tijd niet beter voorbereid op de werkelijkheid? Die draait z’n hand toch niet meer om voor het verschonen van zijn kindje.
Nou ja, tranen zullen er zeker rollen, dus een zakdoek is wel nuttig. En koffie om op te peppen, ook nooit weg.
Maar die wasknijper voor op z’n neus….? Daarvan kan hij beter nog maar een voorraadje bij kopen, zodat hij de was er mee op kan hangen 😉 😉 😉
Lopend naar het Fotomuseum kwamen we dit doorkijkje tegen.
Onmiskenbaar een stukje Rotterdam, met de Nieuwe Maas, boten en flats, hoog, hoger en hoogst. Die laatste flat is de Zalmtoren, op dit moment het hoogste gebouw van Nederland.
Mooi…? Mmm, indrukwekkend, niet alleen door de afmetingen. Want op de slappe grond van Rotterdam is dit bouwen toch ook een hoogstandje op bouwtechnisch gebied.
Maar ik zou er niet in willen wonen. Te opgesloten, te beperkt. Ondanks het absoluut fraaie uitzicht.
Met een groep van de gymclub gingen we naar de Kerstfair bij Kasteel De Haar in Haarzuilen. Altijd gezellig, zo’n kerstmarkt. En vooral wanneer het decor er van zo’n enorme grote en mooie kasteeltuin is.
Omdat we pas tegen vieren vertrokken uit Rotterdam, was het al bijna donker toen we aankwamen. Dat was ook de bedoeling, want nu konden we niet alleen gezellig rondsnuffelen bij de tientallen kraampjes maar ook genieten van de mooie verlichting en de waterpartijen.
Er was voor iedereen wel wat te vinden, kleding, tuinartikelen, planten, bloemen, maar natuurlijk ook kerstspulletjes.
Het was niet erg koud en er viel maar een klein buitje. Gelukkig zat ik toen net achter een kopje warme soep, zodat ik het de hele avond wel droog gehouden heb.
Terug naar de bus, met wat kleine aankopen of met grote tassen. Allemaal wel een beetje moe van het vele slenteren.
Rotterdam, de havens in het Maasvlaktegebied. Een stukje spectaculair Nederland en absoluut zeer fotogeniek.
Maar toch niet het stukje van ons land waar je natuur denkt te vinden. Oh ja, een beetje gras tussen de rails van het spoor, wat struiken op het talud. Maar verder lijkt het allemaal staal en beton.
Toch werd hier de film “Wild port of Europe” opgenomen en dan verbaast het je hoeveel natuur er te vinden is.
Want natuur laat zich niet dwingen, die zoekt zijn weg tussen alle beton en technische installaties wel zelf uit. Dus huizen er bunzings, uilen, egels. Zie je aan het water zeehonden, meeuwen, arenden en andere vogels.
De kijker wordt meegetrokken in de zoektocht naar al die dieren en kan ze volgen van de opbouw van hun nesten totdat de jongen groot genoeg zijn om uit te vliegen.
Een indringend beeld van wat er leeft en groeit tussen de door mensenhanden vervaardigde technische hoogstandjes. Aanrader.
Naar Zutphen en daarna nog een bezoek bij Saskia, de vrouw achter onze gymclub. Zij en haar man wonen sinds kort in Vorden. En natuurlijk wilden ze hun mooie huis en de enorme tuin er om heen graag showen.
Het werd een heerlijke dag. In een speciaal voor ons gehuurde bus reden we bijna koninklijk naar de Achterhoek, dronken koffie in Zutphen en namen deel aan een stadswandeling of aan een fluisterboot tocht. En dat alles in nog stralende zon en met een temperatuur die ons al snel de jassen liet uitdoen.
Zutphen is een zeer oud stadje en hoewel er natuurlijk ook veel nieuwbouw te zien is, kregen we door de stadswandeling een mooi beeld van hoe het vroeger was.
Maar niet alleen de oude gebouwen zijn het bekijken meer dan waard, er is ook heel veel te ontdekken op winkelgebied. Leuke kleine shopjes met snuisterijen, sieraden, kleding en schoenen. We hoefden ons dan ook niet te vervelen.
De dag werd afgesloten bij Saskia en Danny, met heerlijke pizza’s en een glaasje wijn. Superdag!
Alweer een tijd geleden waren we in Diergaarde Blijdorp. Vaak vonden we het te druk, maar nu moest ons abonnement verlengd worden en daar knoopten we een bezoek aan vast.
Meestal gaan we wat later in de middag, dan is er niet zo veel bezoek meer. We hebben geen speciale routes, lopen meestal op goed geluk en zien wel wat er op ons pad komt.
Dit keer wilden we wel speciaal naar de olifanten toe. Nog maar een paar weken geleden was er een olifantje geboren en dat wilden we nu toch wel graag zien.
Buiten was geen olifant te ontdekken, maar binnen in Taman Indah, het olifanten verblijf stonden er wel een stuk of vijf. Olifanten doen het goed in Blijdorp. De kudde heeft inmiddels twee kleintjes, Radjik die op 5 mei 2021 geboren is en Maxi, die 9 oktober ter wereld kwam.
Net als bij mensen groeien olifanten snel. Radjik is nog wel aanzienlijk kleiner dan zo’n volwassen beest, maar steekt al ver boven de kleine Maxi uit.
Gelukkig showden de moeders hun kinderen graag en die kleintjes… ach die scharrelen lekker rond.
Even naar een ander deel van de stad, met andere winkels, andere straten. Dat wat de Duitsers “Tapetenwechsel” noemen.
En dan zie je andere dingen. Gezellige etalages, nieuwe eethuisjes, leuke hebbedingetjes.
En dit, een deur van de bibliotheek. Op zich heeft elke bibliotheek natuurlijk een deur, maar deze sprong er wel hevig uit met die tekst.
JE BENT IEMAND DIE UIT EEN KOMMA EEN TAPIJT ROLT
Wat bedoelt de dichter (Anne Vegter) hier nou mee? Is het een beetje negatief: je hebt maar één woord nodig, om los te branden, commentaar te geven. Of bij jou kom je nooit aan het woord, jij neemt altijd het hoogste woord.
Maar ik ga liever voor een wat poëtischer gedachte: Jij weet alles zo mooi te verwoorden. Met één woord begin je een lieve zin en na de komma volgt een heerlijk verhaal….
Ja, zo zou ik dat willen zien.
Tijdens een wandeling zag ik het ineens.
Zomaar een gewoon huis, in een gewone straat. Een buurt met tamelijk veel “sjiek” maar ook wel een beetje vergane glorie.
En dan is daar ineens zo’n bordje. “’t luchtkasteel”. Toch wel een naam om even over na te denken…
Leek het huis zo mooi, was het praatje van de makelaar te romantisch? Had men gedroomd van grote successen, enorme prijzen, topsalarissen of superbanen?
Of lekte het dak, liep de vloer scheef of hadden houtwormen de deuren kapot gevreten?
We zullen dat wel nooit te weten komen. Het blijft gissen.
Maar dat is het leuke van zulke vondsten. Ik kan er mijn fantasie volkomen los op laten gaan….!