Wie denkt dat deze huizen ergens op een heerlijk warm en zeer zonnig Caraïbisch eiland staan, heeft het grondig mis.
Ze staan in een gloednieuwe wijk in Groningen, de Reitdiephaven. Lekker vrolijk toch?
En niet alleen daar, maar ook in Zoutkamp niet ver weg van de stad Groningen, staan huizen in leuke kleurtjes.
De buren van de mevrouw in Den Helder, die een rechtszaak aan haar broek kreeg vanwege een appeltjesgroen geschilderd huis, moeten daar ook maar eens gaan kijken. Misschien zien ze de zaken dan anders…
Zij werkt al lang niet meer op kantoor maar is een heel andere kant opgegaan en volgde een opleiding aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.
Hier hangt al vele jaren een prachtige foto van een pluizige paardenbloem, die Leo van haar kreeg bij zijn afscheid van de brouwer van het heerlijk heldere gerstenat.
En ook krijgen wij dus altijd een bijzondere kerstwens. Die van dit jaar wil ik graag met jullie delen.
Natuurlijk wens ik al mijn lezers een heel prettig kerstfeest en dat doe ik graag met een mooie kerstkaart. Neem even de tijd en klik op het raam om te ontdekken wat er allemaal op zo’n wonderlijke kerstmorgen kan gebeuren. En vergeet niet ook het geluid aan te zetten.
Nou nee, eigenlijk niet wandelen. Want vorige week donderdag gingen de Ganzenpas dames wel weg, maar niet te voet. Ze namen de nieuwe metrolijn (of heet dat tegenwoordig Randstadrail?) naar Hoek van Holland. Het eindpunt is nu nog het oude treinstation, maar wordt -als alles goed loopt- volgend jaar doorgetrokken tot het strand. Dan rol je zo het strand op.
Maar we gingen met z’n allen lunchen en dus waren de meeste wandel-schoenen thuis gebleven en vervangen door wat chiquere exemplaren, die wel mooi zijn maar niet lekker lopen over langere afstanden. Het was jammer dat drie dames wegens omstandigheden niet mee konden, maar we hopen dat die er ook binnenkort weer bij kunnen zijn.
En hier zitten we dan aan tafel in De Torpedoloods. De lunch smaakte heerlijk en na afloop gingen we weer met de metro terug naar Rotterdam-Ommoord. Natuurlijk werden er ook plannen gemaakt voor volgend jaar. Want in de zomer, met lekker zonnig weer, is dit natuurlijk ook een hele mooie bestemming en dan zullen we zeker een flink eind lopen.
Nu vieren we eerst Kerst, maar op 2 januari 2020 om half elf verzamelen we weer bij de Gulle Gans en starten met frisse moed aan onze wekelijkse wandeling 😉
Tja, aan de donkere dagen voor Kerstmis valt niet te ontkomen. We dromen (en verlangen soms) naar een witte Kerst, maar dat blijven vooralsnog dromen….
De afgelopen dagen was het vooral somber en grijs en dan steken wij al meteen na het opstaan wat lampen aan. Ik word beslist depressief van een donkere kamer. Het hoeft niet fel verlicht te zijn, maar een klein lampje hier en daar, de kerstverlichting natuurlijk…! Het maakt dat ik opgewekt mee zing met de (kerst)songs die we spelen op grammofoon of CD-speler of laten spelen via Spotify 😉
Toch zag ik bij heel veel mensen donkere huiskamers, ook al waren ze wel thuis. Ik kan me er niks bij voorstellen. Ook vroeger thuis was er altijd licht aan. Het hield ook mijn moeder op de been in sombere tijden.
Ach, als de natuur ons geen zon schenkt, dan levert de energiemaatschappij nog wel een lichtpuntje 😉 😉 😉
Tussen de blogs die ik volg staat ook het blog van Mercotte (echte naam Jacqueline Pin). Zij is in Frankrijk een bekende culinaire journaliste en jurylid bij “Le meilleur patissier”, de Franse versie van “The great British Bake-off” . De Hollandse versie kennen wij als “Heel Holland bakt”. Maar ook bij andere culinaire evenementen geeft Mercotte acte de présence.
Dat er in supermarkten rond de feestdagen fabrieksmatige paté croûte (paté in korstdeeg) ligt was een aantal sterrenkoks een doorn in het oog. Dus kwam er een jaarlijkse wedstrijd met een heuse kampioen. Voor de 9e keer werd deze wedstrijd gehouden en de prachtige creaties werden geshowd, aangesneden, geproefd, nog eens geproefd en beoordeeld. Natuurlijk werd er bij zulke luxe gerechten luxe wijnen gedronken. En het verslag daarvan vond ik dus bij Mercotte.
Dit meesterwerk verdiende de hoofdprijs. Ik vind het bijna een beeldhouwwerk en eenmaal aangesneden lijkt het op een mozaïek. Het is gemaakt van eend met jeneverbessen. Een eenvoudig recept, volgens Mercotte 😉 😉
De andere creaties waren beslist niet minder mooi en zullen ook de smaakpapillen gestreeld hebben. Neem een kijkje op de site, want alleen al hoe alle gerechten werden gepresenteerd is het bezoek zeker waard. Vegetariërs moeten dit blog maar even overslaan 😉
Zoete aardappelen hadden we al eens gegeten, maar zelf er iets mee klaargemaakt had ik nog niet. Het werd hoog tijd om dat eens uit te proberen.
Op internet vond ik deze site met dit heerlijk gerecht. Zoals vaak vergat ik een foto van de schotel te maken en voor ik het wist was die al leeg. Geen nood, ik zet hier de foto van de site erbij 😉
Voor 2 personen heb je dit je er voor nodig: 300 gr gehakt 450 gr zoete aardappelpuree, gekookt en tot puree gestampt 2 puntpaprika’s 200 gr prei (fijngesneden) 1 theelepel cajunkruiden 1 eetlepel tomatenpuree Wat geraspte kaas
Verwarm de oven op 200 graden. Rul het gehakt bruin in een pan met een beetje olie of boter. Snijd de puntpaprika in reepjes en bak even mee met het gehakt. Voeg ook de prei, tomatenpuree en cajunkruiden toe. Meng alles goed door elkaar en breng het mengsel eventueel op smaak met peper en zout. Kook de zoete aardappelen met wat zout in ca. 20 minuten gaar, giet af en stamp tot puree. Breng eventueel op smaak met wat kruidnagelpoeder) Doe het gehaktmengsel in een ovenschaal en dek af met de zoete aardappelpuree. Bestrooi met een beetje kaas en bak ca. 20 minuten in de oven tot de kaas mooi gesmolten is.
Ik geloof dat het bij Bettie was dat ik las over de fraai geborduurde kussens die in Engelse kerken liggen. Kneelers heten die en ze worden gebruikt om je knieën te beschermen bij het bidden. En er werdook iets gemeld over een boek. Nou ja, het fijne is me nu even ontschoten, maar dat boek reserveerde ik meteen bij de bieb.
En toen het er was, las ik het in één ruk uit. Tracy Chevalier kan schrijven en ook hier weet ze weer een prachtig verhaal te borduren, om in stijl te blijven.
Violet is het beu om voor haar moeder te zorgen. Moeder is nooit tevreden, laat geen gelegenheid ongebruikt om Violet te vernederen met haar ongetrouwd zijn. Dan doet de kans zich voor dat Violet in Winchester kan gaan werken. Ze moet dan wel verhuizen en krijgt een kamer in een damespension. Op een dag ziet ze in Winchester Cathedral een prachtig geborduurd knielkussen liggen en dat is het begin van een heerlijke hobby. En dat niet alleen. Ze leert allerlei mensen kennen en ontdekt dat vrijheid vele en nog ongekende kanten heeft.
Chevalier heeft het verhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen en schetst daarbij een goed beeld van de omstandigheden waarin ongetrouwde vrouwen zich moesten schikken in het Engeland van rond 1930.
En nu ik het boek uit heb, wil ik wel meteen naar Winchester om die mooie kussens in werkelijkheid te gaan zien.
Dit is niet het eerste blogje waarin ik mijn verbazing (en ergernis) verwoord over de overvloed in ons dagelijks leven. Ik realiseer me terdege dat niet iedereen deelt in die overvloed. En dat maakt het misschien nog wel pijnlijker.
Voor een kleine kerstbijeenkomst had ik toastjes nodig. Zelf kies ik daarvoor altijd een bepaald merk . Maar dit keer wilde ik kleine ronde melbatoastjes hebben. Met stomme verbazing stond ik voor het vak, waarin ik in de gauwigheid meer dan 30 verschillende soorten en merken aantrof. Toastjes gewoon, volkoren, meer granen, met spelt, met sesam, met kruiden, olijfolie, rozemarijn of peterselie. Natuurlijk ook in bio-kwaliteit, glutenvrij en nog vele mogelijkheden meer.
Deze screenprint is nog maar een klein gedeelte, meer paste niet op mijn scherm
Wat is er gebeurd in dit land? Eten we allemaal zo verfijnd, zo exquis? Is onze smaak ineens zo geperfectioneerd? Ik kan het nauwelijks geloven. En het gevolg van al die overdaad is dat er onnoemelijk veel moet worden vernietigd, want niet verkocht en dus over de datum. En daardoor wordt het product natuurlijk weer duurder. Kostelijk voedsel, dat verspild wordt. En dat vind ik doodzonde!
