Hunebedden

Posted on by

In Drenthe zijn en geen hunebed zien, dat kun je natuurlijk niet maken. Dus reden we, op weg naar onze volgende etappe, naar Rolde.

Zo’n hunebed is geweldig groot en het is onbegrijpelijk dat mensen dit, in een tijd zonder de nu zo broodnodige machines, konden maken. Stenen die meer dan manshoog zijn, opgestapeld alsof het pakjes brood zijn. Ik vond het zeer indrukwekkend. Op de een of andere manier voelde de sfeer er ook een beetje “buitenaards”. Maar misschien speelde mijn verbeelding me parten.

Toeren

Posted on by

Na alle Corona-ellende waren we toe aan een paar dagen weg. Even een frisse neus en een andere kijk op de wereld krijgen. We boekten een “roadtrip”.

Via allerlei binnenwegen en weggetjes reden we naar Drenthe. En dan kom je door plaatsen waar je nog nooit van gehoord hebt.

Laat in de middag kwamen we aan in een heerlijk gelegen hotel voor onze eerste etappe. En met dit uitzicht konden we wel tevreden zijn.

De volgende dag besloten we te gaan wandelen. Niet zo’n lange wandeling, maar zelfs 2,5 kilometer bleken te veel voor mijn geplaagde knie.

Hoe jammer ook, halverwege kon ik echt niet meer verder. Dus een bankje opzoeken. Helaas, die bleken niet voorhanden te zijn. Maar op een omgekeerde voederbak kon ik ook wel even uitrusten. Daarna liepen we terug, in een zeer rustig tempo. Het laatste stuk liep Leo alleen naar de auto. Wat was ik blij weer in ons karretje plaats te kunnen nemen.

Die knie wordt echt niet veel beter meer. Ik moet het dus doen met wat ik kan en de ene dag gaat dat beter dan de andere.

Maar op kleine stukjes kun je ook genieten en wie het kleine niet eert….!

‘sMiddags reden we naar Orvelte, het museumdorp. Dat hadden meer mensen bedacht, dus toen het begon te regenen waren we daar al gauw weer weg.
Te druk en ook… te toeristisch. Jammer.

Zo als verwacht…

Posted on by

Vorige week maakten we een toer door Nederland, van Drenthe tot aan Brabant. Want een reisje naar het buitenland zagen we nog even niet zitten.

Maar ook Nederland kent vele mooie plekken, die we nog nooit bezocht hadden. Zo’n reis bleek een heel leuke ervaring. En gelukkig speelde het weer ons in de kaart. Bijna elke dag konden we buiten lunchen en viel de regen voornamelijk ’s nachts.

Alle indrukken moet ik nog op een rijtje zetten. Voor vandaag hou ik het bij een foto uit Spakenburg.

“Behouden Vaart” staat er boven de deur, die ook van een glas-in-lood raam met een zeilbootje op een stormachtige zee was voorzien. Tja, zoiets is daar natuurlijk te verwachten.

Ik had de hele deur gefotografeerd, maar zag later dat er duidelijk de naam van de bewoners op te lezen stond. Dat was me te veel inbreuk op de privacy. Dus dat zeilbootje moeten jullie zelf maar er bij bedenken 😉

Zelfstandig

Posted on by

Zo nu en dan vind ik tussen allerlei rommel ineens iets, wat ik duidelijk met opzet bewaard heb. Zoals dit kaartje uit de Flow, die ik al jarenlang elke keer weer netjes bewaar in een speciaal gemaakt doosje.

Dit keer is het een uitspraak van de schilderes Georgia O’Keeffe. Eerlijk gezegd ken ik haar alleen van de grote bloemenschilderingen. Of ze erg onderdrukt werd, heb ik niet kunnen achterhalen. Integendeel zou ik zeggen, want zij wilde graag gaan schilderen en werd daarvoor gesteund door haar moeder. Toch moet ze zich op een of andere manier beperkt gevoeld hebben.

Maar ja, wie is helemaal vrij? In elk leven komen periodes voor waarin je op concessies doet of je schikt naar de omstandigheden.

Zelfstandig blijven, geloven in je eigen gedachten, dat is wel van belang natuurlijk. Dus wat anderen er ook van mogen vinden, blijf jezelf trouw!

Klein, kleiner….

Posted on by

We hebben nog helemaal geen plannen om te verhuizen. Toch bekijk ik graag filmpjes van “tiny houses”. Vooral omdat sommige mensen in hun hang naar klein, kleiner, kleinst hun huis(je) tot op de millimeter hebben uitgedokterd.

Er bestaan een aantal YouTube-kanalen met allerlei filmpjes en een daarvan bekijk ik met veel plezier: “Never too small” .

https://www.youtube.com/watch?v=bA6C7QvTqZQ

De filmpjes duren niet al te lang en geven een mooi inzicht hoe mensen problemen oplossen. Soms is het nogal voor de hand liggend, soms is het zo ingenieus uitgedacht.

Wie deze flat wil bekijken, klikt op de link. En vindt dan vanzelf nog veel andere filmpjes.

Nou ja, het is een beetje vergelijkbaar met “gluren bij de buren”. Eén van mijn “guilty pleasures” 😉

Waar was tie nou…?

Posted on by

Vorig jaar wilden de Ganzen een nieuwe wandeling maken. Route uitgestippeld, afspraken gemaakt. Maar het ging niet door. Omdat in dat gebied de eikenprocessierups zou huizen. En daar wilden we niet aan bloot gesteld worden.

Bron: Google foto’s

Dit jaar werd er een hele tijd niet in groepsverband gewandeld. Maar half Nederland trok in die tijd wel de wandelschoenen aan en liep van hort naar haar. De kranten stonden vol, maar over die akelige eikenprocessierups hebben we maar heel incidenteel gehoord. Nauwelijks mag ik wel zeggen.

En dat vind ik dan weer heel vreemd. Want als dat beestje jaren achtereen voor veel last zorgt, zouden die beesten dan in dit jaar ineens bijna weg zijn? Ik kan het nauwelijks geloven….!

Of waren we veel te veel bezig met dat nare C-virus? Werd daardoor alles overschaduwd? Wie het weet, mag het zeggen.

Lachen

Posted on by

Ernstige zaken brengen met een kwinkslag, dat is niet iedereen gegeven. Sommige mensen kunnen alleen maar dodelijk ernstig zijn. Sommige zaken zijn natuurlijk niet altijd om te lachen, maar een beetje humor houdt de boel aan de gang.

Zo moet ik heel vaak om de strip “Jan, Jans en de kinderen” lachen. Ik lees die strip meestal staande naast het bladenschap in de super. Even uitblazen en bijlezen na de boodschappen. Deze vond ik weer heerlijk humoristisch.

Jan wordt op de hak genomen door de geëmancipeerde vriendin van Jans. Het gaat over de boekenlijst voor het eindexamen van Karlijn. Hannah denkt dat Karlijn wel heel veel vrouwelijke schrijvers heeft gekozen. Maar nee, het zijn alleen mannen. Het valt Hannah zo te zien erg tegen. Jan daarentegen vat het helemaal, want “vrouwen schrijven niet zo veel bijzonders….”

Maar Karlijn heeft voornamelijk dunne boekjes gekozen, omdat je die snel doorgelezen hebt. En dan sluit Hannah de discussie af met de prachtige slogan “Mannen blijken dus helemaal niet zo veel inhoud te hebben”.

En daar moet ik dan heel erg om lachen. Neergesabeld met één meesterlijke opmerking 😉 😉