Category Archives: wandelen

IJdelheid

Posted on by

Heel ijdel ben ik niet meer. Vroeger gebruikte ik vrijwel elke dag make-up. Maar allergieën hebben dat bijna onmogelijk gemaakt. Mijn ogen gaan tranen van mascara, mijn lippen worden schilferig van lippenstift. Ik ben gezegend met een frisse huid en heb gelukkig nog niet veel rimpels. Dus ga ik “geheel natuurlijk” door het leven en dat kan er mee door voor deze 73-jarige.

Over mijn figuur valt veel te zeggen, maar niet dat het slank is. Ik behoor tot de stevige tantes van deze wereld. Hoewel ik geen enkel bezwaar zou hebben wanneer ik door een wonder 10 tot 20 kilo zou afvallen, doe ik er geen moeite voor. Ik eet matig, snoep vrijwel niet, maar de kilo’s smelten er maar niet af.

Mijn kleding is over het algemeen redelijk functioneel. Er hangen heel wat broeken in mijn kast, maar ook wat jurkjes. Maar die kleding moet wel makkelijk zitten. En als ik ga wandelen, trek ik natuurlijk stevige wandelschoenen aan. Die lopen dan ook het lekkerst.

Bron: Google foto’s

Maar ja, bij een jurkje of een “nette” broek wil ik voor de verandering toch wel wat charmantere en minder stevige schoenen aantrekken. Zo ook afgelopen dinsdag. We gingen naar de film en daarna een hapje eten. Dus kwamen de zomerse sandaaltjes uit de kast.

Het ging prima, totdat ik het restaurant uit liep. Eén ongelijke steen en pats, ik zwikte en daar lag ik languit. Achter mij hoorde ik een verschrikte gil van Leo.

Het had veel erger kunnen zijn. Een geschaafde knie, een gekneusde hand en een beschadigde armband. Dat was de schade, kon ik na enige tellen vaststellen. Niks gebroken of ontzet.

Toen ik er eens op ging letten, zag ik dat vrijwel alle vrouwen en meisjes tegenwoordig op stevige sneakers lopen. Ook voor mij dus hoogtijd om ijdelheid voortaan op te offeren aan stevigheid en loopgemak.

Ontdekking

Posted on by

Toen ik donderdagmorgen de regen tegen het raam hoorde tikken, wilde ik me eerst nog even omdraaien. Geen wandelweer…. Maar het weerbericht gaf aan dat het later droog en zonnig zou worden. Dus ja, wat doe je dan?

Om precies half elf stond ik bij het afspraakpunt van de Ganzenpas en starten we onze wandeling. Dit keer eens niet de gebruikelijk richting, maar net de andere kant op. Ook Ganzen willen wel eens wat anders.

En ja, het zou er echt ook mooi en vooral groen zijn…!

En dan blijkt dat ik, zelfs na 50 jaar, de wijk nog steeds niet helemaal ken. We kwamen in prachtig groene gedeelten, ontdekten nieuwe parkjes en slenterden door allerlei straten. Ondertussen bekeken we de voortuinen. Sommige netjes en kleurrijk, andere een troosteloze tegeltuin.

Verderop kwamen we in een gebied dat je beslist wel een “bos” kunt noemen. Geen geschoren gazons, maar overal wilde bloemen, bomen en struiken. Op een bepaald moment kwamen we op een pad, dat langs de rijksweg loopt. Het verkeer konden we niet zien door het scherm, maar horen wel. Al hinderde het ons niet.

Grote berenklauwen stonden er. Normaal gesproken zijn die niet geliefd, maar daar kunnen ze geen kwaad in het niemandsland tussen sloot en autoweg.

Het werd zomaar een ontdekkingstochtje. En het beviel zo goed dat we vast nog wel eens deze kant op zullen gaan.

Oud

Posted on by

Alleen de stijl al verraadt dat dit huis niet van recente datum is. Ik ben er al heel vaak langs gekomen. Van dichtbij, maar ook uit de verte als we aan de andere kant van de Rotte wandelen.

Maar afgelopen donderdag viel het één van de Ganzen op dat dit wel een heel erg oud huisje moest zijn. Want kijk, het dateert al van 1327, toen de eerste steen werd gelegd op 30 mei.

Natuurlijk is het huis regelmatig gerestaureerd en misschien wel helemaal nieuw opgebouwd. We verwonderden ons erover. Zou dat nou waar zijn….?

En nu, achter mijn toetsenbord bedenk ik me dat het natuurlijk helemaal niet waar kan zijn. In 1327 werd er nog heel anders Nederlands geschreven. Is het een grap, lazen we het verkeerd of staat er niet 1327 maar 1827 of 1927…? Raadsel dus. Misschien weet het stadsarchief raad. Ik ga eens zoeken.

Maar goed, het blijft een leuk huisje en een foto is het zeker waard.

Deur

Posted on by

Wandelend door de wijk zie je natuurlijk overal deuren. De meeste mensen maken er niet veel werk van. De standaard deur, zoals bij de oplevering, krijgt hooguit zo nu en dan een nieuw kleurtje of ander glas.

Is zo’n deur te oud, te verweerd of verveelt ie toch op den duur, dan komt er wel een nieuwe deur. Maar meestal zijn dat toch deuren van de bouwmarkt. Gewone deuren, er gaan er wel dertien in een dozijn.

Maar degene die hier woont wil misschien wel een statement maken. Of maakt dit soort deuren van professie…? Ik heb er geen idee van. Maar bijzonder is die deur wel. Zou niet misstaan bij een kerk of als ingang van een gebouw voor … tja, voor wat…?

In ieder geval heeft de bewoner geen last van inkijk. En dat zou voor mij een bezwaar zijn, want dat betekent ook dat het in de hal toch een ietsiepietsie donker wordt.

Maar over smaak valt niet te twisten, nietwaar?

Trainen

Posted on by

Het was lekker wandelweer en dus kwamen de Ganzen weer eens bijna allemaal bij elkaar. We liepen richting Rotte en staken de Rottebanbrug over. Daar wandelden we richting het Hoge Bergsebos. Maar op dit moment wordt er in die buurt hard gewerkt aan een nieuwe weg, met een tunnel onder de Rotte door. Daardoor bleek het pad wat we normaal namen nu versperd te zijn.

Ach, flexibel als we op onze ouwe dag nog zijn 😉 namen we dus een ander pad. En dat hebben we geweten, want na alle regen stonden daar overal plassen en niet zulke kleintjes ook. Terugkeren of doorlopen. We kozen het laatste en daardoor moesten we nogal eens door flinke stukken glibberige en zacht sompige modder banjeren. Natte wandelschoenen, vieze sokken, broeken die meteen in de wasmachine zouden moeten. Het werd een heel avontuur, maar met elkaar bleef het toch gezellig en kletsten we heerlijk bij.

Eenmaal weer bij de Rotte gekomen, moesten we nog een heel stuk voordat we weer bij de brug waren en op huis aan konden gaan. Onderweg kwamen we langs een parkeerplaats, waarop een enorme macht aan politie stond. Nieuwsgierig keken we en ontdekten dat er driftig getraind werd.

Bomen beklimmen, iets met lange houden palen en hoe komen we over de sloot. Nou, dat laatste ging vaak goed. Maar diverse agenten haalden toch een nat pak.

En wij liepen sinds lange tijd weer eens een flink stuk. Hadden ook de Ganzen hun training gehad 😉

Er even tussenuit

Posted on by

We hadden het een paar weken geleden reuze naar onze zin in Sibculo. Alleen het weer werkte niet erg mee. Maar dat kan gebeuren. Ach, een paar dagen rustig aan is helemaal niet erg.

Gingen we dan helemaal niet weg? Natuurlijk wel! Maar we vinden er niks an als het miezert en alles klam en nat is. En met een grijze lucht worden die foto’s er ook niet fraaier op. Dus maakten we wel wat kortere wandelingen.

We bezochten ook een paar dorpen in de omgeving, zoals Vilsteren, Ommen en Beerze. Als het even droog was, stapten we uit de auto en liepen wat. Maar te vaak werden we door de regen weer teruggeleid.

Vlak bij Sibculo ligt het natuurgebied De Engbertsdijkvenen. Een gebied met het nog zeldzame hoogveen, plassen en uitgestrekte heidevelden. En daar wandelden we wel een paar keer en kon ik gelukkig toch nog wat foto’s maken.

Maar wie weet gaan we nog een keertje terug…

Onvoorspelbaar

Posted on by

Het is een oneindig onderwerp van gesprek en je kunt er nauwelijks op rekenen. ???? Ik bedoel natuurlijk het weer.

Tijdens onze vakantie in Twente hoopten we op een beetje mooi weer. Maar wat we voorgeschoteld kregen was grauw, mistig, koud en bij wijlen zelfs onaangenaam.

Maar op de op één na laatste dag stonden we op met zon en een stralend blauwe hemel. Dus besloten we wat vroeger op stap te gaan. Maar nauwelijks waren we op weg of Leo realiseerde zich iets te zijn vergeten. Bij een benzinestation keek hij nog even in zijn rugzak of hij het toch bij zich had. Maar nee…

Hè bah, nou ging net de zon weg. En wat was dat, zag ik dat goed? Ja, het sneeuwde een beetje. Nou ja, natte sneeuw… Leo stapte weer in en reed weg. En ineens zaten we in een hevige sneeuwbui. We reden het dorp in, waar alles al enigszins wit was. Bij een rotonde keerden we en reden terug naar ons huis. Het hield op met sneeuwen en …. kijk nou, stralende zon, helderblauwe lucht. Geen regendrop te bekennen. Op nog geen drie kilometer zoveel weersverandering, het leek een beetje surrealistisch.

Thuis zocht Leo zijn spullen bij elkaar en stopte ze snel in de rugzak. Opnieuw gingen we op weg. En weer doken we de grauwe wolken in. Maar gelukkig, droog bleef het en wandelen konden we dus ook. Al was het echt bitter koud.

Niks

Posted on by

Vorige week reden we even naar de Kralingse plas. Even een stukje lopen, dachten we.

Maar het was mistig en regende.

Wij zijn mooiweer-lopers, dus kropen we snel weer terug in de auto.

Niks te zien, niks te beleven. Miezerig en kil, geen lol aan.

Maar een paar dagen later, wat een verschil…! Een wat waterig zonnetje, maar wat een uitzicht daar aan het water.

Op vrijwel exact dezelfde plek maakte ik een totaal andere foto.

Mist of regen, wat een verschil…!

Landgoed Twickel

Posted on by

Bron: Google foto’s

Tijdens ons verblijf in Enter maakten we ene wandeling over Landgoed Twickel. Nou ja, maar een een klein stukje van dat landgoed, want het beslaat 4.400 hectares. Daar zijn dus vele mooie en lange wandelingen te maken.

Wij waren er op een zondag en het was prachtig weer. Er waren dus meer wandelliefhebbers, maar hoewel we veel mensen tegenkwamen (en ook veel honden) was er ruimte genoeg. Niemand liep elkaar in de weg.

Het kasteel Twickel wordt nog bewoond en is dus niet toegankelijk. We stonden ervoor en ik had Downton-achtige visioenen. Grote zalen, trappen, veel antiek en kunst. Maar ja, dat konden we dus niet met eigen ogen zien.

Maar de fantasie verbleekte bij de pracht van de natuur. Weidse vergezichten, hoge bomen, stille doorkijkjes en dat alles omhuld met een waas van aardse geuren en vogelgezang.

We liepen een flink stuk en onderweg zochten we een bankje op om ons brood op te eten en wat te drinken. Genieten in optima forma.