Wenen

  Vorige week was ik in Wenen. Ik had geen idee dat die stad zo mooi zou zijn, zo schoon en zo veel te bieden had.
Allereerst is het een stad met zoveel schitterende gebouwen, die prachtig onderhouden zijn. Er is bijna geen straat of plein of je vindt er wel een foto-onderwerp.
We hadden geluk, het was stralend weer. Dus werd het heel veel lopen om al het moois te bekijken. Maar voor de langere afstanden was er het openbaar vervoer. Ik had me thuis al georiënteerd en vriendin en ik namen elk een weekkaart, ook al bleven we maar 5 dagen. Die kaart is geldig van maandag tot en met zondag en kost Euro 15,00. En voor dat bedrag kun je dan een hele week lang met elke bus, tram of U-bahn de stad doorkruisen.
Er zijn vele andere mogelijkheden, dus ga je naar Wenen kijk dan eens hier. Want wie de vele musea wil bezoeken, kiest misschien voor de Wienkarte.

Snel

 Al vaker heb ik gedacht dat de borden langs de weg te veel informatie bevatten. Je zoeft er langs en voordat je aan het laatste woord toe bent, ben je er al voorbij. En dat was toen, toen we nog maar 120 mochten.

Nu mogen we 130, tenminste waar het is toegestaan. Dus soms de hele dag, dan weer alleen tussen bepaalde uren en als de spitsstrook open dan wel dicht is.
Voordat je dat allemaal overwogen hebt, ben je al weer een paar kilometer verder. Moet je wel heel alleen in de auto zitten, geen radio aanhebben en niet (handsfree) telefoneren. Want dan is je aandacht sowieso al te veel in beslag genomen en is het hele bord je ontgaan.

Het lijkt mij allemaal niet zo veilig en 100, 120 of 130, het maakt niks uit. In de file rij je toch sowieso niet harder dan stapvoets 😉

 

 

 

 

Even weg

Oeps, helemaal vergeten een blogje te maken. Maar ja, ik was dan ook gisterenavond pas laat (na even) thuis uit Wenen. En dan moet er natuurlijk bijgepraat worden, foto’s bekeken en koffer uitgepakt.
Vandaag zijn Irene en ik nog Rotterdam ingegaan en dan schiet het bloggen er een beetje bij in.
Dus sla ik vandaag een keertje over. Binnenkort vertel ik wel iets over wat wij allemaal in Wenen gezien en gedaan hebben.

Springlevend

Hij is al 106, maar dat zieje niet aan hem af. Hij danst het vliegveld op, na een reis door Noord-Amerika, Europa en Afrika. Niks comfortabel met auto en chauffeur, maar met het openbaar vervoer. Het leverde hem een vermelding op in het Guinness Book of Records, want hij is de oudste persoon die dit voor elkaar bracht.

Bron: De Telegraaf 18-8-2012

Zulk nieuws vrolijkt heel mijn dag op!

Schaapjes tellen

Omdat het gras op raakte in Capelle aan den IJssel werd de schaapskudde van herder Martin Oosthoek laatst naar een nieuw plekje in de wijk Beverwaard (Rotterdam-Zuid) geleid. Dan moet je wel over de brug, de Van Brienenoordbrug welteverstaan. Maar ja, een lekker wandelingetje maakt hongerig en dus gingen ze recht op het verse gras af.

Trappen

Dit is mijn vriendin Irene uit Essen en ze staat in Parijs op één van de vele trappen die Monmartre rijk is. Dat was vorig jaar.
Dit jaar gaan we weer samen op stap, nu naar Wenen. En daar gaan we natuurlijk van alles bekijken, heel veel wandelen, lekker op terrasjes zitten en genieten van alles wat er om ons heen te zien is.

Trappen is trouwens ook deze week het thema bij Stuureenfoto

Deur

Deuren staan deze week centraal bij Stuureenfoto. Ik fotografeer ze heel vaak. Ik hou van een mooie ingang, met stijl en klasse. Tegenwoordig is het vooral veel van hetzelfde Gamma- of Karweiwerk. Maar vroeger waren het soms echte kunstwerken, met fraai bewerkte kozijnen, glas-in-lood en beeldhouwwerk er om heen. Echt vakmanschap!

Hoogtevrees

Via de site van Chantal kwam ik op Brekend.nl, de site waar deze foto stond.
Chantal plaatste de link omdat ze fan van New York is. Die stad staat nog op mijn “to travel to”-lijstje, maar waar het mij nu vooral om gaat is  de ontspannen houding waarop deze mannen tegen de kabels van de Brooklyn Bridge leunen. Alsof ze met beide benen op onze aarde staan en er geen hoogte of hoogtevrees bestaat.
Het zijn schilders die de brug hun regelmatige onderhoud geven. Mijn vader was ook schilder en hij stak altijd de draak met mijn angst voor hoge dingen. Ik vind een huishoudtrapje al eng, laat staan zo’n hoog gevaarte.

Nostalgie

Het is 1972. Ik ken de jongen net 3 maanden en toch gaan we nu al voor 4 weken naar Griekenland. Met zijn oude Volkswagen Kever, de achterbank er uit voor meer bagageruimte, in het net voorin een voorraad shag en een draagbare cassetterecorder, toppunt van high tech. En natuurlijk een stuk of wat bandjes, met onder andere deze erop:

Het is nu 2012. Ik ben vandaag op de kop af 39 jaar met die jongen getrouwd. En op dit liedje dansen we nog wel eens de kamer rond.