Wie in Limburg is, moet natuurlijk een keer koffie met vlaai eten. Och, er zijn ergere plichten, zou ik zeggen 😄
Maar dan moeten er geen wespen zijn. Want meteen nadat er zo’n heerlijke kersenvlaai op tafel was gezet, zoemde het van de wespen.
Leo begon al wat te wapperen met zijn handen, waarop ik zei dat je het best “gewoon rustig moest blijven”. Maar net toen ik een hapje wilde nemen, voelde ik een steek in mijn arm. En een wespensteek doet gemeen pijn.
Gelukkig zat er een drogist naast de bakkerij, dus kon ik meteen iets tegen de pijn kopen.
Maar de vlaai was heerlijk. Ondanks de steek heb ik gesmuld.
Pierre Martin: Madame le Commissaire en de verdwenen Engelsman
Omdat ik nog steeds niet in de stemming ben voor al te bloederige of bloedstollende scenes, zocht ik een boek, dat niet al te realistische details zou beschrijven, maar toch spannend, vlot geschreven maar wel heerlijk relaxed zou zijn. En dit boek voldeed aan mijn eisen.
Pierre Martin, de schrijver verschuilt zich achter een pseudoniem, maar heeft al diverse boeken op zijn eigen naam gepubliceerd.
Isabelle Bonnet is op weg naar het dorp in de Provence waar zij is geboren. Ze is er na de dood van haar ouders, toen ze zelf acht jaar was, nooit meer terug geweest. Maar nu wil ze toch eens kijken hoe het daar was. Is het echt zo’n ingeslapen plekje. Dat zou mooi zijn, want rust is vooral het doel van haar reis.
Na een heel traumatische ervaring moet ze vooral bijkomen. Weer haar leven op de rails krijgen en aan haar revalidatie werken. En toch ook eens uitzoeken hoe het zat met dat ongeluk waarbij haar ouders omkwamen….
Maar dan blijkt dat het dorp helemaal niet zo ingeslapen is. Het bruist van het leven en…. er is een geheimzinnige moord gepleegd. In een huis wordt een dode vrouw gevonden. Maar woonde zij daar wel? En welke relatie had zij met de bewoner, die op dat moment nergens meer te vinden is?
Allemaal ingrediënten voor een leuke en gezellige thriller. Want hoewel er dus gemoord wordt en een portie geweld soms niet wordt geschuwd, is het vooral een zonnig verhaal met de nodige spanning.
Fijn vakantieboek, voor lekker lezen onder de parasol. Glaasje witte wijn, zoutje, hapje…. Bijna als in de Provence… 😉
Een sfeertje uit de tijd dat er nog grote orkesten op het toneel speelden. The Nicholas Brothers’ voeren een tapdance scene uit de film “Stormy Weather” (1943) op. Het orkest van Cab Calloway speelt daarbij “Jumpin’ Jive”. En nog steeds spettert het van het scherm 😉
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Dit het dan, het superjacht van Jeff Bezos van Amazon. Het lag gewoon in een Rotterdamse haven, waar het naar toe gesleept werd van uit Zwijndrecht.
Zonder al te veel ophef, gewoon buiten om. En niet onder de Hefbrug door met die lange masten. Die zijn er hier later opgezet.
Was het gewoon een publiciteitsstuntje, om een beetje bekendheid aan dat schip te geven? Nou, dat is dan gelukt. De Rotterdamse gemoederen waren hevig verstoord en tot in het buitenland werd er over geschreven.
Misschien wist meneer Bezos er zelf niks van. Was het de secretaresse van zijn secretaris die de moeilijkheden en gevoeligheden van Rotterdam niet kende.
In ieder geval wordt het nu afgebouwd met de nodige luxe spullen en dan kan dat jacht in gebruik worden genomen.
En hoe vond ik het? Ach, gewoon, maar wel een beetje groot uitgevallen.
Ik las dat veldbonen ons nu worden voorgeschoteld als voedsel van de toekomst. Maar niks nieuws onder de zon, gewoon een van de vele soorten bonen. Peulvruchten dus.
In ontelbaar veel soorten te koop en op nog veel meer manieren klaar te maken. Van de gewone bruine boon tot flageolets, witte bonen, kapucijners, tot kikkererwten en linzen. Die dan weer in allerlei kleuren te vinden zijn. Geel, groen, grauw, zwart, rood, bijna een hele regenboog vol 😉
Bron: Google photo’s / Maker: Wim Messink / Auteursrecht: Wim Messink Fotografie
En vergeet ook niet de peulvruchten die vers gegeten worden, zoals sperziebonen, snijbonen, peultjes, tuinbonen of kousenband.
Peulvruchten zijn rijk aan eiwitten, dus prima vleesvervangers. En ze bevatten veel vezels, ijzer en vitaminen. Komt nog bij dat ze je cholesterol verlagen. Dus valt er heel veel voor te zeggen ze wat vaker te koken en dat kan op heel veel manieren.
Ach ja, alles keert terug in de geschiedenis van de mensheid. Want in het oude Egypte aten ze al bonen, prima bron van eiwitten. Gecombineerd met granen een volwaardige maaltijd. Daar hadden ze geen Wetenschappelijk onderzoek of Floriade voor nodig. Intuïtie of nuchter boerenverstand zal wel een grote rol gespeeld hebben.
Vorige week reden we met de metro terug naar huis. En toen fotografeerde ik dit.
Een jong stel, duidelijk op weg naar de trein of het vliegveld. Rugzakken, koffertje.
Ze zaten recht tegenover ons, zij met haar voeten op de plaats naast haar, hij op de andere plaats, rugzak naast hem en ook bij lekker met de schoenen op de bank.
Vier plaatsen namen ze in beslag, maar dat merkten ze niet want ze hadden het te druk met hun schermpje.
Er was gelukkig plek zat, anders had ik ze wel gevraagd op te schuiven.
Zeker één keer per jaar maken Leo en ik een rondvaart door de Rotterdamse haven. Dit keer kozen we voor een lange tocht van bijna 3 uur, die ook door het Botlekgebied ging.
Op zo’n mooie zonnige zaterdag is zo’n tochtje extra aantrekkelijk. We zaten op het dek, heerlijk in de zon. Al woei de wind soms best hard en koelde het een beetje af, we hielden vol.
En na de nostalgie van vorige week, is het nu vooral modern en zeer technisch wat de klok slaat.
Een nummer dat ik altijd heel leuk heb gevonden. Spargo met zanger Ellert Driessen en zangeres Lilian Day Jackson vertolken You and me met zoveel verve. Heerlijke muziek, met een randje jeugdsentiment 😉
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
In Vietnam (in 2001) zag ik hoe al die leuke dingen die we bij Xenos, Casa en andere winkels zien, gemaakt worden.
Want dit soort mooie rotan vogelkooien werden met de hand gemaakt. Net als mandjes en ander klein spul. En niet alleen dat, maar ook stenen en dakpannen voor lokaal gebruik waren vaak voor het grootste deel handwerk.
Dat realiseren we ons misschien niet, maar het was voor de mensen in deze landen een welkome bron van inkomsten. Hoe het nu is, weet ik niet.
Jammer genoeg was zo’n vogelkooi veel te groot om mee te nemen. Want al hebben we dan geen vogel, een plant had er ook heel mooi in gestaan. Nu blijft slechts de herinnering. Want tot kopen in Nederland is het nooit gekomen.
