“Met liefde gebakken” heet deze quilt, die gemaakt werd door Linda Neal uit Texas. Ze won daarmee de 2e prijs op The great Wisconsin Quilt Show 2024. De quilt is een eerbetoon aan haar grootmoeder en ze wilde er de sfeer uit haar grootmoeders keuken mee uitbeelden.
Ik ben geen quilster, maar wel een bewonderaar van dit soort werk. Niet alleen de vaardigheden, de lay-out en de materialen, maar vooral de liefde en het geduld om iets dergelijks te maken, maken dit tot iets bijzonders.
Het is helemaal hip en “in” om zelf brood te bakken. En dat niet alleen, het is ook leuk. Soms een beetje tijdrovend, maar wel erg bevredigend. Je weet wat er in zit en meestal is dat niet meer dan water, meel, zuurdesem (maar je kunt ook gist gebruiken) en wat zout.
Als je eenmaal een zuurdesem aan de praat hebt, blijft die met minimale zorg leven in de koelkast. En wil je brood gaan bakken, dan pep je het ook weer snel op. In mijn koelkast staan inmiddels twee soorten, van volkoren meel en van gewone bloem.
Maar er is ook meel nodig. Dat kun je natuurlijk in de supermarkt kopen, maar ik haal mijn broodmeel liever bij de molen, Molen Windlust in Nieuwerkerk aan de IJssel. De winkel bij de molen wordt gerund door mensen met een beperking. Zij runnen ook een klein restaurantje, waar je -op doordeweekse dagen- na de inkopen lekker even kunt bijkomen met een kopje koffie en iets lekkers.
Er zijn nog redelijk wat molens in Nederland en bij vele kun je meel en andere producten kopen. Op deze website kun je adressen van molens in jouw buurt vinden.
Vorige week gingen we naar een optreden van Ernst de Corte, de zoon van Jules. In een zeer onderhoudend programma kwamen veel van de liedjes van Jules de Corte aan bod. Maar hij schreef er ruim 3000, dus allemaal horen was onmogelijk.
In de jaren 60 en 70 was Jules de Corte vaak op radio en TV te horen. Een herkenbare stem, mooie teksten, waarbij Jules zichzelf begeleidde op de piano. Maar vaak ook met arrangementen van anderen.
Jules de Corte overleed in 1996 en zijn teksten raakten een beetje in de vergetelheid. Dat is zonde, want wie er vandaag naar luistert, krijgt het gevoel dat ze nog maar kort geleden geschreven zijn. Ze zijn nog steeds beklemmend actueel, to the point.
Het publiek luisterde, net als wij, ademloos en herkende veel van de liedjes. En natuurlijk werd aan het eind “Ik zou wel eens willen weten…” meegezongen.
Een voorstelling van DeCorte en consorten is nog in meerdere theaters te zien. Je kunt het vinden op de speellijst op de website.
En omdat muziek niet alleen op maandag mag, maar op alle dagen kan, vandaag Jules de Corte met “van goede wille”
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Nog even kom ik terug op Internationale Vrouwendag. Want hoewel we hier in Nederland al best een heel stuk zijn opgeschoten met de vrouwen emancipatie, zou het best elders in de wereld nog veel beter kunnen. Daarom zingt Coby Schreiner “Er is een land waar vrouwen willen wonen”.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Dit keer vroeg Elisabeth ons welke plant of bloem favoriet is. Tja, welke eigenlijk niet, dat zou pas opschieten. Want er is aan elke bloem of plant wel wat leuks te ontdekken.
Al zijn ze echt niet allemaal even leuk. Want sommige tuinplanten woekeren en heb je liever niet in de border, kamerplanten worden soms te groot en passen dan weer niet in de kamer. Of je huis is er niet zo geschikt voor, te weinig zonlicht of juist te veel…..
Echt een hekel heb ik er niet aan, maar die stekelige cactussen kunnen me niet altijd bekoren, net zo min als lelies. Lelies in de tuin, nou vooruit. Maar van lelies in een vaas kom ik het liefst snel af. En je kunt me alle kleuren bloemen geven, maar liever geen witte. Ze zijn niet echt lelijk, maar ik associeer dat me droefenis, rouw.
Vroeger kocht ik regelmatig bloemen, maar nu heb ik ze liever in de natuur en in het seizoen. Vanaf de eerste puntjes van de tulpenbollen en crocussen tot aan de laatste herfstasters, die een nog een beetje kleur aan de somberheid geven.
Wil je zien wat anderen schreven over hun favoriet, kijk dan ook even bij BussyBessie.
Er zijn al heel veel oude merken verdwenen. De Haagsche hopjes worden niet meer gemaakt, de Punselie koekjes worden niet meer gebakken.
En weer is een bekend Nederlands merk ter ziele. Droste, van het blikje met cacaopoeder, de flikken, de ronde doos met daarin zo mooi de chocolaatjes in een cirkel.
In mijn voorraadkast staat nog wel steeds zo’n mooi blikje en ja, daar bewaar ik cacaopoeder in.
Maar ik zal ook de flikken missen. Ik kocht nog wel eens zo’n rol. Maar de beste herinnering heb ik vooral aan zo’n ronde doos met al die flikken keurig in het gelid.
Wat blijft is herinnering.
Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.
Voor de 8e collage waren de woorden beige – kris-kras – ijsvogel – gouden boekjes en pastoor.
Beige papier zat niet in mijn voorraad, maar maakte ik met roomwit en wat passende kleuren distress inkt. De ijsvogel was niet zo’n probleem, die vond ik op internet. Daar zocht ik ook naar de gouden boekjes en kwam natuurlijk terecht bij blogvriendin Bertiebo, die een verzameling van deze boekjes heeft en er vaak over schrijft. Maar het zou te gemakkelijk zijn geweest om haar plaatjes te kopiëren en uit te printen. Het was wel een handige leidraad naar wat echt oud en nieuw
Als niet katholiek kwam ik te laat tot de ontdekking dat kapelaan Oderkerke geen pastoor is. Maar toch gebruikte ik zijn plaatje. Misschien is hij het later toch nog geworden…? Het kriskras is terug te vinden in de lijntjes die ik op het papier maakte. En zo kwamen de plaatjes toch allemaal bij elkaar tot een soort van geheel.
Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Paul Simon schreef een song: Rene and Georgette Magritte with their dog after the war. Een song over de kunstenaar en zijn vrouw. Een inkijkje in een surrealistische wereld.
Maart, lentemaand.
We gingen naar Trompenburg en hoopten dat de lente echt in aantocht is. En ja hoor, kijk maar.
De natuur trekt zich nergens iets van aan. Die gaat gewoon zijn gang.
Op 5 april 2011 schreef ik dit blogje:
Voor of na-deel
Bewegen is goed, zeker als je gewicht een beetje te hoog is. Dus klom ik gisteren maar weer eens op de fiets om naar de supermarkt te gaan. Niet rechtstreeks, maar met een ommetje. En op de terugweg, met op de bagagedrager een tas met bloemkool, sla en mager beleg, ook met een ommetje weer terug.
Maar ja, toen ik op een bepaald moment de bocht naar rechts wilde nemen, kwam van de andere kant een klein autootje aan. De bestuurster had alleen oog voor het verkeer van rechts, dus nam ze de bocht lekker krap. Mij, de fietser van links, zag ze compleet over het hoofd. Ik kwam shocking klem te zitten tussen haar zijspiegel en de stoeprand en zag geen andere uitweg dan me domweg te laten vallen. Boem, daar lag ik op de straat, met de fiets over mij heen.
Wat ik toen geroepen heb, zal ik maar niet herhalen. Not at all ladylike.
Ach, eigenlijk mankeerde ikzelf niet veel, een beurse plek op mijn knie, misschien later wat spierpijn. De fiets heeft meer geleden en moet nu naar de fietsenmaker.
Maar zoals elk nadeel se voordeel hep….. Nu weet ik tenminste dat het op een dikker achterwerk beter valt dan op een klein kontje. En dat mijn botten nog steeds in prima conditie zijn. Geluk bij een ongeluk!
P.S.:
En nu, anno 2025? Ach fietsen doe ik al lang niet meer. Nadat ik nog een paar keer gevallen was, met wat blauwe plekken als resultaat, kreeg ik een steeds groter wordende fietsangst.
En toen, in 2016 na mijn hartoperatie, was de maat vol. Fiets weggegeven!! Ik loop wel, pak de auto of het OV. Maar op de fiets zie je me niet meer. Ben ik meteen ook af van dat helm-vraagsstuk.
