Speelgoed

Bron: Facebook

Sociale media zijn soms een bron van ergernis, maar ook een goudmijn aan leuke vondsten.

Op Facebook vond ik dit grappige speelgoed fornuis. Je kunt je zo voorstellen hoe kleine meisjes (en misschien ook wel jongetjes) hier uren mee hebben gespeeld. Vader en moedertje waren, eten moesten koken of vieze soep wilden maken voor die vervelende visite-mevrouw.

Nu hebben kinderen heel ander speelgoed. Soms is het van tandenknarsende zoetheid in roze of hemelsblauw, maar vaak zie ik speelgoed dat me iets te veel de werkelijkheid benadert. Pistolen, tanks, akelige voorwereldlijke dieren, ik zou het niet graag kopen.

Maar zouden kinderen van nu nog met zo’n fornuis willen spelen? Is het niet te bepalend, vastgepind op koken en zorgen…? Ik zou het eigenlijk niet weten.

Even kijken

Facebook / Harm Geerligs / Natuurfotografie in Nederland

Niet alleen wij vinden de prijzen tegenwoordig de pan uit rijzen, maar ook de dieren bedenken zich wel even voordat ze beslissen wat ze zullen nemen.

Tenminste, dat lijkt zo op deze foto, die ik vond op Facebook. Die reiger lijkt zich te bedenken of hij nou wel of geen kibbeling zal kopen. Het is wel kabeljauw en geen goedkopere vis, maar toch… Best een flinke prijs voor een portie. Een beetje reiger schrokt dat in no time op.

Misschien toch maar even wachten tot er een aardig mens zijn portie met mij wil delen….

Nog altijd handig

De naam Lilian Gilbreth zal niet direct een belletje doen rinkelen. Maar Lilian, samen met haar man Frank Gilbreth, was een van de eersten de “arbeidspsychologen”. Zij analyseerde het werk en de bewegingen en zorgde dat alles zo efficiënt mogelijk gedaan werd. Niet alleen omdat je dan beter werkte, minder moe zou worden, maar vooral omdat je dan meer werk in kortere tijd kunt doen.

Bron: Google foto’s

Toen Frank op 56-jarige leeftijd kwam te overlijden, moet Lilian het zelf zien te rooien. Maar dat was voor een vrouw niet altijd gemakkelijk. Toch werd zij bekend als de bedenkster van onder andere de pedaalemmer. Een inmiddels onmisbaar voorwerp in onze huishoudens.

Lilian en Frank waren ook de ouders van 12 kinderen. In hun huishouden zou alles op rolletjes gelopen moeten hebben, maar of dat ook echt het geval was…?

Wie dat wil weten, zou “Voordeliger per dozijn”, geschreven door Frank Gilbreth Jr. moeten lezen. Absoluut leuke lectuur.

Evert Bouw

Bron: Facebook / Ronald Glind
Bron: De Veluwenaar / Louis Fraanje

In het Barnevelds Pluimveemuseum was ook een deel ingericht met dingen uit de nalatenschap van Evert Bouw. Dat klinkt heel wat, maar Evert was geen rijke man. In tegendeel, hij leefde heel eenvoudig, bewerkte zijn lapje grond ergens tussen Barneveld en Voorthuizen. Zomer en winter, onder alle weers-omstandig-heden.

Hij was -wat we nu noemen- zelfvoorzienend. Hij hield er een geit en wat kippen, die niet geslacht werden, maar rustig oud mochten worden. Verbouwde zijn eigen aardappelen en groenten, had wat fruitbomen en leefde rustig in zijn eigen ritme. En wat hij verbouwde, at hij zelf ook op.

In deze tijd, waarin we zo bezig zijn met duurzaam leven en toch zo verspillend omgaan met wat de aarde ons levert, valt veel te leren van dergelijke mensen. Een eigenzinnig man, gelukkig op zijn eigen manier.

Ik vond het ontroerend te zien hoe een mens zo onafhankelijk op zichzelf kan leven en zorgen.

Ietsiepietsie te druk

Bron: Facebook / E.c. Weve

Op Facebook zag ik deze oude reclame. Die keuken oogt wel aardig, een hangmat om te zo nu en dan lekker te rusten of te lezen lijkt me ook geen slechte keus.

Maar dat tapijt…..! Zo druk, zo veel kleuren, maar ook zo vies. Want wat als je er iets op morst of de melk floept uit je hand..? Nee, dat zou mijn keus niet zijn.

En bij nader inzien, hoe handig is zo’n hangmat? Lastig om in te gaan liggen en er uit ben je ook niet zo 123… Geen optie!

Vroeger was dus alles ook al niet beter 🙁 Voordeliger wel.

Verzamelen

Bron: Facebook / Museum News

Plastic broodclips zijn er in soorten en maten en natuurlijk worden ze niet alleen gebruikt om de broodzak af te sluiten. In mijn keukenla liggen er altijd wel een paar en ze worden regelmatig hergebruikt.

Tegenwoordig zijn ze niet meer van plastic, maar van karton. Zelfde ontwerp, maar veel minder stevig. Die gooi je na de eerste keer weg.

Maar dat er zoveel soorten en maten waren, dat had ik niet gedacht. Gelukkig is er altijd wel iemand die zulke kleinigheden op waarde weet te schatten en ze dus bewaart voor de toekomst. Er is zelfs een naam voor “occlupanids”.

Vele decennia later kunnen onze nazaten zien hoe handig, universeel inzetbaar en leuk ze waren.

Toen en nu

Leo had voor Moederdag een kookboekje gekocht. Geen up-to-date recepten, maar een boekje over hoe er in de jaren 50 en 60 gekookt werd. Zoals onze moeders dat deden. Met de beperkte middelen die er toen waren.

Want bij de groenteman lag geen keur aan exotische groenten van over de hele wereld. Nee, het was allemaal Hollands wat de klok sloeg. Het assortiment veranderde met het seizoen. ’s Winters kool en wortelen, en in de zomer sla, spinazie, radijsjes. Zelfs aardappelen raakten op een gegeven moment op. Dan waren ze niet meer zo lekker en keken we uit naar de nieuwe oogst.

De recepten zijn ook veel eenvoudiger, met maar een paar ingrediënten. Spaghetti met tomatenpuree is wel heel basaal. Wie nu een spaghetti maaltijd klaarmaakt gebruikt toch op zijn minst wat meer groenten.

Sommige gerechten zouden we nu niet meer aan gasten aanbieden. Wie zet er nu nog griesmeelsoep op het menu?

Het eten van toen was duidelijk veel minder rijk, maar de generatie van toen is toch ook groot gegroeid. Nu moeten we op dieet, minderen, opletten niet te veel vet, suiker. Misschien toch weer eens zo’n simpele maaltijd klaarmaken?

Moederdag

Ach kijk nou toch. Die arme man, nooit geleerd om voor zichzelf te zorgen. Altijd liefderijk bemoederd door mams, zussen en later zijn vrouw.

En nou ineens heeft die echtgenote de kolder in de kop. Hij moet emanciperen. Vooruit, de keuken in. Wat zal het worden? Biefstuk met aardappels en andijvie of kreeft met roomsaus?

Hij houdt het voorlopig nog maar simpel en begint bij het toetje. Dat is gewoon een pakje in een pannetje met water roeren. Daar kan hij geen buil aan vallen. Hopelijk zal het op deze moederdag ook wel in de smaak vallen bij zijn vrouw en koters.

Nee, dit is geen foto van mijn echtgenoot. Die kookt heerlijk en dat al vele jaren lang. Ik heb niks te klagen. Ik schreef alleen maar op wat ik bij dit reclameplaatje ineens dacht. Een beetje humor, dat houdt alles in evenwicht nietwaar 😉 😉 😉

Beweging

Op zoek naar een rol beschuit ontdekken Leo en ik dat de zorg van de supermarktleiding niet alleen gaat over eten, drinken, prijzen. Maar ze bekommeren zich ook nog om ons lijfelijk welzijn.

Want we moeten natuurlijk meer bewegen, soepel blijven. Dagelijks rekken en strekken, kniebuigingen maken om vooral “jong” te blijven. En hoe krijg je ouwetjes zoals wij nou aan die beweging? Daar is iets slims op bedacht.

Ze zetten gewoon een aantal levensmiddelen zo laag, dat je wel door de knieën moet. En het is niet alleen beschuit, maar ook de gewone havermout, koffiefilters en wel meer artikelen.

Boodschappen doen wordt op die manier een soort van “workout”. Helemaal gratis. Extra bonus, zeg maar! 😉 😉 😉

Lekker

Bron: Google foto’s/Pinterest

Ik geloof niet dat er erg enthousiast gereageerd zal worden als dit ter tafel komt.

Drilpudding, in de meest fantastische kleurtjes te maken, vind niet veel aftrek meer. Toch heb ik er goede herinneringen aan.

Dit is het resultaat van een pakje, maar zelfgemaakt met fruitsap en vers fruit is het echt lekker. Al zal de structuur sommigen tegenstaan.

Mij kan het wel bekoren. Net zo als de leuke vintage reclames van vroeger.