Met de Sinterklaas en Kerst in het vooruitzicht leek het me een goed idee om eens te zoeken op welke manieren je cadeautjes kunt inpakken.Wij gebruiken hier meestal papier voor, maar in Japan gebruikt men vaak stof. En dat geeft heel veel nieuwe mogelijkheden. Soms is er op de markt voor een habbekrats leuke stof te koop, die dan misschien ook weer door de ontvanger hergebruikt wordt.
Wrapagami noemt men dat.
Dat je benzine tankt en dan wegrijdt zonder te betalen, vind ik onbegrijpelijk.
Dat je de stoptekens van de politie negeert, vind ik onbegrijpelijk.
Dat je (politie)auto’s ramt, om uit de benarde positie te komen, vind ik ook onbegrijpelijk.
Dat je zo snel en onbedachtzaam rijdt, dat je niet meer kunt stoppen als er een file opdoemt, vind ik evenzogoed onbegrijpelijk.
Maar wat ik vooral onbegrijpelijk vind, is dat de bijrijder de gelegenheid krijgt om op TV zijn visie op dit bizarre ongeluk te vertellen.
Waarom geven we dit soort mensen een podium om hun verhaal te laten horen?
Waarom mag de advocaat de zaak bagatelliseren en de politie de schuld en verantwoording voor de dood van een onschuldige man in de schoenen schuiven? Onbegrijpelijk!!
De nabestaanden van de 35-jarige man zullen het ook wel niet begrijpen.
| Sinds jaren ligt er in mijn kast een mooie dikke vlecht. Jongste had lange tijd prachtig lang, rood krullend haar. Maar toen hij zag dat er op zijn kruintje allengs minder haar groeide, besloot hij rigoureus de schaar erin te laten zetten. De kapster vlocht zijn haren en knipte de staart af. “Voor je moeder”, zei ze erbij. Waarom ik hem nou juist moest krijgen….? Maar weggooien, nee! Dus lag ie stil te verkommeren tussen de sjaals. |  |
Nu las ik laatst van de Stichting Haarwens, waar pruiken worden gemaakt voor kinderen tot 18 jaar die door een of andere oorzaak kaal zijn geworden. En dat is dus een veel betere bestemming voor zo’n vlecht.
Kijken naar de TV is geen pretje, vandaag de dag. Kommer en kwel, macht en misbruik, en vooral crisis. Het wordt een sombere toekomst, alles wordt minder. Tssss, het is me wat. Voorlopig hou ik me maar rustig, het zal mijn tijd wel duren. Net als in 1973, toen Annie M.G. Schmidt deze tekst schreef:
Stikkend in de zalm en paté met malaga
En de diepvries à la creme en de paprika.
Wij arme misdeelden. Ik walg van de weelde.
Ik walg van de wijn en de kaasfondue
En ik walg van Wina Born in de Avenue
’t Zit me allemaal tot boven in de strot
En ik bid: O God
Geef me de gruwel met krenten weer
En de sappige worm in me juttepeer
En in plaats van de Berend-Boudewijnkwis
Een preek over hel en verdoemenis.
Misschien enigszins gedateerd, maar niks nieuws onder de zon.
| Vertelde ik een paar weken geleden over het grote Ergo-onderzoek in Rotterdam-Ommoord, nu wijd ik een blogje aan het “Generation R-project”, dat ook in Rotterdam wordt uitgevoerd.
Hier gaat het niet om ouderen, maar om kinderen. Nog voor de kinderen geboren worden, doen de moeders al mee aan allerlei onderzoeken en testen. Is het kind eenmaal geboren dat wordt het gevolgd in zijn ontwikkeling. Er zijn al zo’n 10.000 deelnemertjes. |
 Bron: http://kerskunst.blogspot.com/2010/03/erasmus-mc-generation-r.html |
Met dit onderzoek heb ik zelf geen ervaring. Maar om zoveel kinderen te onderzoeken en de onderzoeken interessant en vooral aangenaam te houden, dat vergt wel iets anders dan een grote witte kamer met doktoren in witte jassen. Al met al vind ik het zeer interessant. En ik niet alleen, er is van uit het buitenland ook heel veel belangstelling.
Wie er meer over wil weten, klikt hier voor een bezoek aan de website van het onderzoek. En in het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam loop tot 25 maart 2012 de tentoonstelling “Van piep tot stok”, die geheel in het teken staat van zowel het Ergo als het Generation R onderzoek.
Ik was 16 of 17, dus helemaal niet meer zo’n klein meisje. En ik had een woordenwisseling met mijn moeder. In mijn boosheid riep ik uit “Mens, waar maak je je druk om”. Nog zie ik mijn moeders vlammende ogen en haar overslaande stem “Mens, mens!!! Als je me geen moeder meer wil noemen, zeg dan maar mevrouw”. Het werd allemaal in der minne gesust en hoe belangrijk de zaak was, blijkt wel. Geen idee meer waarover de ruzie ging.
Ik moest hier aan denken, toen ik vorige week een moeder met een meisje van drie turven hoog in de bieb zag. Moeder duwde een kinderwagen met nog een spruit, de drie turven bewoog zich voort op een vreemdsoortig karretje. Ze schoot met een sneltreinvaart langs alles en iedereen, ongeacht of de mensen al of niet goed ter been waren. Ik vond het meteen al een ongeleid projectiel.
Toen ik de bieb uitging, stond moeder te wachten tot dochtertje mee wilde komen. Ze vroeg het heel beleefd. Maar het kind schreeuwde op stadionsterkte “Neeeeeeee”. Nog maar eens lief gevraagd “Schatje, kom je nou?? Weer een schreeuw als antwoord.
In deze week van de opvoeding lijkt een cursus voor deze moeder meer dan nuttig. Want wat gebeurt er als die kleine van nu straks een stevige puber is?
| De kleur roze riep tot voor kort bij mij associaties op met corsetten met veters, enorme BH’s in een wat verwassen zalmroze. Geen kleur om je mee in het openbaar te vertonen. Maar nu is het heel anders. Overal zie je roze om je heen. Kleine meisjes willen per definitie geen andere kleur meer en allerlei accessoires zijn van een min of meer zoetig marsepeinkleurtje. En opeens viel het me op dat ik zelf ook nogal wat roze om me heen verzameld heb. De shampoo en conditioner zitten in een roze fles. Het badschuim, de bodylotion, parfum, ook allemaal roze. En dat niet alleen, mijn naaispullen zitten in een roze doos, die in een roze tas gaat. En tussen de t-shirts zitten ook wel wat rozerode exemplaren. Ik mag wel oppassen, straks word ik nog voor Miss Piggy versleten 😉 😉 |
 |
| Vorige week gingen Leo en ik weer eens naar de film. Midnight in Paris van Woody Allen hadden we uitgezocht. Een heerlijke film over Parijs, waar het onmogelijke mogelijk wordt en alles anders lijkt dan het is.
De hoofdpersoon, verloofd met een typisch Amerikaans leeghoofd, is met zijn patserige schoonvader en blasé schoonmoeder een tijdje in Parijs. Verloofde en schoonouders hebben op alles commentaar, maar hij vindt alles mooi en heerlijk en loopt met zijn hoofd in de wolken. En omdat hij nog dromen kan, overkomen hem de mooiste avonturen. Een aanrader, al is het alleen maar voor de heerlijke Parijse sfeer!! |
 |
| Daar zat ie, op de Wereldhavendagen. In het zonnetje, aan de kade, maar verscholen achter een grote zwarte box. Hij kon helemaal niets zien, dus vroeg ik of hij daar wel goed zat. Meteen zette hij het op een huilen. Verschrikt vroeg ik de moeder wat ik verkeerd gedaan had. Ze sprak Engels en vertelde dat ze net uit Libië kwamen.
Het kind was bang van al het geluidsgeweld en dacht dat het ook hier oorlog was. Maar zij had haar kinderen juist meegenomen, om te laten zien dat knallen niet altijd dood en verderf betekenden. |
 |
Vandaag is het de Dag van de Vrede. Naar mijn mening zou elke dag en voor iedereen een vredesdag moeten zijn. In 1990 brak de Golfoorlog uit. Ik voel nog de paniek en de angst om wat er komen zou. Gelukkig viel het mee, nou ja… natuurlijk niet voor al die mensen die dierbaren verloren. Aan welke zijde ze ook stonden. Ach als iedereen zou weigeren te vechten….
