Sneeuw

De oude vrouw staart naar de tuin, die bedekt is met een dunne witte laag. Sneeuw, zij vindt het wel leuk. Maar op de radio en tv is het gezeur niet van de lucht. Op voorhand worden weerswaarschuwingen gegeven, het advies om thuis te werken, niet de straat op te gaan. Om het kwartier verschijnt een jonge man in beeld, die de stand van de files meedeelt, zeer bezorgd kijkt en en passant om foto’s vraagt van deze barre weersomstandigheden.  

Ze schenkt nog een kopje koffie in en denkt terug aan vroeger. Toen was alles beslist niet beter, maar deden de mensen toen ook al zo overdreven over een paar vlokjes sneeuw? Plotseling moet ze denken aan die winter van 1963, die verschrikkelijke Elfstedentocht met Reinier Paping. Zij zat toen nog op de middelbare school. Er was geen sprake van dat je het slechte weer als excuus kon gebruiken. Je had eenvoudig maar op tijd te komen en… iedereen was er ook. Leerlingen zowel als leraren. Een dag na die Elfstedentocht trouwde haar nichtje. Er was wat zenuwachtig gedoe omdat er nog snel een bontstola moest worden geregeld, maar verder niets. De taxi’s waren op tijd, de ambtenaar van de burgerlijke stand was paraat en het feestje ’s avonds ging gewoon en tot in de late uurtjes door.
Tegenwoordig is heel Nederland in paniek bij een beetje sneeuw. Toch zijn de moderne auto’s van alle technische snufjes voorzien, zoals ABS, rembekrachtiging, winterbanden, airco en verwarming. Is er rijbaansignalering en wordt er regelmatig gestrooid. Maar de FNV adviseert om thuis te blijven.  En op het moment dat er meer mensen van het openbaar vervoer gebruik willen maken, haalt de NS “als service” een aantal treinen uit de dienstregeling.
Maar wie zijn dan straks al die hordes die naar de wintersport gaan? Bij voorkeur op vrijdagavond, zodat er geen dag “sneeuwpret” verloren gaat. Is dat dan anders, kunnen ze dan wel ineens de barre omstandigheden trotseren?
Ach, ze gaat maar eens een boterhammetje klaarmaken. Misschien is ze wel te oud om het allemaal nog te kunnen begrijpen.

Reiger

In onze wijktuin zitten heel wat reigers, die de omgeving afstruinen op zoek naar een lekker hapje.
Nu worden er daar nieuwe bruggen gebouwd en dus zijn ze een beetje uit hun doen. Daarom strijkt er zo nu en dan een in onze tuin neer en staat dan reikhalzend bij de vijver. Meestal zijn ze te schuw om een foto te maken, maar  vorige week was dit exemplaar bijna tam en liet zich gewillig fotograferen.

Aan de ene kant vind ik het prachtig, zo’n groot beest in de tuin. Maar na die ene keer een poepende reiger boven mijn auto te hebben gehad, weet ik niet of ik zijn bezoek nou zo erg moet waarderen. Zo’n grote reigerflats  is niet echt prettig om in je tuin te hebben. En de kikkers en salamanders in de vijver zullen hem ook wel liever zien opvliegen.

 

 

Hersfstkleur

Sommige planten zijn altijd mooi.

Neem deze: de Fothergilla. In het voorjaar bloeit hij als een van de eersten, niet opvallend, maar wel geurend. En als je dan even in het zonnetje zit, word je omgeven door een subtiel lentegeurtje.

Zomers heeft hij mooi gevormd frisgroen blad. Hij is goed in toom te houden en kan gesnoeid worden.

Maar ik vind dat hij zijn ware schoonheid in de herfst ontvouwt. Langzaamaan zie je de bladeren verkleuren. Van groen naar geel, naar rood. Tegen een achtergrond van donkere klimop geeft dat een prachtig effect.

 

Cuvée Bonheur

Vorig jaar november werd de tuin veranderd en plantte de tuinman een witte druif langs de pergola. Met argusogen bekeek ik regelmatig de groei en ja, in maart kwamen de eerste kleine blaadjes, gevolgd door iets wat op bloesem leek.
In de loop de tijd verschenen daarop zo’n zeven kleine trosjes die op druiven leken en groter en groter werden. We verheugde ons op onze oogst, dagdroomden zelfs over een overvloedige hoeveel witte druiven de komende jaren, die we dan zouden kunnen omzetten in onze eigen “Cuvée Bonheur” 😉
Afgelopen maandag leek het juiste moment om de oogst van dit jaar binnen te halen. Maar helaas, de vogels waren ons voor en hadden onze druiven al vakkundig opgepeuzeld. Voor ons restten alleen nog deze troosteloze lege trosjes.
 

Herfst

Je ruikt het als je buiten komt; je voelt het aan de temperatuur; je ziet het aan de regen en de wind die de bomen doet buigen.

Het is herfst. Er kunnen nog mooie dagen komen, maar de zon krijgt minder kracht. De avonden worden langer en in de badkamer is ‘smorgens de verwarming aan.

Niet alleen maar kommer en kwel, want ik vind dit seizoen ook wel wat hebben. Kaarsjes aan, lekker kopje thee, met een goed boek op de bank. Lekker en gezellig.

Maar de kleuren van de zomer wil ik nog wel even vasthouden. Vandaar deze “last roses of summer”

 

Hortus

Vorig week zomaar cadeau gekregen, een prachtig boekje over de Hortus van de VU in Amsterdam.
De Hortus ligt op een plekje waar je dat niet zo snel vermoedt. Achter het VU Medisch Centrum, aan de Van de Boechorststraat 8 in Amsterdam
Eigenlijk is de tuin nog helemaal niet zo oud, maar wel het bezoeken waard. En als je geen gelegenheid hebt om er naar toe te gaan, dan is het boekje een aanrader. Er staan prachtige foto’s in, maar ook mooie verhalen over de mensen die de tuin letterlijk “tot leven” wekken.
De tuin wordt bedreigd door geldgebrek, maar ook doordat men op de grond maar wat graag iets anders zou willen bouwen. Maar zo iets unieks in een verder tamelijk dor kantorenlandschap mag eigenlijk toch niet verdwijnen.

Bron: Parool.nl

Zomer

In plaats van zelf een vrijdagse foto op haar blog te plaatsen te plaatsen, vraagt Chantal vandaag anderen om een foto-link met een zomerse inslag.
Nou, als het niet regent zit ik graag in mijn tuin. En daarnet leek het even op, zon en zelfs een beetje warm.
Maar de afgelopen weken was dit, helaas, het geijkte ZOMER-beeld:

Alles wel mooi groen, maar nat, nat en nog eens nat.....

Druk, druk

Nee, niet ik heb het druk vandaag.
Maar het is wel druk in onze tuin. Vlak naast de schuifpui heeft een merel zijn nest gemaakt tussen de klimopbladeren. Je staat er versteld van om te zien hoe zo’n beest zo iets in elkaar steekt. Takjes, stukjes gras en zelfs  sliertjes zilverpapier heeft hij gebruikt.
En nu zijn er jonkies, want moeder en vader vliegen zich suf om ze van eten te voorzien. Ze komen aan met wormen, gaan even op de tafel zitten om te zien of alles veilig is en duiken dan de klimop in.
 

Ik houd angstvallig in de gaten of er katten in de tuin komen. Ik weet dat ik ze niet altijd kan tegenhouden, maar nu voel ik me toch verplicht om “mijn” merels te beschermen.
En wat zou ik graag een foto gaan maken, om te zien hoe het grut er bij zit. Maar dat durf ik niet. Stel je voor dat ik de ouders de stuipen op het lijf jaag en ze niet meer terug komen. De foto hierbij is dus niet door mij gemaakt, maar van internet geplukt (met dank aan http://zestigplus.punt.nl).

Druk, druk

 Alle dagen voor mezelf en toch, druk, druk druk.

Met wat? Met de tuin, de boodschappen, administratie, belastingaangifte (bah!) en nog veel meer. Geen tijd dus vandaag om een lekker blogje te schrijven. Want door al die drukke zaken glipt ook de inspiratie weg.
Misschien ga ik vanmiddag wel eventjes rustig zitten, in de zon. Kijken naar de merels die druk met hun nest bezig zijn. Tot blogs!

 

Boom

De boom in onze tuin, oorspronkelijk gekocht als zijnde een Els, werd wel heel erg groot. Niet wij, maar onze achterburen hadden daar nogal wat bezwaar tegen. Niet dat het nou direct een zaak voor de rijdende rechter was, maar ze zagen de boom liever verdwijnen. En daarom werd de knoop doorgehakt en moest de boom geveld.

Diverse tuinlieden kwamen kijken. Ze konden allemaal de boom weghalen, maar boden geen alternatief. Alleen Hans Reinewald zag meteen de mogelijkheden.

De boom mocht zich nog even in prachtig herfstig goudgeel tonen. Maar toen ging toch echt de beuk in de beuk.
Hans had voor ons een mooie groene afscheiding bedacht en een echte pergola.
Die staat er nu en is nog kaal. Maar in het voorjaar zullen blauwe regen en wingerd hem helemaal begroeien, zodat wij er weer een mooi schaduwrijk plekje hebben.